haberci
Efsanevi Üye
Sessiz Raylarda Yitik Anılar
Terk edilmiş istasyon, gözyaşı dolu bir hatıra,
Paslı rayların üstünde, sessizce yankılanır hayat.
Rüzgar sarar etrafı, fısıldar eski zamanların şarkısını,
Ve gökyüzü, ağlamaklı bulutlarıyla bekler geceyi.
Bir zamanlar kalabalık, kahkahalarla dolup taşan,
Şimdi ise yalnızlığın, soğuk kollarında bir yer.
Giden trenler nereye, belli değil artık yollar,
Ve pencerelerde, yitip giden yüzler asılı kalır.
Kırık döşemeler üstünde, adımlar yankılanır boşlukta,
Her köşede başka bir hikaye, unutulmuş, terkedilmiş.
Saatler durmuş, tellerde umut dolu bir şarkı,
Ve istasyon, yorgun bekleyişiyle karşılar sabahı.
Sessizliğin içinde, hatıralar dolaşır durur,
Kimsesizlik, bir tren gibi geçip gider.
Ve biz, geçmişin gölgesinde,
Yitik anıları, bu istasyonda buluruz.