Serebral palsi, vücut hareketlerini ve kasların uyumlu kullanım bozukluğuyla sonuçlanan, çocuğun beyinsel gelişimini etkileyen bir grup patolojinin adıdır. Serebral palsi ilerleyici bir hastalık değildir, yavaşça ilerlemez ve genellikle sabittir. Serebral palsiye sahip bireylerde semptomlar zamanla değişebilir ve ilerleyebilir gibi algılanabilir, ancak bu genellikle nörolojik hasarın doğasından kaynaklanmaktadır ve temelde hastalık kendisi ilerleyici değildir.

Serebral palsi hastaları arasında yürüme yeteneği farklılık gösterebilir. Örneğin, diskinetik serebral palsiye sahip bireyler ellerinin, kollarının, ayaklarının ve bacaklarının hareketlerini kontrol etmekte zorluk çekebilirler, bu da oturmayı ve yürümeyi zorlaştırabilir. Genel olarak, serebral palsi spektrumunda yer alan bireylerin bazıları bağımsız olarak yürüyebilirken, bazıları destekleyici cihazlar veya tekerlekli sandalye kullanabilir.

Spastik çocukların iyileşme potansiyeli tedavinin erken başlatılmasına bağlı olabilir. Spastisitenin erken dönemde tedavi edilmesi, çocuğun hayat kalitesini artırabilir ve günlük yaşam aktivitelerini bağımsız olarak gerçekleştirmesine yardımcı olabilir. Erken dönem fizik tedavi ve diğer uygun tedavilerle spastik çocukların önemli bir kısmı, zamanla bağımsız hareket etme becerisine kavuşabilir.

Serebral palsiye eşlik eden yetersizlik türleri arasında mental retardasyon, epileptik nöbetler, oromotor problemler (emme ve yutma problemleri), salya akması, konuşma problemleri, kas iskelet sistemi bozuklukları, gastrointestinal problemler ve görme problemleri bulunmaktadır. Bu yetersizlikler, serebral palsiye sahip bireylerin yaşam kalitesini etkileyebilir ve multidisipliner bir yaklaşımla yönetilmesi gerekebilir.

Spastik serebral palsi, serebral palsi spektrumunda en yaygın tipe sahip bireyleri etkileyen bir alt türdür. Spastik serebral palsiye sahip bireylerde kaslarda sertlik, abartılı refleksler ve hareket zorluğu görülebilir. Bu durum bazı bireylerde yürürken dizlerin bükülmesi veya bacaklar arasında makas benzeri hareketler yapılması gibi belirgin hareket anormalliklerine neden olabilir.

Spastik çocuklar genellikle belirli belirtilerle tanınabilirler. Bacak ve kol hareketlerinde sınırlılık ya da pelte gibi bir his olabilir. Ayrıca "spastisite" olarak adlandırılan kaslarda sertlik nedeniyle hareketlerde kısıtlılık gözlemlenebilir. Bu belirtiler genellikle çocuğun oturma ve ayakta durma becerilerinde gecikme olarak kendini gösterebilir. Erken teşhis ve uygun tedavi ile spastik çocukların yaşam kalitesi ve bağımsızlık düzeyi artırılabilir.