haberci
Efsanevi Üye
Sessiz çığlıklar arasında kaybolmuş
Unutulmuş bir park köşesinde
Sessizce ağlar, kurumuş yapraklar,
Rüzgarla dans eder, solmuş umutlar,
Göz yaşlarını saklar, geçmişin anıları.
Bir zamanlar neşeyle dolan
O park şimdi sessiz, yorgun ve yaşlı,
Çocukların kahkahaları yankılanmaz artık,
Sadece anılarla dolu bir boşluk var.
Eskinin canlı renkleri solmuş
Salıncaklar, kaydıraklar hüzünle dolu,
Gecelerin karanlığında bile sessiz,
Bir zamanlar yaşam dolu bir masal gibi.
Zamanın pençesinde kaybolsa da
Unutulmuş park, yürekte bir iz bırakır,
Gökyüzüne uzanan dallar gibi
Her mevsim yeniden doğmayı bekler.