Osmanlı İmparatorluğu'nda feodalite kavramı üzerinde durulduğu zaman, genellikle Batı Avrupa'daki feodalizm ile kıyaslanarak değerlendirilir. Feodalizm, Orta Çağ Avrupa'sında toprak üzerindeki hakimiyete dayalı bir sistem olup, genellikle soyluların toprak sahipliği yaparak köylülere toprak karşılığı hizmet vermesine dayanır. Bu sistemde, toprak sahipleri ekonomik, dini ve siyasi güçlerini köylülere karşı kullanarak egemenliklerini sürdürürler. Ancak Osmanlı'da feodalite daha farklı bir yapıya sahipti.

Osmanlı İmparatorluğu'nda toprak sistemi, Osmanlı Devleti'nin kuruluşundan itibaren önemli bir yapı taşı olmuştur. Topraklar genellikle devletin mülkiyetinde olup, farklı kesimler arasında düzenli olarak paylaşılmış ve yönetilmiştir. Malikane sistemi ise Osmanlı toplum yapısında önemli bir yer tutmuştur. Malikaneler, iltizamların ömür boyu verilmesiyle ortaya çıkmış ve 17. yüzyıldan itibaren mali ihtiyaçların artmasıyla daha da yaygınlaşmıştır.

Osmanlı toprak sisteminin bozulmasında ise iç karışıklıklar ve isyanlar önemli bir rol oynamıştır. Özellikle 17. yüzyılda yaşanan büyük çaplı isyanlar, hem tarımsal üretime zarar vermiş hem de ekonomik zararlara yol açmıştır. Bu durum, Osmanlı toprak düzeninin zayıflamasına ve bozulmasına neden olmuştur.

Osmanlı Devleti'nde toprakların mülkiyeti genellikle şahıslara aitti. Mülk sahipleri topraklarını satabilir, hibe edebilir veya vakıf haline getirebilirdi. Ancak büyük bir kısmı devlete ait olan miri araziler de bulunmaktaydı. Bu araziler devlete ait olup, belirli kurallar çerçevesinde kullanılmaktaydı.

Feodal sistem ise genel anlamda insanlık tarihinde yaklaşık 600 yıl boyunca egemen olan ekonomik, siyasi ve toplumsal bir sistemdir. Bu sistem, toplumu sınıflara ayırarak zengin ve soylu kişiler ile köylüler arasında belirli bir ilişki biçimini ortaya koymuştur. Feodal sınıf ise bu sistem içinde zengin ve soylu kişiler ile köylüler arasındaki ilişkiyi ifade eder. Bu sınıflar arasındaki ilişki genellikle karşılıklı güvene ve anlaşmaya dayanmaktaydı.