Meryem, Peri, Rukiye, Yasin, İsmail… Karakterler o kadar tanıdık ki izlerken elinizde patlamış mısır film izler gibi değil de çay/kahve içerek komşuyla muhabbet ediyormuş gibi bir his uyandırıyor.
İnsan teması üzerine kurulu konusu işlenirken hayatın her noktası bir at gözlüğü takmış gibi tek bir açıdan değil, bütüncül bir yaklaşım sergilenerek gösteriliyor.
Bireylerin başa çıkmakta zorlandığı konulara değinirken hem kendileri hem de etrafındaki insanlar üzerinden etkilerini yansıtıyor. Reyting uğruna yapılan travmatize edici görüntülerin ve ayrıntıların gösterilmesi yanlışına düşmek yerine bireyin hayatı geçmiş–şimdi–gelecek dengesi gözetilerek izleyicilere aktarılıyor.
Toplumdaki terapist kimliğinin gelişimi için de çok önemli detaylar barındırıyor. Yeri geldi 'deli doktoru' olduk, yeri geldi 'Güzin abla'. Belki aldığımız eğitimler farkındalığımızı arttırıyor, belki daha sağlıklı yollar bulmamıza yardımcı oluyor ama temelde insanız. ‘Bir de psikolog olacaksın’ söylemini haksızlık karşısında öfkelenen hangi psikolog duymamıştır ? Ya da ‘Bu da delilerle uğraşa uğraşa onlar gibi oldu’ eleştirilerine komik bir ana kahkahalarla eşlik ederken maruz kalmadık mı ? Dizide terapistin de başa çıkmakta zorlandığı problemlerin olabileceği ve uzmanların da kendi terapi süreçlerinden geçmelerinin önemi ince ince işleniyor. Bu detaylar da diziyi ‘bir başka’ yapıyor.
Hayattaki her şey bir enerjidir. Doğal olarak hiçbir şey kaybolmaz. Yer değiştirir, biçim değiştirir ama var olmaya devam eder. Tıpkı ilkokulda, fen bilgisi ders kitabındaki suyun buharlaşması, yağmur olup tekrar göle dönüşmesi resmindeki gibi. Yaşadığımız olaylar bizde birtakım duygular uyandırır. Bu duyguların açığa çıkmaması yok olması demek değil. Meryem’in yaşadığı Histerionik Konversiyon, Rukiye’nin başa çıkmakta zorlandığı Majör Depresif Bozukluğu, Yasin’in öfke kontrolü problemi, İsmail’in Total Mutizm durumu… Bastırılan ya da kabul görmeyeceği düşünülen duygular bedende, düşüncelerde, davranışlarda bir şekilde ‘ben buradayım’ diyor aslında.
Ferdi Özbeğen eşliğinde 'Ne varsa her şey hatırımda, sanki daha dünmüş gibi...'
İnsan teması üzerine kurulu konusu işlenirken hayatın her noktası bir at gözlüğü takmış gibi tek bir açıdan değil, bütüncül bir yaklaşım sergilenerek gösteriliyor.
Bireylerin başa çıkmakta zorlandığı konulara değinirken hem kendileri hem de etrafındaki insanlar üzerinden etkilerini yansıtıyor. Reyting uğruna yapılan travmatize edici görüntülerin ve ayrıntıların gösterilmesi yanlışına düşmek yerine bireyin hayatı geçmiş–şimdi–gelecek dengesi gözetilerek izleyicilere aktarılıyor.
Toplumdaki terapist kimliğinin gelişimi için de çok önemli detaylar barındırıyor. Yeri geldi 'deli doktoru' olduk, yeri geldi 'Güzin abla'. Belki aldığımız eğitimler farkındalığımızı arttırıyor, belki daha sağlıklı yollar bulmamıza yardımcı oluyor ama temelde insanız. ‘Bir de psikolog olacaksın’ söylemini haksızlık karşısında öfkelenen hangi psikolog duymamıştır ? Ya da ‘Bu da delilerle uğraşa uğraşa onlar gibi oldu’ eleştirilerine komik bir ana kahkahalarla eşlik ederken maruz kalmadık mı ? Dizide terapistin de başa çıkmakta zorlandığı problemlerin olabileceği ve uzmanların da kendi terapi süreçlerinden geçmelerinin önemi ince ince işleniyor. Bu detaylar da diziyi ‘bir başka’ yapıyor.
Hayattaki her şey bir enerjidir. Doğal olarak hiçbir şey kaybolmaz. Yer değiştirir, biçim değiştirir ama var olmaya devam eder. Tıpkı ilkokulda, fen bilgisi ders kitabındaki suyun buharlaşması, yağmur olup tekrar göle dönüşmesi resmindeki gibi. Yaşadığımız olaylar bizde birtakım duygular uyandırır. Bu duyguların açığa çıkmaması yok olması demek değil. Meryem’in yaşadığı Histerionik Konversiyon, Rukiye’nin başa çıkmakta zorlandığı Majör Depresif Bozukluğu, Yasin’in öfke kontrolü problemi, İsmail’in Total Mutizm durumu… Bastırılan ya da kabul görmeyeceği düşünülen duygular bedende, düşüncelerde, davranışlarda bir şekilde ‘ben buradayım’ diyor aslında.
Ferdi Özbeğen eşliğinde 'Ne varsa her şey hatırımda, sanki daha dünmüş gibi...'