Deneme yanılma yoluyla yapılan öğrenme, Thorndike'a göre öğrenmenin temel bir biçimidir. Bir birey ya da organizma bir amaca ulaşmak veya bir problemi çözmek için çeşitli yollar deneyerek en pratik veya kısa yolu bulmaya çalışır. Bu süreçte hata ve yanılgılarla karşılaşabilir ancak en etkili çözümü bulduğunda bu bilgiyi kalıcı hale getirir. Deneme-yanılma öğrenmesinin ana özelliklerinden biri, zihinsel süreçlere çok az katkıda bulunmasıdır; problemleri zihinsel olarak analiz etmek yerine davranışsal olarak çözmeye odaklanır ve bazen rastgele tepkilerle sonuca ulaşabilir.

Bilişsel öğrenme ise yeni bilgilerin anlamlı olması ve bireyin önceki bilgilerini genişletmesi gerektiğine inanır. Yeni bilgilerin sadece alındığı anda değil, aynı zamanda işlendiği, anlamlandırıldığı ve önceki bilgilerle ilişkilendirildiği sürece gerçek bir öğrenme gerçekleşir. Dolayısıyla, bilişsel öğrenme sürecinde önemli olan şey, bilgiyi sadece ezberlemek değil, onu anlamak ve uygulamaktır.

Eski çağlarda insanlar da deneme-yanılma yöntemiyle birçok madde ve malzemeyi keşfetmişlerdir. Bazı örnekler arasında göztaşı, seramik, esanslar ve kurşun sülfür yer almaktadır. Bu maddelerin keşfi, insanların çevrelerini anlamak için deneyerek öğrenme gereksinimini vurgular.

Gözlem yoluyla öğrenme, bireyin bir modeli dikkatlice izleyerek davranışları ve becerileri öğrenmeye çalıştığı bir süreçtir. Gözlem yaparak öğrenmenin temel şartı dikkat etmektir ve modelin davranışlarını doğru bir şekilde algılamaktır. Gözlem yoluyla öğrenme sürecinde, gözlemleyen kişinin dikkati, modelin davranışlarına odaklanmasında önemli bir rol oynar.

Son olarak, modellerden öğrenme ise bir diğer adıyla gözlem yoluyla öğrenme olarak da bilinir. Bu süreçte, bireyler çevrelerindeki kişilerden ve sosyal dünyadan öğrenmeye başlarlar. Özellikle çocuklar, çevrelerinden gözlemledikleri davranışları, tutumları ve becerileri benimseyerek öğrenirler. Bu nedenle, sosyal etkileşimler ve çevresel faktörler, bireylerin öğrenme sürecinde önemli bir rol oynar.