Kaynak bağımlılığı kuramı, örgütlerin varlıklarını sürdürebilmeleri için dış çevreleriyle olan ilişkilerine odaklanan bir yaklaşımdır. Bu kuram, örgütlerin dış çevreden kaynaklar edinerek işlerini yürütebilmeleri ve büyümeleri gerektiğini savunur. Örgütler, dış kaynaklara bağımlı olduklarını kabul eder ve bu bağımlılığı kontrol etmeye çalışarak rekabet avantajı elde etmeye çalışırlar. Örgütler, dış çevreleriyle olan ilişkilerini yöneterek kaynaklarını güvence altına almaya çalışırlar.

Kaynak bağımlılığı kuramı, örgüt-çevre ilişkilerini ele alırken Pfeffer ve Salancik tarafından kaleme alınan "External Control of Organizations: A Resource Dependence Perspective" isimli kitap ile biçimsel bir çerçeveye oturtulmuştur. Bu kuram, örgütlerin çevreleriyle olan etkileşimlerini, dış kaynaklara olan bağımlılıklarını ve bu bağımlılıkları nasıl yönettiklerini inceler.

Dış kaynak bağımlılığı ise, örgütlerin dış çevreye bağımlı oldukları ve dış kaynaklara ihtiyaç duydukları durumu ifade eder. Örgütler, faaliyetlerini sürdürebilmek ve büyüyebilmek için dış kaynaklara gereksinim duyarlar ve bu kaynaklara bağımlı hale gelirler. Dış kaynak bağımlılığı, örgütlerin işlerini yürütmek için gerekli olan kaynaklara erişebilmek için dış çevreleriyle olan ilişkilerini önemser.

Kooptasyon stratejisi, örgütlerin çevreleriyle olan ilişkilerini güçlendirmek ve dış tehditlere karşı korunma sağlamak amacıyla çevre ilişkilerine önem vermesini ifade eder. Bu strateji, örgütlerin çevrelerinden destek alarak yaşama ve gelişme konusunda avantaj elde etmelerini sağlar.

Somut kaynaklar, örgütlerin maddi varlıklarını ifade eder. Fabrika, bina, sermaye, hammadde, arazi gibi maddi kaynaklar somuttur ve çeşitli faaliyetlerde kullanılabilirler. Somut kaynaklar, örgütlerin faaliyetlerini sürdürebilmek ve büyüyebilmek için önemli bir role sahiptir.

Yeni kurumsal kuramın temel araştırma sorusu, örgütlerin çevreleriyle olan etkileşimlerinin nasıl şekillendiği ve örgütlerin meşruiyetlerini nasıl sağladıklarıdır. Bu kuram, örgütlerin yapı ve süreçleri ile çevreleri arasındaki ilişkileri inceleyerek meşruiyetlerini nasıl koruduklarını ve çevreleriyle nasıl etkileşimde bulunduklarını araştırır.

Yeni kurumsal kuram, örgütlerde kurumlar ve sembollere odaklanarak, örgütsel rasyonalitenin yanı sıra kültürel ve sembolik unsurlara da vurgu yapar. Bu nedenle, örgütlerde kurumsal yapı, semboller ve anlamların önemi üzerinde durur.

Konfigürasyon yaklaşımı, örgütsel yaklaşımlardaki boşluğu doldurmak ve öngörücü bir tarzda yaklaşım sergilemek amacıyla önemli bir yaklaşım olarak değerlendirilir. Bu yaklaşım, örgütlerin yapılarını ve süreçlerini bir bütün olarak ele alarak, örgütlerin nasıl işlediğini anlamak ve geleceği öngörebilmek için kullanılır.