Yayla, genellikle yüksek yerlerdeki derin akarsu vadileriyle bölünmüş, deniz seviyesinden yüksek konumda ve genellikle düz arazi şeklinde olan bir arazi tipidir. Yaylaların yüksekliği 500 metreden başlayıp birkaç bin metreye kadar ulaşabilir. Yaylalar genellikle Akdeniz, İç Anadolu ve Doğu Karadeniz bölgelerinde görülür. Bu bölgelerde yaşayan ve hayvancılıkla uğraşan insanlar, hayvanlarını otlatmak, kışın yiyecekleri otları toplamak ve yaz mevsiminde serin ve uygun koşullarda yaşamak amacıyla yaylalara çıkarlar.

Türkiye'de yaylacılık faaliyeti, Anadolu kültüründe önemli bir yer tutar. Yüzyıllardır ülkemizin çeşitli yörelerinde insanlar, yaz aylarında hayvan sürülerini taze otlaklara götürmek, sıcak ve nemli havadan uzaklaşmak için dağların yüksek kesimlerinde bulunan yaylalara göç ederler. Bu geleneksel yaylacılık kültürü Türk toplumunda önemli bir yer tutar.

İstanbul'un yakınlarındaki Yalova ilinde Erikli Yaylası gibi yaylalar bulunmaktadır. Erikli Yaylası, doğal güzellikleriyle ve Erikli Şelalesi'ne ev sahipliği yapmasıyla dikkat çekmektedir. İstanbulluların sıkça ziyaret ettiği bu yayla, doğayla iç içe vakit geçirmek isteyen her yaştan kişiye hitap etmektedir.

Dikey yaylacılık ise yaylacılık amacıyla yaylalara göç ederken genellikle yükseklik artışına bağlı olarak dikey ritmik hareketlerin yaşandığı bir göç şeklidir. Türkiye'de bu göç, belirli bölgelerdeki düşük rakımlı yerleşim birimlerinden yüksek plato düzlüklerine veya dağ yamaçlarına doğru gerçekleşir.

Yaylacılığın neden yapıldığına gelince, bölgede yaylacılık genellikle hayvanları otlatmak ve hayvansal ürün elde etmek amacıyla yapılır. Toprağa bağlı tarım faaliyetlerinin yanı sıra dağ çayırlarını biçme gibi ziraat faaliyetleri de yaylacılık sürecinde önemli bir yer tutar. Bu şekilde, yaylacılık hem hayvancılık hem de tarımsal üretim için önemli bir faaliyettir.