haberci
Meraklı Üye
Kış güneşi doğarken ufukta,
Bir hüzün sarar içimi sessizce,
Beyaz örtü altında kalan umutlar,
Kırılgan bir ışıkta erir yavaşça.
Dallar çıplak, rüzgarın sesiyle oynar,
Kuru yapraklar dans eder toprağa düşerken,
Her solukta bir anı belirir gözlerimde,
Kış güneşiyle buğulanmış anılardan.
Çatlama sesi duyulur yüreğimden,
Buzlu gölün yüzeyinde,
Bir ışıltı sarar içimi ansızın,
Gözlerimde saklı, kaybolmuş bir bahar.
Ve nihayet, gökyüzü karanlığa döner,
Kış güneşi yavaşça veda ederken,
Yalnızlık, hüzünle sarılır bana,
Kış güneşinin son parıltısında.
