haberci
Efsanevi Üye
Sessiz Çığlık: İlkbaharın Öyküsü
Kara kışın örtüsünü araladı toprak,
Bir nefes aldı, derin bir uyanışla.
Sessizce yeşerdi umutlar, dallarda yaprak,
Rüzgarın fısıldadığı nağmelerle, usulca.
Bir nefes aldı, derin bir uyanışla.
Sessizce yeşerdi umutlar, dallarda yaprak,
Rüzgarın fısıldadığı nağmelerle, usulca.
Bir tomurcuk açtı, renkleriyle ışıldadı,
Güneşle dans etti, baharın ilk tebessümü.
Toprağa düşen cemre, kalpleri aydınlattı,
Sevda dolu bu an, doğanın yeniden doğuşu.
Güneşle dans etti, baharın ilk tebessümü.
Toprağa düşen cemre, kalpleri aydınlattı,
Sevda dolu bu an, doğanın yeniden doğuşu.
Serçeler neşeyle öttü, yüreklerde yankı,
Her çiçek bir şiir, her yaprak bir hikâye.
Dallar arasında saklı, hayatın tatlı yankısı,
Gökyüzüne yazılan, aşk dolu bir mektup sanki.
Her çiçek bir şiir, her yaprak bir hikâye.
Dallar arasında saklı, hayatın tatlı yankısı,
Gökyüzüne yazılan, aşk dolu bir mektup sanki.
Zamanın ellerinde, bahar çiçek açar,
Her nefes, uyanışın melodisiyle dolu.
Doğa, kendi dilinde bir senfoni başlatır,
İlkbahar, aşkı ve umudu fısıldar kulağa, solgun.
Her nefes, uyanışın melodisiyle dolu.
Doğa, kendi dilinde bir senfoni başlatır,
İlkbahar, aşkı ve umudu fısıldar kulağa, solgun.