Çocukların gelişim çağlarında birçok sorun ile karşılaşabiliyor ebeveynler. Bu sorunlara örnek verilebilecek sorunlardan biri de kaka tutma sorunudur. Fizyolojik bir sorun üzere görülen bu sorunun kaynağı fizyolojik bir neden olabileceği üzere ruhsal bir nedende olabilmektedir.
Ekseriyetle bu sorun 2-4 yaş aralığında sıklıkla görülür. Bu periyotta çocuk birinci ebeveynden bağımsız olarak bir şeyler yapabildiğinin farkına vararak ayrışma yaşar. Tuvaletini yapmak ya da tutmanın onun elinde olduğunu fark eder ve bu süreci denetim etmek artık onun elindedir. Birçok ebeveyn için beklide en zorlayıcı devir olarak bu periyot görülür. Zira çocuk kakasını vermeme ya da olduk olmadık yerde bırakma üzere sorun yaratan davranışlar sergileyebilmektedir. Anal periyot olarak bilinen bu yaş aralığında çocuk tuvaletini artık bezine yapmayı bırakarak tuvalet eğitimi almaya başlar. Çocuk bize artık hazır olduğunu gösteren birtakım sinyaller verebilir. Örneğin, tuvaletini kapı artlarında, kimsenin olmadığı bir yerde, kanepe gerilerinde gizlenip yaparak bize artık tuvalet eğitimine hazır olduğunu gösterebilir. Lakin bu sinyallere karşın çocuk hala tuvalet eğitimine ruhsal olarak hazır olmayabilir. Bazen de çocuktan tuvalet eğitimine başlamaya yönelik rastgele bir sinyal gelmeyebilir. Ebeveynler bu yüzden tuvalet eğitimine başlayıp başlamama konusunda kararsız kalabilmektedir. Çocuğun gelişimsel ve ruhsal olarak hazır olduğu bir devirde eğitimin verilmesi gerekir.
Kaka tutma nedenleri fizyolojik birtakım sebepler olabileceği üzere (örneğin; kabızlık yahut bağırsak ve anüs sorunları gibi) ruhsal birtakım nedenlerden de kaynaklanıyor olabilir. Fizyolojik bir neden olup olmadığını bilmek için evvel doktora götürülmelidir. Tuvalet eğitimi sırasında görüldüğünde yani olağanda bezine yapabiliyorken lakin artık tuvalete yapması gerektiği vakit başlamışsa bu davranışı, ebeveyn tavrına bakmak gerekir. Tuvalet alışkanlığı çok kıymetli bir süreçtir. Çocuk gelişimsel olarak hazır olmadığında bu sorun ortaya çıkabilmektedir. O yüzden çocuğa karşı çok ısrarcı bir tavır sergilendiğinde kaka yapmama sorunu gözükebilir. Burada çocuk ya kakasının kokusundan yahut kendisinden korktuğu için, tuvaletten, sifonun çıkardı sesten, kendisinin tuvaletin içine düşeceği endişesinden yapamıyordur ya da çok ısrarcı, sert, katı bir disiplinle eğitim verileye çalışılıyorsa çocuk bunun denetimi bende ister yaparım ister yapmam formunda bir ileti vermek için de kakasını vermek istemeyebilir. Ya da çocuk kakasını kaçırdığında ona kızmak, azarlamak, pis olduğunu söylemek bu defa de bana kızmasınlar, pis bir şey yapmamalıyım kanısıyla çocuk kakasını tutmak isteyebilir. Ebeveynlerin tuvalet alışkanlığı kazandırırken bu yüzden çok sabırlı, anlayışlı ve ısrarcı olmayan bir tavır sergilemeleri değerlidir. Anal periyotta çocuk kakasının kendisinin bir modülü olduğunu düşünür ve onun kendisinde kopmasını istemediği için de kakasını tutabilmektedir. Bazen de çocuk kaka yapmanın verdiği pay tahammül edemediği için onu yapmamayı tercih edebiliyor. Tüm bunların yanında rastgele bir cinsel yahut fizikî istismarın olup olmadığına da dikkat edilmesi gerekmektedir.
Bu sorunla başa çıkarken ebeveynlerin öncelikle sabırlı olması gerekir. Bu durum her ne kadar onların güzellerine gitmese de çocuklarına karşı sabırlı olup bu süreçten rahatsız olduklarını muhakkak etmemelidirler. Bu husustan çok fazla bahsetmemeliler. Her insanın farklı bir tuvalet alışkanlığı vardır. Buna dikkat etmelidirler zira çocuk onların istemesi üzerine değil kendi istemesi üzerine kakasını yapar. Çocuğa kaka yapmanın kıymetine dair onun yaşına uygun kitaplar okuyarak yahut görüntüler izleterek bu süreci anlamasına yardımcı olunabilir. Çocuk kakasını yapmadığı için cezalandırılmamalı fakat kakasını yaptığında bu davranışını pekiştirmek için çocuğa bir ödül sistemi oluşturulabilir. Çocuğun diyeti düzenlenebilir. Daha fazla sıvı besinler ve lifli yiyecekler tercih edilirken kabızlığa neden olabilecek besinlerden uzak durulabilir. Çocuğa bir tuvalete gitme rutini oluşturulabilir. Tekrar onu çok sıkmadan günün aşikâr vakitlerinde örneğin uyandıktan sonra, yemekten sonra, yatmadan evvel üzere çocuğa rutinler oluşturmak onun anüs kaslarını denetim etmesine yardımcı olabilir.
Tüm bunlara karşın şayet çocuğunuzda hala bu sorun görülüyorsa bir uzmana danışılması gerekir.
Ekseriyetle bu sorun 2-4 yaş aralığında sıklıkla görülür. Bu periyotta çocuk birinci ebeveynden bağımsız olarak bir şeyler yapabildiğinin farkına vararak ayrışma yaşar. Tuvaletini yapmak ya da tutmanın onun elinde olduğunu fark eder ve bu süreci denetim etmek artık onun elindedir. Birçok ebeveyn için beklide en zorlayıcı devir olarak bu periyot görülür. Zira çocuk kakasını vermeme ya da olduk olmadık yerde bırakma üzere sorun yaratan davranışlar sergileyebilmektedir. Anal periyot olarak bilinen bu yaş aralığında çocuk tuvaletini artık bezine yapmayı bırakarak tuvalet eğitimi almaya başlar. Çocuk bize artık hazır olduğunu gösteren birtakım sinyaller verebilir. Örneğin, tuvaletini kapı artlarında, kimsenin olmadığı bir yerde, kanepe gerilerinde gizlenip yaparak bize artık tuvalet eğitimine hazır olduğunu gösterebilir. Lakin bu sinyallere karşın çocuk hala tuvalet eğitimine ruhsal olarak hazır olmayabilir. Bazen de çocuktan tuvalet eğitimine başlamaya yönelik rastgele bir sinyal gelmeyebilir. Ebeveynler bu yüzden tuvalet eğitimine başlayıp başlamama konusunda kararsız kalabilmektedir. Çocuğun gelişimsel ve ruhsal olarak hazır olduğu bir devirde eğitimin verilmesi gerekir.
Kaka tutma nedenleri fizyolojik birtakım sebepler olabileceği üzere (örneğin; kabızlık yahut bağırsak ve anüs sorunları gibi) ruhsal birtakım nedenlerden de kaynaklanıyor olabilir. Fizyolojik bir neden olup olmadığını bilmek için evvel doktora götürülmelidir. Tuvalet eğitimi sırasında görüldüğünde yani olağanda bezine yapabiliyorken lakin artık tuvalete yapması gerektiği vakit başlamışsa bu davranışı, ebeveyn tavrına bakmak gerekir. Tuvalet alışkanlığı çok kıymetli bir süreçtir. Çocuk gelişimsel olarak hazır olmadığında bu sorun ortaya çıkabilmektedir. O yüzden çocuğa karşı çok ısrarcı bir tavır sergilendiğinde kaka yapmama sorunu gözükebilir. Burada çocuk ya kakasının kokusundan yahut kendisinden korktuğu için, tuvaletten, sifonun çıkardı sesten, kendisinin tuvaletin içine düşeceği endişesinden yapamıyordur ya da çok ısrarcı, sert, katı bir disiplinle eğitim verileye çalışılıyorsa çocuk bunun denetimi bende ister yaparım ister yapmam formunda bir ileti vermek için de kakasını vermek istemeyebilir. Ya da çocuk kakasını kaçırdığında ona kızmak, azarlamak, pis olduğunu söylemek bu defa de bana kızmasınlar, pis bir şey yapmamalıyım kanısıyla çocuk kakasını tutmak isteyebilir. Ebeveynlerin tuvalet alışkanlığı kazandırırken bu yüzden çok sabırlı, anlayışlı ve ısrarcı olmayan bir tavır sergilemeleri değerlidir. Anal periyotta çocuk kakasının kendisinin bir modülü olduğunu düşünür ve onun kendisinde kopmasını istemediği için de kakasını tutabilmektedir. Bazen de çocuk kaka yapmanın verdiği pay tahammül edemediği için onu yapmamayı tercih edebiliyor. Tüm bunların yanında rastgele bir cinsel yahut fizikî istismarın olup olmadığına da dikkat edilmesi gerekmektedir.
Bu sorunla başa çıkarken ebeveynlerin öncelikle sabırlı olması gerekir. Bu durum her ne kadar onların güzellerine gitmese de çocuklarına karşı sabırlı olup bu süreçten rahatsız olduklarını muhakkak etmemelidirler. Bu husustan çok fazla bahsetmemeliler. Her insanın farklı bir tuvalet alışkanlığı vardır. Buna dikkat etmelidirler zira çocuk onların istemesi üzerine değil kendi istemesi üzerine kakasını yapar. Çocuğa kaka yapmanın kıymetine dair onun yaşına uygun kitaplar okuyarak yahut görüntüler izleterek bu süreci anlamasına yardımcı olunabilir. Çocuk kakasını yapmadığı için cezalandırılmamalı fakat kakasını yaptığında bu davranışını pekiştirmek için çocuğa bir ödül sistemi oluşturulabilir. Çocuğun diyeti düzenlenebilir. Daha fazla sıvı besinler ve lifli yiyecekler tercih edilirken kabızlığa neden olabilecek besinlerden uzak durulabilir. Çocuğa bir tuvalete gitme rutini oluşturulabilir. Tekrar onu çok sıkmadan günün aşikâr vakitlerinde örneğin uyandıktan sonra, yemekten sonra, yatmadan evvel üzere çocuğa rutinler oluşturmak onun anüs kaslarını denetim etmesine yardımcı olabilir.
Tüm bunlara karşın şayet çocuğunuzda hala bu sorun görülüyorsa bir uzmana danışılması gerekir.