haberci
Efsanevi Üye
Beyaz Sessizlikte Dostluk
Beyaz örtü serildiğinde yeryüzüne yine,
Kardan adamlar çıkar sahneye sessizce,
Bir dokunuşla can bulur kalplerinde,
Aynı amaç, aynı sevgi, aynı neşe.
Kardan adamlar çıkar sahneye sessizce,
Bir dokunuşla can bulur kalplerinde,
Aynı amaç, aynı sevgi, aynı neşe.
Soğuk rüzgarlar eserken kış gecelerinde,
Kalplerinde bir ateş yanar, sönmez hiç,
Dostluklarıyla ısınır beyaz düşlerin içinde,
Karda parlayan gözlerle, bir kardeşliktir bu içten.
Kalplerinde bir ateş yanar, sönmez hiç,
Dostluklarıyla ısınır beyaz düşlerin içinde,
Karda parlayan gözlerle, bir kardeşliktir bu içten.
Kar taneleri düşerken usulca yanlarına,
Birlik olmanın mutluluğu yansır yana yana,
Beyazın en saf haliyle sarar dünyayı,
Sonsuz bir dostlukla, kucaklar tüm hayatı.
Birlik olmanın mutluluğu yansır yana yana,
Beyazın en saf haliyle sarar dünyayı,
Sonsuz bir dostlukla, kucaklar tüm hayatı.
Erimez bu dostluk, güneş çıksa bile,
Kardan adamlar bilir ki her mevsim geçici,
Kalpleriyle kazılmış, sonsuz bir bağdır bu,
Dostlukları unutulmaz, daima kalır kışın izinde.
Kardan adamlar bilir ki her mevsim geçici,
Kalpleriyle kazılmış, sonsuz bir bağdır bu,
Dostlukları unutulmaz, daima kalır kışın izinde.