1876 Kanunu Esasi ve 1924 Anayasası'nda vergilendirme hükmünün yer aldığını belirtmişsiniz. Bu anayasalarda vergi ve rüsum namı altında hiç kimseden ücret alınamayacağı, vergilerin ancak kanunla tarh ve cibayet olunabileceği hüküm altına alınmıştır. Vergi ödevi ise genellikle "Siyasi Haklar ve Ödevler" başlıklı bölümde düzenlenmektedir ve vergilemenin temel ilkelerine bu bölümde yer verilmektedir.

Vergileme yetkisinin temeli ise devletin egemenliği üzerine dayanmaktadır. Devletin vergi alma konusundaki hukuki ve fiili gücü anlamına gelen bu yetki, devletin ülkesi üzerindeki egemenliğine dayanarak vergi toplama yetkisini ifade etmektedir. Vergilendirme yetkisi, günümüzde devlet egemenliği temeline dayandırılmaktadır.

Özel olarak vergi yükümlülüğünün anayasaya uygun kanunlarla konulması, değiştirilmesi ve kaldırılması anlamına gelen ilkeye ise "vergi, resim, harç ve benzeri mali yükümlülükler yasayla konulur, değiştirilir, kaldırılır" ilkesi denir. Bu ilke, vergilendirme sürecinin yasal zeminde gerçekleşmesini sağlayarak hukuki güvence altına almaktadır.

1982 Anayasası'na göre konulmuş olan bir vergi, aynı şekilde kanunla değiştirilir veya kaldırılır. Anayasanın 73. maddesi vergi, resim, harç ve benzeri mali yükümlülüklerin yasayla konulabileceğini, değiştirilebileceğini veya kaldırılabileceğini belirtmektedir. Bu hüküm vergi kanunlarının esasını oluşturur.

Vergi ödevi başlıklı 73. madde 1982 Anayasasının dördüncü kısmında ve "Siyasi Haklar ve Ödevler" bölümünde yer almaktadır. Türkiye Cumhuriyeti'nin 1982 Anayasası'nda vergi ödevi bu kısımda düzenlenmiştir.

Vergilendirme yetkisini ise genellikle yasama organı kullanmaktadır. 1982 Anayasası'na göre vergilendirme yetkisi, vergiyi koyma, kaldırma veya değiştirme yetkisi yasama organına aittir. Bakanlar Kurulu gibi sınırlı durumlarda ise bu yetki kullanılabilmektedir. Vergilerin kanuniliği ilkesi, vergilerin yalnızca kanunla konulup, değiştirilip ve kaldırılabileceğini vurgular. Bu ilke vergilerin yasama organı tarafından belirlenmesi gerektiğini ifade eder.