haberci
Efsanevi Üye
Baba Eliyle Yükselen Düşler
Birlikte attık ilk adımı, o kadim ağacın gölgesinde,
Rüzgarın fısıldadığı, yaprakların dans ettiği yerde.
Babam ve ben, bir düşe tutunduk, ellerimizde çekiç,
Her çivide, bir anı saklı, sevgiyle kenetlendik.
Küçük ellerim, babamın büyük ellerinde kayboldu,
Küçük bir çocuğun hayali, baba eliyle var oldu.
Adım adım, yükseldi göğe, umutla doldu içimiz,
Bir ağaç ev, kalbimizde yuva kurdu sessizce, sessiz.
Gün batımlarını izlerdik, dalların arasından,
Her renk, bir hatıra kattı, bu kutsal mekana.
Bazen rüzgar alırdı bizi, uzak diyarlara,
Babamın anlatılarıyla, geçmiş ve geleceğe.
Zaman geçti, büyüdüm, ama o ev hep orada kaldı,
Baba sevgisiyle inşa edilen bir miras, hiç solmadı.
O ağaç evde öğrendim, sevginin gerçek anlamını,
Babamla kurduğumuz bağ, en güzel anıydı, tarifi yoktu.
