1815 yılında Viyana Kongresi'nin ardından İsviçre'nin bağımsızlığı ve tarafsızlığı tüm Avrupa güçleri tarafından tanınmıştır. Bu tarihte, Valais, Neuchâtel ve Cenevre kantonlarının federasyona katılmasıyla birlikte İsviçre tarihteki en son genişlemesini gerçekleştirmiştir. Bu nedenle, İsviçre'nin tarihindeki bağımsızlık ve genişleme süreçleri oldukça önemlidir.

İsviçre'nin ordusu olmamasının birkaç sebebi bulunmaktadır. İlk olarak, İsviçre'nin denize kıyısı olmaması nedeniyle deniz kuvvetleri bulunmamaktadır. Ayrıca, İsviçre askeri bakımdan tarafsız bir ülke olup, diğer ülkelerdeki silahlı çatışmalarda ve BM Barış Güçleri'nde görev yapmamaktadır. Bu durum, İsviçre'nin askeri gücünü sadece savunma amaçlarıyla sınırlı kılmaktadır.

İsviçre'nin daimi tarafsızlık ilkeleri, ülkenin tarafsızlığını korumak için belirlenmiş önemli prensiplerdir. Bu ilkeler arasında kolektif güvenlik konulu anlaşmalara imza atmama, ekonomik yaptırımlara girmeme ve sadece evrensel durumlarda siyasi içerikli örgüt ve konferanslara katılma gibi maddeler yer almaktadır. Bu ilkeler, İsviçre'nin tarafsızlık politikasını belirlemede önemli bir rol oynamaktadır.

İsviçre tarihi boyunca çeşitli dönemlerde savaşlara karışmıştır. Örneğin, 1499 yılında Kutsal Roma Cermen İmparatoru I. Maximilian'a karşı kazanılan zafer sonucunda İsviçre, de facto olarak bağımsızlığını ilan etmiştir. Ayrıca, 1798 yılında Fransız Devrimi kuvvetleri tarafından işgal edilmiş ve 1847 yılında ülkedeki Katolik ve Protestan kantonlar arasında bir iç savaş yaşanmıştır.

İsviçre'nin bağımsızlığı ise resmi olarak 12 Eylül 1848 tarihinde ilan edilmiştir. Bu tarih, İsviçre'nin modern bir federal devlet olarak kuruluşunu simgeler.

Ordusu olmayan bir diğer ülke ise Vatikan'dır. Vatikan, dünyanın en küçük ülkesi olup, geleneksel olarak Papa'yı koruyan İsviçreli muhafızlar dışında herhangi bir orduya sahip değildir.

Daimi tarafsızlık, 19. yüzyılda Avrupa'da güç dengesine duyulan ihtiyaç sonucu ortaya çıkan bir devlet politikasıdır. Bu politika, sürekli tarafsızlık olarak da bilinir ve bir devletin sürekli tarafsız statüsünde olmasını ifade eder. Bu durumda, devlet düzenli bir ordu bulundurmayabilir ancak askeri olarak kendini geliştirebilir.

Olgusal tarafsızlık ise geleneksel tarafsızlığın hukuki etkilerine benzemekle birlikte belirli hak ve yükümlülükleri içermeyen bir tarafsızlık türüdür. Bazı Avrupa devletleri, örneğin İsveç, Finlandiya ve İrlanda, bu tür tarafsızlığa örnek olarak gösterilebilirler. Olgusal tarafsızlık de facto (olgusal) tarafsızlık olarak da adlandırılır ve bir devletin hareketlerinde nesnel ve objektif bir duruş sergilemesini ifade eder.