Kırsal kalkınma, kent ve kır arasındaki sosyo-kültürel ve ekonomik farklılıkların optimum bir dengeye kavuşturulmasını hedefleyen bir politika tercihidir. Bu doğrultuda, kırsal nüfusun yerinde kalkınması, göç ve istihdam sorunlarının çözülmesi amaçlanır.

Kırsal alanlarda yaşayan insanlar genellikle geçimlerini tarım ve hayvancılık gibi ekonomik faaliyetlerle sağlarlar. Tarım, dünya genelinde olduğu gibi Türkiye'de de kırsal alanların temel geçim kaynağıdır. Ayrıca hayvancılık da kırsal alanlarda önemli bir ekonomik faaliyettir.

Türkiye'de kırsal kalkınma sorunları arasında kır-kent arasındaki dengesizliklerin artması, kırsal yerleşmelerin dağınık olması ve sayısal çokluğu, sınırlı istihdam olanakları, düşük tarım verimliliği, parçalı tarım arazileri, örgütlenme eksikliği ve kırsal alanda yaşayanların gelirlerinin ülke ortalamasının altında olması gibi faktörler bulunmaktadır.

Entegre kırsal kalkınma ise bölgede yaşayan insanların sosyo-ekonomik yaşam koşullarının sürdürülebilir ve katılımcılık ilkesi doğrultusunda geliştirilmesini amaçlar. Bu modelde, tarıma uygun arazilerin az olduğu bölgelerde nüfusun yaşam koşullarının iyileştirilmesi hedeflenir.

Kırsal yerleşmelerde ekonomik faaliyetler arasında tarım, hayvancılık, ormancılık, balıkçılık, madencilik ve turizm faaliyetleri yer almaktadır. Ekonomik faaliyetlerin çeşitliliği yerleşmeden yerleşmeye değişebilmektedir.

Kırsal kalkınma modelleri arasında Köy Kümesi Modeli öne çıkmaktadır. Bu model, Planlama Modeli, Yönetim Modeli ve Finansman Modeli olmak üzere üç başlık altında incelenmektedir. Planlama, uygulama, izleme-denetim süreçleri; yönetimsel-kurumsal örgütlenme; mali kaynaklar ve yönetimi gibi unsurlar, kırsal kalkınmanın başarılı bir şekilde gerçekleştirilmesinde önemli rol oynamaktadır.