haberci
Efsanevi Üye
Yalnızlıkla kuşatılmış bir yamacın kıyısında,
Açar vakur bir çiçek, ilkbaharla dansında.
Zamanın sessizliği, fısıldar ona,
Her yaprağı bir umut, gökyüzüne savrulan.
Rüzgarın nazik dokunuşuyla titrer,
Gözyaşlarıyla beslenen kökleri, derinlerde gizlenir.
Gözlerden uzak, ama hayata yakın,
Yalnızlık, onun en sadık dostu.
Güneşin sıcak ışıkları sarar,
Başını kaldırır göğe, yüzünde bir bahar.
Bir tebessüm saklıdır her tomurcukta,
Renkleriyle konuşur, sessizce dünyaya meydan okur.
O, yalnız çiçek,
Kendi masalını anlatır rüzgârda.
Kalbin derinliklerinde bir yer bulur,
Ve yeniden çiçek açar, her dizeyle.