Şok tablosuna neden olan faktörler arasında ağır infeksiyonlar, yerel güçlü travmalar, anoksi ve zehirlenmeler önemli rol oynamaktadır. Kanama durumu da şok tablosunu belirleyebilir; kanamanın hızı ve miktarı büyük önem taşımaktadır. Az miktarda kanın kısa sürede kaybedilmesi şok oluşturabilirken, uzun süreli ve büyük miktarda kan kaybı şok gelişimine neden olmayabilir.

Şokta hastanın ısıtılması önemlidir ancak bu işlem hızlı bir şekilde gerçekleştirilmemelidir. Aksi takdirde, periferik vazodilatasyonu uyararak hipotansiyona yol açabilir.

Hipovolemik şok, en yaygın şok tipidir ve azalmış dolaşan kan hacminin bir sonucu olarak ortaya çıkar. Kunt yaralanmaları, delici yaralanmalar ve iç kanamalar sık nedenler arasındadır. Ayrıca sıvının karındaki iç boş organlara veya periton boşluğuna sekestre olması da hipovolemik şoka yol açabilir.

Şokta olan hasta genellikle idrar kaçırmaz; çünkü vazomotor regülasyonda meydana gelen bir bozukluk sonucu ortaya çıkan şok, idrar yapımını azaltabilir.

Hipovolemi belirtileri sıvı kaybının miktarına bağlı olarak değişebilir. Hafif sıvı kayıplarında halsizlik, bulantı, baş dönmesi; şiddetli kayıplarda ise hipotansiyon ve şok belirtileri görülebilir. Dil ve ağız kuruluğu yetişkinlerde sıvı azalmasının pratik bir belirtisi olabilir.

Doku perfüzyonunu sağlayan unsurlar arasında sistemik arteriyel basınç, dokunun vasküler direnci ve besleyici kapillerlerin durumu önemlidir. Arteryel kan basıncı ise kalp debisi ve periferik vasküler direnç tarafından belirlenir.

Hipovolemik şok, aynı zamanda dokulardan metabolik atık ürünlerinin uzaklaştırılamadığı, hücre ve dokuların normal metabolizmasının bozulduğu bir tablodur. Bu durumda H+ konsantrasyonları artabilir.

Kardiyojenik şok belirtileri arasında nefes darlığı, diyaforez (aşırı terleme), pembe köpüklü öksürük, göğüs ağrısı, hava açlığı, hipoksi (oksijen yetersizliği), taşikardi (hızlı kalp atışı) ve jugüler venlerde artış (JVD) sayılabilir. Bu belirtiler kardiyojenik (kalp kaynaklı) şok durumunda görülebilir.