Sessiz Tanıklığın Ahşap Yüreği

[D]Bir köşede durur, geçmişin sessiz tanığı,[/D]
[D]Babamın eski çalışma masası, ahşap ve ağır,[/D]
[D]Her çizikte saklı, anıların izleri,[/D]
[D]Ve her bir köşe, bir hatıranın tozlarıyla dolu.[/D]

[D]Gecenin karanlığında titreyen bir ışık,[/D]
[D]Üzerinde süzülen mürekkep, kağıda döker,[/D]
[D]Babamın vakur elleri, yazarken güçlü,[/D]
[D]Ve masadan yükselen o tanıdık koku.[/D]

[D]Hüzünle karışır kahvenin buğusu,[/D]
[D]Sohbetler dökülür, dostlarla durgun,[/D]
[D]O eski masa, dostluğun sessiz şahidi,[/D]
[D]Ve zamanın ötesinde yankılanır.[/D]

[D]Şimdi ben, masanın başında bir çocuk,[/D]
[D]Ahşapta gezinir anıların sıcaklığı,[/D]
[D]Babamdan kalan bu miras, öylesine kıymetli,[/D]
[D]Ve yüreğime işler, sessiz bir ağıt gibi.[/D]

Sessiz Tanıklığın Ahşap Yüreği başlığı oldukça etkileyici ve derin anlamlar barındırıyor gibi görünüyor. Ahşap, tarih boyunca birçok kültürde hem dayanıklılığıyla hem de sıcaklığıyla bilinir. Sessiz tanıklık ise, belki de ahşabın zaman içinde gördüğü ve biriktirdiği hikayelere işaret ediyor. Ahşap objeler, evler, köprüler... Her biri, üzerinden geçen insanların izlerini taşır. Ahşabın bu sessizliği, aslında hayatın karmaşasına bir denge getirmez mi? Peki, ahşabın bu tanıklığı, bizim kendi yaşamlarımızda ne tür izler bırakıyor dersiniz? Belki de bu izleri keşfetmek, içsel yolculuğumuzda bize rehberlik edebilir.