0-3 yaş ortasındaki yıllar kişiliğin ve ruh sıhhatinin temellerinin atıldığı sürecin en değerli devridir. Bu yıllarda çocuk annesinden sevgi ve ilgi göremez ise ileriki yıllar telafisi olmayan eksiklikler yaşayabilir. Bu yüzden birçok gelişmiş ülkede doğumdan sonra anneler bir yıl müsaadeli sayılırlar. Ayrıyeten üç yıl fiyatsız müsaade hakları mevcuttur. Zira bu yaşlarda çocuğa yapılacak yatırım her şeyden üstün tutulmaktadır.
Birinci üç yaşta annenin göstereceği şefkat ilgi ve bakım yalnızca çocuğa değil annenin kendisine de gereklidir. Zira annelik fıtri bir davranış olduğu kadar yaşanarak, tadılarak öğrenilen bir vasıftır. Annelik bayanın şahsiyetin geliştirir ve onu olgunlaştırır.
Deneylerin lisanıyla anne-çocuk münasebetine ve çocuk ruh sıhhatine bakalım birazda. Annelerinden başka kalan çocukların ne üzere davranışlarda bulunacağını araştırmak üzere birçok deney yapılmıştır. Fransız pedagoglardan Dr. Spitz’in yüz yirmi üç çocuk üzerinde gerçekleştirdiği deney hayli ilgi caziptir. Araştırmacı değişik yaştaki çocukları aşikâr vakit dönemlerinde annelerinden ayırarak davranışlarını kaydetmiştir. Elde ettiği sonuçlar şöyle sıralanmaktadır;
-Bir ay süreyle annesinden ayrılan süt çocuğu devamlı mızmızlanır, ağlar, kendisine kim yakınlaşır, ilgi gösterirse ona sarılır ve bırakmak istemez. Şayet bu devrede çocuk annenin yerini alacak âlâ kalpli biriyle karşılaşırsa fazla bir ruh çöküntüsüne uğramadan ona alışır. Bu bayan süt veren birisi ise çocuğun ona alışması daha kolay olur.
-Çocuğun anneden başka kalış süresi iki ayı geçerse davranışlarında değişiklikler görülmeye başlar. Artık kendine yaklaşan kim olursa olsun ilgi duymaz, yabancılardan kaçar, ona yaklaşmak istenildiğinde dehşet belirtileri gösterir, ümitsizce haykırır, iştahı azalır, çocuğu yatıştırmak ve mutlu etmek zordur.
-Anneden farklı kalışı üç ayını doldurunca çocuk yas tutma periyoduna girer. Hiç kimseye ilgi duymadığı üzere yabancılara karşı dehşet belirtileri de göstermez, ağlayıp sızlanmaz, derin bir sessizliğe gömülür. Kendi iç dünyasına çekilir. Beslenmesi ve uyku tertibi bozulur, yürüyüşü uyurgezer üzeredir, uyaranlara karşı reaksiyon gösteremez, sık kaza yapar, yaraları geç düzgünleşir, beden direnci düşüş gösterdiğinden çabuk hastalanır.
-Dördüncü ayında durum daha da vahimleşir. Yüz sözü donuklaşır, benzi solar, gözlerini sabit bir noktaya dikip saatlerce oturur, geceleri çığlık atarak uyanır, ağlamaları bağırma biçimindedir.
Deneyden çıkan sonuç ebeveynin çocuk üzerindeki tesirini vurgulamaktadır. Ayrıyeten çocuk anneden ne kadar erken yaşta ayrılırsa o kadar erken sorun yaşama ihtimali o kadar erken yaşta başlayacaktır.
Araştırmalarda anne kucağından uzak yabancı elinde büyüyen çocuklarda ruh sıhhatinin ağır yaralar aldığı anlaşılmış bulunmaktadır. Çocuğun maddi gereksinimleri en çağdaş formda yerine getirirse de çocuk kâfi ruh olgununa ulaşamamakta ve kişilik gelişimi sekteye uğramaktadır.
Birinci üç yaşta annenin göstereceği şefkat ilgi ve bakım yalnızca çocuğa değil annenin kendisine de gereklidir. Zira annelik fıtri bir davranış olduğu kadar yaşanarak, tadılarak öğrenilen bir vasıftır. Annelik bayanın şahsiyetin geliştirir ve onu olgunlaştırır.
Deneylerin lisanıyla anne-çocuk münasebetine ve çocuk ruh sıhhatine bakalım birazda. Annelerinden başka kalan çocukların ne üzere davranışlarda bulunacağını araştırmak üzere birçok deney yapılmıştır. Fransız pedagoglardan Dr. Spitz’in yüz yirmi üç çocuk üzerinde gerçekleştirdiği deney hayli ilgi caziptir. Araştırmacı değişik yaştaki çocukları aşikâr vakit dönemlerinde annelerinden ayırarak davranışlarını kaydetmiştir. Elde ettiği sonuçlar şöyle sıralanmaktadır;
-Bir ay süreyle annesinden ayrılan süt çocuğu devamlı mızmızlanır, ağlar, kendisine kim yakınlaşır, ilgi gösterirse ona sarılır ve bırakmak istemez. Şayet bu devrede çocuk annenin yerini alacak âlâ kalpli biriyle karşılaşırsa fazla bir ruh çöküntüsüne uğramadan ona alışır. Bu bayan süt veren birisi ise çocuğun ona alışması daha kolay olur.
-Çocuğun anneden başka kalış süresi iki ayı geçerse davranışlarında değişiklikler görülmeye başlar. Artık kendine yaklaşan kim olursa olsun ilgi duymaz, yabancılardan kaçar, ona yaklaşmak istenildiğinde dehşet belirtileri gösterir, ümitsizce haykırır, iştahı azalır, çocuğu yatıştırmak ve mutlu etmek zordur.
-Anneden farklı kalışı üç ayını doldurunca çocuk yas tutma periyoduna girer. Hiç kimseye ilgi duymadığı üzere yabancılara karşı dehşet belirtileri de göstermez, ağlayıp sızlanmaz, derin bir sessizliğe gömülür. Kendi iç dünyasına çekilir. Beslenmesi ve uyku tertibi bozulur, yürüyüşü uyurgezer üzeredir, uyaranlara karşı reaksiyon gösteremez, sık kaza yapar, yaraları geç düzgünleşir, beden direnci düşüş gösterdiğinden çabuk hastalanır.
-Dördüncü ayında durum daha da vahimleşir. Yüz sözü donuklaşır, benzi solar, gözlerini sabit bir noktaya dikip saatlerce oturur, geceleri çığlık atarak uyanır, ağlamaları bağırma biçimindedir.
Deneyden çıkan sonuç ebeveynin çocuk üzerindeki tesirini vurgulamaktadır. Ayrıyeten çocuk anneden ne kadar erken yaşta ayrılırsa o kadar erken sorun yaşama ihtimali o kadar erken yaşta başlayacaktır.
Araştırmalarda anne kucağından uzak yabancı elinde büyüyen çocuklarda ruh sıhhatinin ağır yaralar aldığı anlaşılmış bulunmaktadır. Çocuğun maddi gereksinimleri en çağdaş formda yerine getirirse de çocuk kâfi ruh olgununa ulaşamamakta ve kişilik gelişimi sekteye uğramaktadır.
