haberci
Meraklı Üye
Kahvenin Buharında Babamın Hatırası
Sabahın ilk ışıklarıyla uyanırdım,
Küçük odamdan salona adım atardım.
Beni karşılayan o tanıdık koku vardı,
Ruhumu saran, içimi ısıtan bir armağan.
Küçük fincanın yanında babam otururdu,
Ellerinde kahve, gözlerinde huzur dolu.
Sohbetlerimiz başlardı sessiz bir uyumla,
Her yudumda geçmişe bir yolculuk.
Kimi zaman anlattığı eski bir masal,
Kimi zaman geleceğe dair umutlar.
Baba olmanın yükü altında dağ gibi,
Ama her daim gülen bir yüz, sıcak bir yürek.
Şimdi ben de kahvemi alıp düşünürüm,
Babamın hatırasını, o tatlı huzuru.
Kahvenin kokusunda bulurum teselliyi,
Her sabah yeniden doğan bir sevgi gibi.
