haberci
Efsanevi Üye
Gümüş Ufuklarda Güneşin Gözyaşları
Bir akşamüstü hüzünle sarınır gökyüzü,
Nazlı bir veda ile, ayrılık çalar kapıyı.
Gözler kaybolan ışığın ardından üzgün süzülür,
Gümüş ufuklarda bir sır, içimizi acıtır.
Altın renkli ışıklar dökülürken denize,
Bulutlar hüzünle sarılır narin sessizliğe.
Kavuşur geceye, yıldızlarla dolu düşlere,
Güneş, nazlı vedasını fısıldar titreyen rüzgâra.
Her veda bir başlangıç, her gün doğar yeniden,
Ancak bu an, kalbimize derin izler düşüren.
Güneşin gitgide kayboluşu, umutla dolu bir bekleyiş,
Geceye bırakılan bir sevda, yarınlara dair bir dilek.
Ve böylece, nazlı vedasıyla kaybolur güneş,
Her bir ışık zerresi, kalbimize düşer sessizce.
Hatıralarda parlayan bir sevda olup kalır,
Gümüş ufuklarda bir umut, bir hayal kadar narin.