Türkiye Cumhuriyeti'nin ilk yıllarında nüfus politikasının, hızla artan nüfusu kontrol altında tutmak ve yönlendirmek amacıyla bir dizi tedbir aldığı bilinmektedir. Sağlık ve Sosyal Yardım Bakanlığı, nüfus artışını teşvik etmek amacıyla önlemler almıştır. Ayrıca göç politikalarıyla nüfusun artırılması hedeflenmiş ve göç edenlerin sorunlarının çözümü de aynı bakanlık tarafından yürütülmüştür.

Doğurganlığı artırıcı nüfus politikaları ise 1960'lı yıllara kadar devam etmiştir. Bu politikalar genellikle doğumları teşvik edici önlemleri içermiş ve sosyal, ekonomik ve hukuki desteklerle güçlendirilmiştir. Bu dönemde pro-natalist politikaların benimsendiği ve uygulandığı görülmüştür.

Ülkelerin nüfus politikaları genellikle üç ana kategoriye ayrılmaktadır:

1. **Nüfus artış hızını yükseltmek için uygulanan nüfus politikası:** Bu politika genellikle gelişmiş Avrupa ülkelerinde görülmektedir. Nüfusun yaşlanması ve azalması endişesi ile doğum oranlarını artırmaya yönelik politikalar izlenmektedir.

2. **Nüfus artış hızını düşürmek için uygulanan nüfus politikası:** Bu politika ise genellikle nüfusun hızlı artışıyla mücadele etmek isteyen ülkelerde uygulanmaktadır. Örneğin, Çin Halk Cumhuriyeti ve Hindistan gibi ülkeler nüfus artışını kontrol altına almak için sınırlamalar getirmişlerdir.

3. **Nüfusun nicelik ve niteliğini iyileştirmek amacıyla uygulanan nüfus politikası:** Bu politika, nüfusun kalitesini yükseltmek ve nüfusun sağlık, eğitim gibi alanlardaki ihtiyaçlarını karşılamak için uygulanır. Türkiye de bu kategoriye giren bir nüfus politikası izlemektedir ve 1965 yılında Nüfus Planlaması Genel Müdürlüğü'nün kurulmasıyla nüfus planlaması alanında önemli adımlar atılmıştır.

Türkiye'de 1923 ile 1963 yılları arasında uygulanan nüfus politikalarının temelinde, siyasi ve askeri güç oluşturmak, tarımda makineleşmeyi sağlamak, erkek işgücüne olan ihtiyacı karşılamak gibi faktörler yatmaktadır. Bu dönemde nüfus politikaları genel olarak nüfusun kontrol altına alınması ve yönlendirilmesi üzerine kurulmuştur.