Son vakitlerde dünyamızı tesiri altına alan Covid-19 salgını nedeniyle her birimiz kaygı hissediyoruz. Hayatımız tertibe girecek mi, sevdiklerime bir şey olacak mı, ben bu durumdan kurtulabilecek miyim, işlerimizi halledebilecek miyiz, çocukların okulu ne olacak… Bunun üzere daha bir çok belirsizlik bizleri tasa, depresyon, kaygı üzere hislerin kucağına itiveriyor. Pekala zihnimizi meşgul eden bütün aksiliklere karşı geliştirdiğimiz kaygıların kaynağı salt ‘kaygı mı?’
Tasa kişinin dehşet verici yahut tehdit edici bir duruma karşı vermiş olduğu ruhsal ve bedensel bir reaksiyondur. Her insan hayatının bir periyodunda bu belirtilerden birkaçını yaşar. Bu belirtiler hayatı bariz bir biçimde etkilemeye ve günlük yaşantıyı sekteye uğratmaya başladığında rahatsızlık haline gelmiş demektir. Endişe, panik, huzursuzluk, çaresizlik üzere duygusal belirtileri; çarpıntı, halsizlik, nefes darlığı, karın ağrısı, terleme üzere daha birçok fizyolojik belirtisi vardır. Fakat, tasa hayatımızın doğal bir modülüdür. Bir imtihana hazırlanırken, işe yetişmeye çalışırken, sıhhat, aile, mesken hayatıyla ilgi mevzularda düşünürken de bu belirtileri gösterebiliriz. Bu durumda diyebiliriz ki, içinde bulunduğumuz kaidelerde gösterdiğimiz her belirti, korkumuzun rahatsızlık boyutuna ulaştığını göstermez.
Hayatlarımız için duyduğumuz belirsizlik halinin artmasıyla birlikte gerilim hormonlarımız yükseliyor ve hudutlarımıza hakimiyetimiz azalıyor olabilir. Bunun yanı sıra konutlarımızda yapmamız gereken işlerde odaklanma sorunu yaşıyor yahut hafıza zahmetleri çekiyor olabiliriz. Duygusal beslenme diyebileceğimiz, gerilim anından uzaklaşmak için kullandığımız bir savunma sistemiyle acıkmasak da yemek yiyor olabiliriz. Fakat bu oluşumların hepsi bu devirde olağandır.
Pekala, ne yapmalıyız ? Öncelikle içinde bulunduğumuz durumun aşikâr bir seviyeye kadar yarattığı derdin olağan olduğunu kabul etmeliyiz. Kıymetli olan aşırılıktan kaçarak elimizden geldiğince hijyenimize ihtimam göstermektir. İçimizdeki bizi yönlendirmeye çalışan gerilimin her beş dakikada biri ellerimizi yıkamamıza neden olmasını engellemeli ve gerekli şartları sağladığımızdan emin olarak sistemimize devam etmeliyiz. Endişe ve telaşın sebep olduğu fizyolojik birtakım tesirleri yenmek için konutumuzda kendimize toplumsal hobi alanı oluşturabilir, yapmaktan keyif aldığımız işlere yönelebiliriz. Spor yapmak, fotoğraf yapmak, meditasyon, denememiş tanımları denemek, ertelenmiş işleri yerine getirmek… Kendimizi kapana kısılmış üzere hissetmek yerine; yapmak isteyip de yapamadığımız birçok şeyi yapmak için bize verilmiş bir fırsat olarak görebilirsek bu vakti telaşımızı yenebiliriz.
Unutmamalıyız ki; insanın ilacı öncelikle kendisidir. Kendi benliğinize ulaşabilir ve yeni şeyler keşfedebilirsiniz. Bu vakti kendi lehine çevirmek için geç kalmış sayılmazsınız.
Tasa kişinin dehşet verici yahut tehdit edici bir duruma karşı vermiş olduğu ruhsal ve bedensel bir reaksiyondur. Her insan hayatının bir periyodunda bu belirtilerden birkaçını yaşar. Bu belirtiler hayatı bariz bir biçimde etkilemeye ve günlük yaşantıyı sekteye uğratmaya başladığında rahatsızlık haline gelmiş demektir. Endişe, panik, huzursuzluk, çaresizlik üzere duygusal belirtileri; çarpıntı, halsizlik, nefes darlığı, karın ağrısı, terleme üzere daha birçok fizyolojik belirtisi vardır. Fakat, tasa hayatımızın doğal bir modülüdür. Bir imtihana hazırlanırken, işe yetişmeye çalışırken, sıhhat, aile, mesken hayatıyla ilgi mevzularda düşünürken de bu belirtileri gösterebiliriz. Bu durumda diyebiliriz ki, içinde bulunduğumuz kaidelerde gösterdiğimiz her belirti, korkumuzun rahatsızlık boyutuna ulaştığını göstermez.
Hayatlarımız için duyduğumuz belirsizlik halinin artmasıyla birlikte gerilim hormonlarımız yükseliyor ve hudutlarımıza hakimiyetimiz azalıyor olabilir. Bunun yanı sıra konutlarımızda yapmamız gereken işlerde odaklanma sorunu yaşıyor yahut hafıza zahmetleri çekiyor olabiliriz. Duygusal beslenme diyebileceğimiz, gerilim anından uzaklaşmak için kullandığımız bir savunma sistemiyle acıkmasak da yemek yiyor olabiliriz. Fakat bu oluşumların hepsi bu devirde olağandır.
Pekala, ne yapmalıyız ? Öncelikle içinde bulunduğumuz durumun aşikâr bir seviyeye kadar yarattığı derdin olağan olduğunu kabul etmeliyiz. Kıymetli olan aşırılıktan kaçarak elimizden geldiğince hijyenimize ihtimam göstermektir. İçimizdeki bizi yönlendirmeye çalışan gerilimin her beş dakikada biri ellerimizi yıkamamıza neden olmasını engellemeli ve gerekli şartları sağladığımızdan emin olarak sistemimize devam etmeliyiz. Endişe ve telaşın sebep olduğu fizyolojik birtakım tesirleri yenmek için konutumuzda kendimize toplumsal hobi alanı oluşturabilir, yapmaktan keyif aldığımız işlere yönelebiliriz. Spor yapmak, fotoğraf yapmak, meditasyon, denememiş tanımları denemek, ertelenmiş işleri yerine getirmek… Kendimizi kapana kısılmış üzere hissetmek yerine; yapmak isteyip de yapamadığımız birçok şeyi yapmak için bize verilmiş bir fırsat olarak görebilirsek bu vakti telaşımızı yenebiliriz.
Unutmamalıyız ki; insanın ilacı öncelikle kendisidir. Kendi benliğinize ulaşabilir ve yeni şeyler keşfedebilirsiniz. Bu vakti kendi lehine çevirmek için geç kalmış sayılmazsınız.