Çocuklarda yeme bozukluğunun gelişmesinde valideni ruh halinin, ana evlat arasındaki etkileşimin, ananın yeme alışkanlığı ve tavrının çok kıymetli olduğunu görmekteyiz.
Kendi duygusal dertleri nedeniyle gerginlik, badire, huzursuzluk yaşayan valideler bu durumu evlatlarına yansıtabilmektedir ve bunun sonucu olarak karşılıklı bir etki-tepki mekanizması devreye girer. Bebeğin beslenmeye karşı isteksizliği ananın daha kaygılı, gergin ve huzursuz olmasına yol açar. Ana bu ruh haliyle ya yeme sürecini çokça uzatır yahut gereğinden erken keser ve bu da evladın daha çokça gergin ve sonlu olmasına yol açar.
2004 yılında yapılan bir çalışmada evlatlarıyla yeme sorunu yaşayan anaların evlatlarıyla yakınlık kurma ve temas kurma üzere büyümeyi destekleyen davranışların azaldığını göstermiştir.
Öteki çalışmalarda bu tip sıkıntılar yaşayan evlatların analarıyla daha az kaliteli devir geçirdikleri, daha az oyun oynadıklarını göstermiştir.
Evlatlar daha besleyici olması nedeniyle ana pederleri tarafından sınırlı yemekleri yemeleri için zorlandıklarında tam aksisi evlatta o besini yemeye karşı ilginin azaldığı bilinmektedir.
Bu tip zorlamalar evlatta açlık tokluk üzere sinyallerin algılanmasında da sıkıntılar ortaya çıkmasına neden olabilmektedir.
Beslenme sırasında kimi validelerin yaptığı kusurlardan biri de evlat kendisi yiyebileceği halde evladı beslemeye çalışması ve evladın ellerini ve çevreyi kirletmesinden duyduğu korkuyu evlada yansıtmasıdır. Bu tip davranışlar evladın özerklik hissinin gelişmesini engelleyebileceği üzere, evladın da dert seviyesini arttıracak ve huysuzlaştıracaktır. Unutmamalıdır ki ana ve evlat arasında ağır bir duygusal bağ vardır ve ananın korkusu evlada bulaşır.
Sonuç olarak yeme meseleleri yaşayan bebeklerin anaları evvel kendi dert ve problemleriyle baş etmeyi öğrenmeli, evlatla yemek dışı paylaşımlarını arttırmalı, evlatlarının özerklik hislerinin gelişmesini engellememeli ve kendilerininki de dahil zahir bir yeme sistemin oluşmasını sağlamalıdırlar.
Uzm. Dr. Gökçe Küçükyazıcı
Evlat ve Ergen Psikiyaristi
Kendi duygusal dertleri nedeniyle gerginlik, badire, huzursuzluk yaşayan valideler bu durumu evlatlarına yansıtabilmektedir ve bunun sonucu olarak karşılıklı bir etki-tepki mekanizması devreye girer. Bebeğin beslenmeye karşı isteksizliği ananın daha kaygılı, gergin ve huzursuz olmasına yol açar. Ana bu ruh haliyle ya yeme sürecini çokça uzatır yahut gereğinden erken keser ve bu da evladın daha çokça gergin ve sonlu olmasına yol açar.
2004 yılında yapılan bir çalışmada evlatlarıyla yeme sorunu yaşayan anaların evlatlarıyla yakınlık kurma ve temas kurma üzere büyümeyi destekleyen davranışların azaldığını göstermiştir.
Öteki çalışmalarda bu tip sıkıntılar yaşayan evlatların analarıyla daha az kaliteli devir geçirdikleri, daha az oyun oynadıklarını göstermiştir.
Evlatlar daha besleyici olması nedeniyle ana pederleri tarafından sınırlı yemekleri yemeleri için zorlandıklarında tam aksisi evlatta o besini yemeye karşı ilginin azaldığı bilinmektedir.
Bu tip zorlamalar evlatta açlık tokluk üzere sinyallerin algılanmasında da sıkıntılar ortaya çıkmasına neden olabilmektedir.
Beslenme sırasında kimi validelerin yaptığı kusurlardan biri de evlat kendisi yiyebileceği halde evladı beslemeye çalışması ve evladın ellerini ve çevreyi kirletmesinden duyduğu korkuyu evlada yansıtmasıdır. Bu tip davranışlar evladın özerklik hissinin gelişmesini engelleyebileceği üzere, evladın da dert seviyesini arttıracak ve huysuzlaştıracaktır. Unutmamalıdır ki ana ve evlat arasında ağır bir duygusal bağ vardır ve ananın korkusu evlada bulaşır.
Sonuç olarak yeme meseleleri yaşayan bebeklerin anaları evvel kendi dert ve problemleriyle baş etmeyi öğrenmeli, evlatla yemek dışı paylaşımlarını arttırmalı, evlatlarının özerklik hislerinin gelişmesini engellememeli ve kendilerininki de dahil zahir bir yeme sistemin oluşmasını sağlamalıdırlar.
Uzm. Dr. Gökçe Küçükyazıcı
Evlat ve Ergen Psikiyaristi
