Bu şiddette evvel kaşık, uçak olur!
Evladınız doymuştur, daha çokça yemek istemez. Size, başını çevirerek yahut kaşığı uzattığınızda ağzını açmayarak bunu net bir formda söz eder. Evladınızın, doymasına karşın, tabağında birkaç kaşık püre/yemek kaldığını gören siz de çabucak kaşığı elinize alırsınız ve başlarsınız: “Uçak geliyooo, haaam!”. Başlangıçta evladınız oyun zannedip ağzını açar; zira birinci sefer karşılaştığı kaşık-uçak ona değişik gelmiştir. Ancak biraz hengam geçtikten sonra bunun onu eğlendirmek için değil de, kandırmak için yapıldığını anlayacaktır.
Uçak kandırmasından artık etkilenmeyen evlat için sıradaki prosedür; Dikkat Dağıtma!
Bu yolla evladınıza müzik ve televizyon açarak, onun bilgisayar ve tablette oyun oynamasına müsaade vererek, parkta sallayarak dikkatinin dağılmasını sağlarsınız. Ve siz de bu fırsattan istifade ederek, evladınızın ağzına art geriye yemekleri doldurursunuz. Böylelikle evladınızın bilinçsiz bir formda yemek tüketmesine neden olarak, geleceğin obez bireyini yaratmış olursunuz.
Malum her hengam evladınızın dikkatini dağıtamazsınız; devreye Duygusal Şiddet girer!
Evladınız muhtaçlığı olan kadar yemeğini mahal. Doyduktan sonra ise, tabağında kalan her kaşık için; ana rica etmeye başlar. “bu kaşık benim için, bu kaşık baban için, bu kaşık abin için…” bu böylelikle uzar masraf. Zira yalnızca sizin için bir kaşık alması yetmez, o tabak bitene kadar tüm aile sıraya girer. Siz rica ettiğinizi düşünerek bu durumu pak görürsünüz; lakin uyguladığınız prosedür “Duygusal Şiddet”tir. Evladınızın size olan sevgi-saygı hislerinden yararlanmaktır!
Şimdiyse sırada ödül/ceza usulü yan almakta!
Evladınızın daima daha ziyade yemesi için, birinci olarak yemeklere armağan koyarsınız. Fakat gözden kaçırdığınız bir nokta var: sizden daha zeki olan evladınız, yiyeceği yemeğin sonuna armağan konduğunda tadının berbat olduğunu düşünecektir. Tahminen de çok seveceği bir yemek; armağan tekniği sonrası, direk sevilmeyen besinler öbeğine alınacaktır. Armağan usulünden sonra sıra, daha tesirli olacağı düşünülen ceza formülüne gelir. “Tabağını bitirmezsen, dışarı çıkamazsın”! Bu türlü yaparak tahminen de kendini en düzgün hissettiği ortamı, ellerinden almış oluyorsunuz!
Evet Kıyaslama daha âlâ bir sistem mi sizce?
Evladınızı yemek konusunda elinizde olmadan mütemadi sairleriyle kıyaslıyorsunuz. “Bak arkadaşın ne hoş yiyor, arkadaşın tabağını çoktan bitirdi…” üzere cümlelerle hem evlatlarınızı rencide ediyorsunuz, hem sizin hakkınızda yanlış düşünmesine neden oluyorsunuz, hem de arkadaşına karşı kinlenmesine yol açıyorsunuz! Evladınızın önünde anne-baba üzere en tesirli örnek varken, lütfen diğerleriyle kıyaslama yapmayın. Evvel kendi yeme davranışlarınızı sorgulayın, sonra çocuğunuzunkini…
Her yolu denediniz olmadı, vakit “Fiziksel Şiddet” zamanı!
Evladınızı kendi haline bıraktınız (!) bir türlü yemedi, “artık ipleri ele alma vakti geldi” mi diyorsunuz? Ve evladınızın yanaklarını sıkıp, burnunu tıkayarak ağzını açmasını sağlıyorsunuz, böylelikle ona yemek yedirmiş oluyorsunuz! Çocuğunuzda hem duygusal, hem de besinsel olarak nasıl bir travma yarattığınızın farkında mısınız?
İşte bütün bu yolların ahir evladınızın yaşayacağı hayal kırıklığını siz düşünün. Bununla da kalmayıp, ona duyduğunuz sevgiden de kuşku etmeye başlayacaktır. Zira evlatlar validelerini koşulsuz severler; validelerinin de onları koşulsuz sevmesini beklerler! Lütfen yalnızca kendinizi onun yanına koyun ve birinin size bu metotları uyguladığını düşünün. En sahih kararı o devir vereceksiniz!
Evladınız doymuştur, daha çokça yemek istemez. Size, başını çevirerek yahut kaşığı uzattığınızda ağzını açmayarak bunu net bir formda söz eder. Evladınızın, doymasına karşın, tabağında birkaç kaşık püre/yemek kaldığını gören siz de çabucak kaşığı elinize alırsınız ve başlarsınız: “Uçak geliyooo, haaam!”. Başlangıçta evladınız oyun zannedip ağzını açar; zira birinci sefer karşılaştığı kaşık-uçak ona değişik gelmiştir. Ancak biraz hengam geçtikten sonra bunun onu eğlendirmek için değil de, kandırmak için yapıldığını anlayacaktır.
Uçak kandırmasından artık etkilenmeyen evlat için sıradaki prosedür; Dikkat Dağıtma!
Bu yolla evladınıza müzik ve televizyon açarak, onun bilgisayar ve tablette oyun oynamasına müsaade vererek, parkta sallayarak dikkatinin dağılmasını sağlarsınız. Ve siz de bu fırsattan istifade ederek, evladınızın ağzına art geriye yemekleri doldurursunuz. Böylelikle evladınızın bilinçsiz bir formda yemek tüketmesine neden olarak, geleceğin obez bireyini yaratmış olursunuz.
Malum her hengam evladınızın dikkatini dağıtamazsınız; devreye Duygusal Şiddet girer!
Evladınız muhtaçlığı olan kadar yemeğini mahal. Doyduktan sonra ise, tabağında kalan her kaşık için; ana rica etmeye başlar. “bu kaşık benim için, bu kaşık baban için, bu kaşık abin için…” bu böylelikle uzar masraf. Zira yalnızca sizin için bir kaşık alması yetmez, o tabak bitene kadar tüm aile sıraya girer. Siz rica ettiğinizi düşünerek bu durumu pak görürsünüz; lakin uyguladığınız prosedür “Duygusal Şiddet”tir. Evladınızın size olan sevgi-saygı hislerinden yararlanmaktır!
Şimdiyse sırada ödül/ceza usulü yan almakta!
Evladınızın daima daha ziyade yemesi için, birinci olarak yemeklere armağan koyarsınız. Fakat gözden kaçırdığınız bir nokta var: sizden daha zeki olan evladınız, yiyeceği yemeğin sonuna armağan konduğunda tadının berbat olduğunu düşünecektir. Tahminen de çok seveceği bir yemek; armağan tekniği sonrası, direk sevilmeyen besinler öbeğine alınacaktır. Armağan usulünden sonra sıra, daha tesirli olacağı düşünülen ceza formülüne gelir. “Tabağını bitirmezsen, dışarı çıkamazsın”! Bu türlü yaparak tahminen de kendini en düzgün hissettiği ortamı, ellerinden almış oluyorsunuz!
Evet Kıyaslama daha âlâ bir sistem mi sizce?
Evladınızı yemek konusunda elinizde olmadan mütemadi sairleriyle kıyaslıyorsunuz. “Bak arkadaşın ne hoş yiyor, arkadaşın tabağını çoktan bitirdi…” üzere cümlelerle hem evlatlarınızı rencide ediyorsunuz, hem sizin hakkınızda yanlış düşünmesine neden oluyorsunuz, hem de arkadaşına karşı kinlenmesine yol açıyorsunuz! Evladınızın önünde anne-baba üzere en tesirli örnek varken, lütfen diğerleriyle kıyaslama yapmayın. Evvel kendi yeme davranışlarınızı sorgulayın, sonra çocuğunuzunkini…
Her yolu denediniz olmadı, vakit “Fiziksel Şiddet” zamanı!
Evladınızı kendi haline bıraktınız (!) bir türlü yemedi, “artık ipleri ele alma vakti geldi” mi diyorsunuz? Ve evladınızın yanaklarını sıkıp, burnunu tıkayarak ağzını açmasını sağlıyorsunuz, böylelikle ona yemek yedirmiş oluyorsunuz! Çocuğunuzda hem duygusal, hem de besinsel olarak nasıl bir travma yarattığınızın farkında mısınız?
İşte bütün bu yolların ahir evladınızın yaşayacağı hayal kırıklığını siz düşünün. Bununla da kalmayıp, ona duyduğunuz sevgiden de kuşku etmeye başlayacaktır. Zira evlatlar validelerini koşulsuz severler; validelerinin de onları koşulsuz sevmesini beklerler! Lütfen yalnızca kendinizi onun yanına koyun ve birinin size bu metotları uyguladığını düşünün. En sahih kararı o devir vereceksiniz!