Batı etkisindeki eleştiri anlayışının Türk edebiyatına girişi, Servet-i Fünun Edebiyatı döneminde gerçekleşmiştir. Bu dönemde, Batılı anlamda eleştiri örnekleri ortaya konmuş ve edebiyatımızda yeni bir boyut açılmıştır.

Cumhuriyetin ilk yıllarında eleştiri, genellikle Nurullah Ataç ile özdeşleşen öznel bir anlayışla şekillenmiştir. Bu dönemde eleştiride, Ataç'ın etkisi ön plandadır ve eleştiride öznel bir bakış açısı benimsenmiştir.

Eleştiri sürecinde karşılaşılan bazı temel sorunlar şunlardır:
- Eleştiri için ortak bir yöntemin bulunmaması ve farklı teoriler arasındaki bağın zayıf olması,
- Edebiyat ve eleştiri kuramlarının yeterince ele alınmaması ve üzerinde çalışılmaması,
- Eleştirmenlerin yazılarında edebiyat terminolojisini hatalı kullanmaları,
- Eleştirinin genel olarak zayıf bir yapıda olması ve eleştiri geleneğinin yeterince olgunlaşmamış olması gibi sorunlar göze çarpmaktadır.

Tanzimat döneminde eleştiri genellikle Türk edebiyatının bağımsız bir tür olarak ortaya çıkmış ve Batı'yı örnek alan yeni edebiyatın sorunları üzerinde yoğunlaşmıştır. Yenileşme döneminde, eleştirel görüşler dil ve basın hayatı etrafında şekillenmiştir.

Cumhuriyet dönemi eleştiri türü yazarları arasında Nurullah Ataç, Vedat Günyol, Orhan Şaik Gökyay, Ahmet Hamdi Tanpınar, Berna Moran gibi isimler bulunmaktadır. Bu yazarlar eleştiri alanında önemli eserler vermiş ve Türk edebiyatında eleştiri geleneğine katkıda bulunmuşlardır.

Edebiyat tarihimizde ilk eleştiri örneklerinin Namık Kemal neslinin döneminde, özellikle Namık Kemal'in Tasvir-i Efkar gazetesinde yazdığı "Lisan-ı Osmanînin Edebiyatı Hakkında Bazı Mülâhazâtı Şâmildir" yazısı ve Ziya Paşa'nın tenkit içerikli yazılarıyla başladığı bilinmektedir.

Eleştiri türü, Türk edebiyatında Servet-i Fünun döneminde önemli bir gelişme göstermiştir ve bu dönemde eleştiri edebi bir tür olarak algılanmış ve esasen gelişmiştir.

Tanzimat döneminde eleştiride eser veren önemli isimler arasında Ziya Paşa ve Namık Kemal gibi sanatçılar yer almaktadır. Bu dönemde eleştiriler, edebiyatı modernleştirmeyi amaçlayan sanatçılar tarafından yazılmış ve yeni bir edebiyat anlayışının temelleri atılmıştır.

Cumhuriyet dönemi eleştiri yazıları arasında Orhan Şaik Gökyay'ın "Destursuz Bağa Girenler", Mehmet Kaplan'ın "Şiir Tahlilleri", Berna Moran'ın "Türk Romanına Eleştirel Bir Bakış", Fethi Naci'nin "Yüz Yılın 100 Türk Romanı", Gürsel Aytaç'ın "Çağdaş Türk Romanı Üzerine İncelemeler" gibi eserler tanınmış örnekler arasındadır.

Dönemin eleştiri yazarları arasında ismi geçen Halit Ziya, Mehmet Rauf, Nabizade Nazım, Hüseyin Cahit gibi yazarlar Cumhuriyet döneminin önemli eleştirmenlerindendir. Yahya Kemal, Ahmet Haşim, İsmail Habip Sevük, Ahmet Hamdi Tanpınar, Nurullah Ataç ve Suut Kemal Yetkin ise dönemin öne çıkan eleştirmenleridir.