Orantililik, bir önlemin ulaşılmak istenen amaca uygun ve gerekli olması gerektiği ilkesini ifade eder. Yani bir eylemin belirli bir amaca ulaşmak için kullanılması gereken aracın, o amaca uygun ve gereksiz ölçülerde olması gerektiği anlamına gelir.

Çarpışanların gereksiz acıya neden olan silah mermi veya maddeleri kullanmalarını yasaklayan insancıl hukuk ilkesi, genel olarak Silahlı Çatışma Hukuku kapsamında ele alınır. Bu ilke, sivillerin ve sivil alanların korunmasını amaçlar ve savaş sırasında gereksiz acı ve zararların en aza indirilmesini hedefler.

Silahlı çatışma hukuku ise devletler arasındaki silahlı çatışmaları düzenleyen uluslararası hukuk kurallarını içerir. Bu hukuk dalı, silahlı kuvvet kullanımının sınırlarını belirler ve savaşın insanlık dışı uygulamalardan kaçınmasını sağlar.

Ölçülülük ilkesi ise araç ve amaç ilişkisini düzenler ve kullanılan aracın ulaşılmak istenen amaca uygun ve gerekli olup olmadığını inceler. Bu ilke, hukuki düzenlemelerde belirlenen sınırlamaların ölçülü ve orantılı olmasını sağlar.

Insancıl hukuk kuralları ise uluslararası ve ulusal düzeyde, silahlı çatışmalardan kaynaklanan insani sorunları düzenler. Bu kurallar, çatışmalarda zarar gören kişileri ve mallarını korumayı amaçlar ve Lahey ve Cenevre Sözleşmeleri gibi uluslararası belgelerde yer alır.

Ölçülülük ilkesi Türkiye'de, 3 Ekim 2001 tarihli Anayasa değişikliğiyle 13. maddeye "ölçülülük ilkesi" olarak eklenmiştir. Bu ilkeye göre, belirlenen sınırlamaların ölçülü olması gereklidir.

Insancıl hukukun temelini oluşturan uluslararası sözleşmeler arasında Lahey ve Cenevre Sözleşmeleri bulunmaktadır. Bu sözleşmeler, insancıl hukuk kurallarını, ihlal durumlarını ve yaptırımları detaylı bir şekilde düzenler.

Sivil kişilerin savaş zamanında korunmasına ilişkin olan sözleşme ise 12 Ağustos 1949 tarihli Savaş Zamanında Sivil Kişilerin Korunmasına İlişkin Cenevre Sözleşmesi'dir. Bu sözleşme, savaş sırasında sivil yerleşim alanlarının ve insanların korunmasını amaçlar.