İş hukuku kapsamında eşit davranma ilkesi, çalışanlar arasında ayrım yapılmasını engellemek amacıyla belirlenmiş önemli bir ilkedir. 4857 Sayılı İş Kanunu'nun 5. maddesinde yer alan bu ilkeye göre; iş ilişkisinde dil, ırk, renk, cinsiyet, engellilik, siyasal düşünce, felsefi inanç, din ve mezhep gibi sebeplere dayalı ayrım yapılamaz. Yani işveren, çalışanları arasında bu tür özelliklere dayalı olarak ayrımcılık yapamaz, herkese eşit davranmak zorundadır.

İş hukuku açısından ayrımcılık yasağıyla ilgili sözleşme olarak Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi'nin 14. maddesi ve Anayasa'nın 10. maddesine atıfta bulunulmaktadır. Bu maddeler ayrımcılığın yasaklanmasını ve herkesin hak ve özgürlüklerden eşit şekilde yararlanma hakkını güvence altına almaktadır.

İş hukukunun kapsamı ise genel olarak tüm çalışan personelleri korumaya odaklı olup, iş ilişkilerinin düzenlendiği hukuk dalıdır. İş hukuku, işveren ile çalışan arasında yapılan iş sözleşmesini ele alır ve işçilerin haklarını korumayı amaçlar.

İşverenin çalışanlara eşit davranması, iş ilişkisinde ayrımcılığa yol açabilecek unsurlara dayalı farklı muamelelerden kaçınması anlamına gelmektedir. Dolayısıyla 4857 sayılı İş Kanunu'nda yer alan eşit davranma ilkesine uygun olarak işveren, çalışanları arasında ırk, din, dil, cinsiyet, siyasi düşünce ve felsefi inanç gibi unsurlara dayalı ayrımcılık yapmamalıdır.

İş kanunu kapsamına ise genel olarak işçilerin çalışma koşulları, hak ettikleri ücretler, işçi sendikaları, işyeriyle ilgili kuruluşlar ve işçi ile işveren arasındaki hukuki ilişkileri içeren konular girer. Temel kavramları ise işçi, işveren ve işyeri olmakla birlikte, İş Kanunu'nda çırak, stajyer, işveren vekili gibi kavramlar da bulunmaktadır.