Bilingualism, yani iki dillilik durumu, aynı anda iki farklı dil ile maruz kalmanın sonucunda ortaya çıkar. Hem dil edinimi sürecinde hem de sonrasında kişilerin iki dili anadilleri gibi öğrenmelerine denir. İki dili aynı anda edinme süreci, başlangıçta her iki dilde de gecikmelere neden olabilir. Bu durum, çocukların dil edinimi ve konuşma becerilerini etkileyebilir.

İki dilli olmak, bir kişinin iki farklı dilde iletişim kurabilme becerisine sahip olması anlamına gelir. Doğdukları anda veya yaşamları boyunca iki farklı dilin konuşulduğu bir ortamda büyüyen kişiler, genellikle her iki dili de doğal bir şekilde öğrenirler.

Dilbilimde ise iki dillilik, bir topluluğun iki farklı lehçesi ya da dili olması durumunu ifade eder. Bu durumda, topluluk günlük konuşmalarda kullandığı "alt" dilin yanı sıra, edebiyat, resmi eğitim gibi özel durumlarda kullanılan kodlanmış bir "yüksek" dil de söz konusudur. Yüksek dil genellikle günlük konuşmalarda kullanılmaz.

Dil ve konuşma bozuklukları, birçok farklı nedene bağlı olarak ortaya çıkabilir. Fiziksel sebepler arasında yarık damak, diş problemleri, nörolojik sorunlar, işitme kaybı gibi durumlar yer alırken; serebral palsi, zihinsel yetersizlik, otizm spektrum bozuklukları, down sendromu gibi gelişimsel ve genetik bozukluklar da dil ve konuşma bozukluklarına sebep olabilir.

Dil ve konuşma bozuklukları çeşitli türlerde olabilir. Gecikmiş Dil ve Konuşma Bozuklukları, Artikülasyon Bozuklukları, Fonolojik Bozukluklar, Kekemelik, Takifemi (Hızlı-Bozuk Konuşma), Ses Bozuklukları, Otizme Bağlı Dil ve Konuşma Bozuklukları, Dudak-Damak Yarıklığına Bağlı Dil ve Konuşma Bozuklukları gibi çeşitli alt kategorilere ayrılabilir.

İkinci dil, genel anlamıyla bir kişinin ana dilinden sonra öğrendiği herhangi bir dili ifade eder. Ancak dar anlamda, yabancı dil terimiyle karşıt olarak kullanıldığında, bir kişinin belirli bir ülkede veya bölgede, o dilin pek çok kişi tarafından birinci dil olarak konuşulmasına rağmen, bu kişi için ikinci dil konumunda olan dili ifade eder.

Özgül dil bozukluğu, konuşma seslerini üretme, kendini sözlü olarak ifade etme ve başkalarının konuşmalarını anlama gibi alanlarda problemleri olan bireylerde sık görülen bir konuşma bozukluğu türüdür.

Konuşma bozuklukları genel olarak sesletim (artikülasyon) bozukluğu, kekemelik ve motor konuşma bozuklukları olmak üzere üç ana başlık altında incelenebilir. Bu bozukluklar, kişinin yaşına, konuştuğu lehçeye ve gelişim düzeyine uygun düzeyde konuşmasında beklenen ses uyumunu sağlayamaması durumunu ifade eder.

Motor konuşma bozuklukları, merkezi ve periferik sinir sisteminde meydana gelen hasar sonucu ortaya çıkan konuşma bozukluklarıdır. Dizartri ve apraksi olarak iki ana alt kategoriye ayrılabilir. Bu bozukluklar konuşma üretimini etkileyebilir ve kişinin konuşma becerilerinde zorluk yaşamasına neden olabilir.