Okul, eğitim ve öğretim sürecinde çocuğun bilgi kazanmasıyla birlikte toplumsal ahenk ve marifetlerini geliştirmesinin beklendiği kurumdur. Çocukların hayatlarında ileriki devirleri için bilgi birikimi yapacakları ve birinci toplumsal ilgilerini kuracakları bu kurum büyük kıymet taşımaktadır. Çocuğu okula hazırlama devrinde çocuğun okul için gerekli yeterliliklere sahip olup olmayışı dikkatlice gözlenmeli ve yeterliliklerini geliştirmek ismine çocuk desteklenmelidir.
Okula birinci başlama devri ebeveynler için en zorlayıcı periyotlarından biridir. Çocuklar için hayli eğlenceli geçen anaokulu devri dahi birinci alışma süreci sancılı olabilmektedir. Bu süreçte ailelerin yaşadıkları zorluklardan kimileri çocukların okula gitmek istememesi, okuldan korkması, okul saati yaklaştıkça hırçınlaşması, ağlaması yahut rahatsızlanması (mide ağrısı vb.) biçiminde görülebilir.
Bu periyotta çocuğun zihnindeki okul algısını yanlışsız oluşturabilmek ve ayrılık telaşını yanlışsız yönetmek çocuğun okula alışma sürecini kolaylaştıracak etkenlerdendir. Çocuk için okul bilinmez yabancı bir kavramdır ve o kavrama ilişkin birinci izlenimler etrafından duyduklarıyla kolaylıkla yanlış şekillenebilir. Çocuk kendisinden büyük arkadaşlarından duyacağı “Bıktım okula gitmekten, çok sıkıcı bir yer.” üzere cümlelerden etkilenerek çarçabuk bu cümleleri kendi kullanacağı cümlelere dönüştürebilmektedir. Bu yanlış şekillenmeyi önlemek ismine okula başlama sürecinden evvel çocuk okul kavramına alıştırılmalı, okulun nasıl bir yer olduğu orda neler yapacağı anlatılmalı ve yapılacak hazırlıklara çocuk dâhil edilmelidir.
Bu süreci şiddetli kılan en kıymetli sebeplerden biri de çocuğun yaşadığı anneden (bakım verenden) ayrılık dehşetidir. Pekala, çocukların yaşadığı bu tasanın sebebi ne olabilir? Çocuk okula başlama sürecine kadar kendisi için büsbütün inançlı olan mesken ortamında anne ile vakit geçirmiştir. Tanımadığı yeni bir ortama girecek olmak çocuklar için genel olarak rahatsız edici bir deneyimken okul periyodunda anneden de ayrılacak olmak daha güçlü tasa hissetmelerine sebep olabilir. Yeni bir ortama alışana kadar hepimizin yaşadığı alışma süreci üzere çocuk için de yeni öğretmen ve arkadaşlarına alışana kadar bu süreçte verdiği birinci yansılar doğal karşılanmalıdır. Kimi çocuklar birinci gün kaygı yaşayarak ağlayabilirken, kimi çocuklar birinci günü rahat geçirmelerine karşın sonrasında gecikmiş reaksiyon verebilirler. Birinci haftalar mühletince çocuğun neye, kime ve ne kadar reaksiyon verdiği takip edilmelidir. Çocuğun yeni okuluna, öğretmenlerine ve arkadaşlarına alıştırılma sürecinde aile ve okulun işbirliği içerisinde hareket etmesi kıymetlidir. Bu süreçte çocuğu zorlamadan, okul kaygısının aslında anneden ayrılık derdi olduğu unutulmamalı ve çocuk bir anda yeni ortamda birinci kez karşılaştığı şahıslarla yalnız bırakılmamalıdır. Anne, çocuk okula alışmaya başladıkça okulda onunla birlikte geçirdiği süreyi yavaş yavaş azaltmalıdır. Anne kendi dertlerini çocuğun dehşetlerinden ayırarak, çocuk kendisini hazır hissettiğinde ondan ayrılmalıdır.
Sonuç olarak, çocuğun okula alışma sürecindeki dehşetlerinin ve hislerinin anlaşılmasın, onun tecrübelerinin paylaşılmasının bu sürecin hem aile hem çocuk için daha rahat ve olumlu geçmesini sağlayacağı unutulmamalıdır.
Okula birinci başlama devri ebeveynler için en zorlayıcı periyotlarından biridir. Çocuklar için hayli eğlenceli geçen anaokulu devri dahi birinci alışma süreci sancılı olabilmektedir. Bu süreçte ailelerin yaşadıkları zorluklardan kimileri çocukların okula gitmek istememesi, okuldan korkması, okul saati yaklaştıkça hırçınlaşması, ağlaması yahut rahatsızlanması (mide ağrısı vb.) biçiminde görülebilir.
Bu periyotta çocuğun zihnindeki okul algısını yanlışsız oluşturabilmek ve ayrılık telaşını yanlışsız yönetmek çocuğun okula alışma sürecini kolaylaştıracak etkenlerdendir. Çocuk için okul bilinmez yabancı bir kavramdır ve o kavrama ilişkin birinci izlenimler etrafından duyduklarıyla kolaylıkla yanlış şekillenebilir. Çocuk kendisinden büyük arkadaşlarından duyacağı “Bıktım okula gitmekten, çok sıkıcı bir yer.” üzere cümlelerden etkilenerek çarçabuk bu cümleleri kendi kullanacağı cümlelere dönüştürebilmektedir. Bu yanlış şekillenmeyi önlemek ismine okula başlama sürecinden evvel çocuk okul kavramına alıştırılmalı, okulun nasıl bir yer olduğu orda neler yapacağı anlatılmalı ve yapılacak hazırlıklara çocuk dâhil edilmelidir.
Bu süreci şiddetli kılan en kıymetli sebeplerden biri de çocuğun yaşadığı anneden (bakım verenden) ayrılık dehşetidir. Pekala, çocukların yaşadığı bu tasanın sebebi ne olabilir? Çocuk okula başlama sürecine kadar kendisi için büsbütün inançlı olan mesken ortamında anne ile vakit geçirmiştir. Tanımadığı yeni bir ortama girecek olmak çocuklar için genel olarak rahatsız edici bir deneyimken okul periyodunda anneden de ayrılacak olmak daha güçlü tasa hissetmelerine sebep olabilir. Yeni bir ortama alışana kadar hepimizin yaşadığı alışma süreci üzere çocuk için de yeni öğretmen ve arkadaşlarına alışana kadar bu süreçte verdiği birinci yansılar doğal karşılanmalıdır. Kimi çocuklar birinci gün kaygı yaşayarak ağlayabilirken, kimi çocuklar birinci günü rahat geçirmelerine karşın sonrasında gecikmiş reaksiyon verebilirler. Birinci haftalar mühletince çocuğun neye, kime ve ne kadar reaksiyon verdiği takip edilmelidir. Çocuğun yeni okuluna, öğretmenlerine ve arkadaşlarına alıştırılma sürecinde aile ve okulun işbirliği içerisinde hareket etmesi kıymetlidir. Bu süreçte çocuğu zorlamadan, okul kaygısının aslında anneden ayrılık derdi olduğu unutulmamalı ve çocuk bir anda yeni ortamda birinci kez karşılaştığı şahıslarla yalnız bırakılmamalıdır. Anne, çocuk okula alışmaya başladıkça okulda onunla birlikte geçirdiği süreyi yavaş yavaş azaltmalıdır. Anne kendi dertlerini çocuğun dehşetlerinden ayırarak, çocuk kendisini hazır hissettiğinde ondan ayrılmalıdır.
Sonuç olarak, çocuğun okula alışma sürecindeki dehşetlerinin ve hislerinin anlaşılmasın, onun tecrübelerinin paylaşılmasının bu sürecin hem aile hem çocuk için daha rahat ve olumlu geçmesini sağlayacağı unutulmamalıdır.