~~DİYET(İSYEN) DENEYİMLERİ
Boğulma tehlikesi atlatmayan cankurtaran, nezarette yatmayan polis, yangının ortasında kalmayan itfaiye yiğidi, ameliyat masasında yatmayan operatör hekim müdahale ettiği kişinin nasıl bir psikoloji içinde olduğunu tam manasıyla kestiremez. Hayatının bir periyodunda şişmanlık meselesi yaşayan bir diyetisyen olarak pek çok çalışma ortamımız varken, münhasıran obezite meydanını seçtiğimi belirtmek isterim. “Obez beşerler umumide mutludur” deseler de yalan. Çok şişman olmasam da vücudumu çokça beğenmiyor, her istediğim kıyafeti giyemiyor, eğilip kalkarken zorlanıyor, hareket etmekten kaçınıyor, çabucak yoruluyor ve çok çabuk terliyordum. Esasen insan o kısır döngüye girdi mi devamı geliyor: Şişmanlık çabuk yorulmaya neden oluyor, kişi spor yapmaktan kaçınıyor ve spor yapmadıkça daha da şişmanlıyor. Kıymetli olan bu döngüyü sonlandırmak ve tam zıddını sağlayabilmektir. Zayıfladığını fark eden, hareket yeteneğinin ve özgüveninin arttığını gören kişi spora dört elle sarılmaya başlar. Sabır gösterip o ışığı görebilenler kesinlikle kazanırlar. Ben de bugüne kadar kendi başımdan geçen 1 deneyimi sizinle paylaşmak istedim:
Kaybedilecek 2 kg vücut yükü bile kişinin kendisini kuş üzere hafif hissetmesini sağlar
1990 Kış mevsimi, İstanbul. Tüm öğrencilik yaşantım boyunca daima sabahçıydım. Ortaokul 2. sınıf hariç. Esasen ne oldu ise o hengam oldu. Dersler öğlen vakti başladığı için geç saatlere kadar uyuyordum. “Uyku uykunun mayasıdır” derler; üzerime meyyit toprağı serpilmiş misali üşengeç davranıyor ve her şeyi erteliyordum. “Ne de olsa yarın mektebe gitmeden bitiririm” dediğim konut ödevleri, tıpkı uykum üzere televizyon izlemek uğruna erteleniyordu. Hayatımda birinci kere karnemde zayıf gördüğüm üzere, arkadaş etrafımın de tesiri ile baskülde de 70’li rakamları gördüm. Derhal acilen her akşam mektep çıkışında arkadaşlarla dadandığımız kokoreççide 1, bazen 2 adet yarım ekmek arası kokoreç yediğim yetmiyormuş üzere, ailem “oğlum sen akşamları neden yemek yemiyorsun?” demesin diye bir de hanede onlarla birlikte yemek yiyince ipin ucu kaçtı. Sonunda obezite konusunda birinci adımı atmış bulunuyordum.
1996 Yaz mevsimi, İstanbul. Lise bitimine kadar taşıdığım ziyade kilolara üniversite imtihanlarına gireceğim devirde yenileri eklendi. Gerek ders çalışmak ismine hareketsiz kalmaktan, gerekse gerilimden ötürü olur olmadık saatlerde buzdolabının başında abur cubur yemekten her geçen gün daha da şişmanlıyordum. Tüm bunlar yetmiyormuş üzere bir de imtihan maratonun bitimiyle birlikte yaz tatilinde rehavete kapılıp her akşam bira, kuruyemiş, cips vb tüketip, sonrasında da vücudumun ufaktan da olsa deforme olmasına tanıklık ettikçe harekete geçme vaktinin geldiğini düşündüm. Maksadım zayıflamaktan fazla bu bed gidişata dur demek ve biraz olsun üzerimdeki hantallıktan kurtulmaktı. Spor yaptığım vakit zarfında içmediğim biralar ve yemediğim atıştırmalıklar da yanıma kar kalacaktı. Oturduğum mahalleden arkadaşım Özer ile birlikte akşamları nizamlı olarak yürümeye, velev bir mühlet sonra koşulara başlamıştık. Zahir bir kondisyona ulaştıktan sonra; ısınma emelli olarak Bahçelievler’deki hanemizden E-5 karayoluna kadar yaklaşık 1 km yürüme, yaya köprüsünden geçip Bakırköy, velev bazen Ataköy sahile ve tekrar E-5 karayoluna kadar (toplam 6 - 8 km) koşma, sonrasında ise kalan 1 km yolu soğuma maksatlı olarak yürüme formda tamamlıyorduk. Bir gün Özer bir teklif sundu:
- Gel bu akşam ayaklarımıza tartı bağlayalım, o denli koşalım. Ne dersin?
- Nasıl yani!
- Bak bu şahsi torbaların içerisinde demir tozu var, buradaki yapışkanlı bantlar ile ayak bileklerine bağlanıyor.
- Bunlarla koşabileceğimize emin misin, kaç kilo bunlar?
- Aman canım, alt tarafı 1 kilo. Koşarız tabi; hem biraz da kas yapmış oluruz.
- Hımmm… Neden olmasın? (O sıralar Rocky ve Rambo sinemaları pek moda idi. Sylvester Stallone’ye özenerek, “72 kg yük taşıyan bu bacaklar her iki ayağa birer kg yük bağlayınca 74 kg yükü de taşır herhalde” diye düşündüm.)
Her zamanki üzere ısınma kısmını tamamlamış, yaya köprüsüne kadar gelmiştik ki, merdiven çıkmak için ayağımı basamağın üzerine kaldıramadığımı fark ettim. Güya o 1 kg tartı 10 kg olmuştu. Özer’e döndüm ve aramızda şöyle bir konuşma geçti:
- Ayağım yanından kalkmıyor!
- Haydi canım.
- Dene ve gör, çık bakalım. Seni de görelim...
- (İnanmıyor, sonrasında kendi de deniyor ve şaşkın bir söz ile) Harbiden yaaa, ben de çıkamıyorum valla. N’apıcaz artık?
- Seni bilmem fakat benim takatim kalmadı, bırak koşmayı yürüyecek halim yok. Baksana, basamakları bile çıkamıyoruz. Ya bunları çıkartıp meskene kadar elimizde taşıyacağız ve bu akşam yürüyüşü iptal edeceğiz ya da çıkardığımız vakit hala devam edebileceğimize kanaat getirirsek tartıları kuytu bir bucağa saklayıp yürüyeceğiz, dönüşte de alıp meskene döneceğiz (ancak koşmak aklımızın ucundan dahi geçmiyor, velev yürüyebileceğimiz bile şüpheli).
Ayağımızdaki yükleri çözer çözmez kendimizi kuşlar üzere özgür ve hafif hissetmeye başladık. O an hissettiklerimi tanım bile edemem, şahsen yaşamak gerekir. Tartılardan kurtulunca, alanımızda duramadan basamakları 3’er 4’er tırmandık. Yeşilyurt sahiline kadar koştuk ve yalnızca 1 sefer dinlenerek geri döndük. O akşam yaklaşık 15 km yol koştuk. Sonrasında kendi kendime dedim ki; “demek 2 kg versem bu kadar hafifleyeceğim ya da 2 kg daha alırsam demek beni bu kadar olumsuz etkileyecek.” Böylesi bir deneyim zayıflama kararı alma aşamasında nispeten tesirli olabilir, bence bi’ deneyin.
Türkiye’nin en ünlü bateristlerinden birinden, bazen kendisinin ve meslektaşlarının konser öncesi prova yapılırken el bileklerine emsal formda yükler bağladıklarını ve sahneye çıkarken o yükleri çözdüklerinde performanslarının daha da arttığını öğrenmiştim.
Boğulma tehlikesi atlatmayan cankurtaran, nezarette yatmayan polis, yangının ortasında kalmayan itfaiye yiğidi, ameliyat masasında yatmayan operatör hekim müdahale ettiği kişinin nasıl bir psikoloji içinde olduğunu tam manasıyla kestiremez. Hayatının bir periyodunda şişmanlık meselesi yaşayan bir diyetisyen olarak pek çok çalışma ortamımız varken, münhasıran obezite meydanını seçtiğimi belirtmek isterim. “Obez beşerler umumide mutludur” deseler de yalan. Çok şişman olmasam da vücudumu çokça beğenmiyor, her istediğim kıyafeti giyemiyor, eğilip kalkarken zorlanıyor, hareket etmekten kaçınıyor, çabucak yoruluyor ve çok çabuk terliyordum. Esasen insan o kısır döngüye girdi mi devamı geliyor: Şişmanlık çabuk yorulmaya neden oluyor, kişi spor yapmaktan kaçınıyor ve spor yapmadıkça daha da şişmanlıyor. Kıymetli olan bu döngüyü sonlandırmak ve tam zıddını sağlayabilmektir. Zayıfladığını fark eden, hareket yeteneğinin ve özgüveninin arttığını gören kişi spora dört elle sarılmaya başlar. Sabır gösterip o ışığı görebilenler kesinlikle kazanırlar. Ben de bugüne kadar kendi başımdan geçen 1 deneyimi sizinle paylaşmak istedim:
Kaybedilecek 2 kg vücut yükü bile kişinin kendisini kuş üzere hafif hissetmesini sağlar
1990 Kış mevsimi, İstanbul. Tüm öğrencilik yaşantım boyunca daima sabahçıydım. Ortaokul 2. sınıf hariç. Esasen ne oldu ise o hengam oldu. Dersler öğlen vakti başladığı için geç saatlere kadar uyuyordum. “Uyku uykunun mayasıdır” derler; üzerime meyyit toprağı serpilmiş misali üşengeç davranıyor ve her şeyi erteliyordum. “Ne de olsa yarın mektebe gitmeden bitiririm” dediğim konut ödevleri, tıpkı uykum üzere televizyon izlemek uğruna erteleniyordu. Hayatımda birinci kere karnemde zayıf gördüğüm üzere, arkadaş etrafımın de tesiri ile baskülde de 70’li rakamları gördüm. Derhal acilen her akşam mektep çıkışında arkadaşlarla dadandığımız kokoreççide 1, bazen 2 adet yarım ekmek arası kokoreç yediğim yetmiyormuş üzere, ailem “oğlum sen akşamları neden yemek yemiyorsun?” demesin diye bir de hanede onlarla birlikte yemek yiyince ipin ucu kaçtı. Sonunda obezite konusunda birinci adımı atmış bulunuyordum.
1996 Yaz mevsimi, İstanbul. Lise bitimine kadar taşıdığım ziyade kilolara üniversite imtihanlarına gireceğim devirde yenileri eklendi. Gerek ders çalışmak ismine hareketsiz kalmaktan, gerekse gerilimden ötürü olur olmadık saatlerde buzdolabının başında abur cubur yemekten her geçen gün daha da şişmanlıyordum. Tüm bunlar yetmiyormuş üzere bir de imtihan maratonun bitimiyle birlikte yaz tatilinde rehavete kapılıp her akşam bira, kuruyemiş, cips vb tüketip, sonrasında da vücudumun ufaktan da olsa deforme olmasına tanıklık ettikçe harekete geçme vaktinin geldiğini düşündüm. Maksadım zayıflamaktan fazla bu bed gidişata dur demek ve biraz olsun üzerimdeki hantallıktan kurtulmaktı. Spor yaptığım vakit zarfında içmediğim biralar ve yemediğim atıştırmalıklar da yanıma kar kalacaktı. Oturduğum mahalleden arkadaşım Özer ile birlikte akşamları nizamlı olarak yürümeye, velev bir mühlet sonra koşulara başlamıştık. Zahir bir kondisyona ulaştıktan sonra; ısınma emelli olarak Bahçelievler’deki hanemizden E-5 karayoluna kadar yaklaşık 1 km yürüme, yaya köprüsünden geçip Bakırköy, velev bazen Ataköy sahile ve tekrar E-5 karayoluna kadar (toplam 6 - 8 km) koşma, sonrasında ise kalan 1 km yolu soğuma maksatlı olarak yürüme formda tamamlıyorduk. Bir gün Özer bir teklif sundu:
- Gel bu akşam ayaklarımıza tartı bağlayalım, o denli koşalım. Ne dersin?
- Nasıl yani!
- Bak bu şahsi torbaların içerisinde demir tozu var, buradaki yapışkanlı bantlar ile ayak bileklerine bağlanıyor.
- Bunlarla koşabileceğimize emin misin, kaç kilo bunlar?
- Aman canım, alt tarafı 1 kilo. Koşarız tabi; hem biraz da kas yapmış oluruz.
- Hımmm… Neden olmasın? (O sıralar Rocky ve Rambo sinemaları pek moda idi. Sylvester Stallone’ye özenerek, “72 kg yük taşıyan bu bacaklar her iki ayağa birer kg yük bağlayınca 74 kg yükü de taşır herhalde” diye düşündüm.)
Her zamanki üzere ısınma kısmını tamamlamış, yaya köprüsüne kadar gelmiştik ki, merdiven çıkmak için ayağımı basamağın üzerine kaldıramadığımı fark ettim. Güya o 1 kg tartı 10 kg olmuştu. Özer’e döndüm ve aramızda şöyle bir konuşma geçti:
- Ayağım yanından kalkmıyor!
- Haydi canım.
- Dene ve gör, çık bakalım. Seni de görelim...
- (İnanmıyor, sonrasında kendi de deniyor ve şaşkın bir söz ile) Harbiden yaaa, ben de çıkamıyorum valla. N’apıcaz artık?
- Seni bilmem fakat benim takatim kalmadı, bırak koşmayı yürüyecek halim yok. Baksana, basamakları bile çıkamıyoruz. Ya bunları çıkartıp meskene kadar elimizde taşıyacağız ve bu akşam yürüyüşü iptal edeceğiz ya da çıkardığımız vakit hala devam edebileceğimize kanaat getirirsek tartıları kuytu bir bucağa saklayıp yürüyeceğiz, dönüşte de alıp meskene döneceğiz (ancak koşmak aklımızın ucundan dahi geçmiyor, velev yürüyebileceğimiz bile şüpheli).
Ayağımızdaki yükleri çözer çözmez kendimizi kuşlar üzere özgür ve hafif hissetmeye başladık. O an hissettiklerimi tanım bile edemem, şahsen yaşamak gerekir. Tartılardan kurtulunca, alanımızda duramadan basamakları 3’er 4’er tırmandık. Yeşilyurt sahiline kadar koştuk ve yalnızca 1 sefer dinlenerek geri döndük. O akşam yaklaşık 15 km yol koştuk. Sonrasında kendi kendime dedim ki; “demek 2 kg versem bu kadar hafifleyeceğim ya da 2 kg daha alırsam demek beni bu kadar olumsuz etkileyecek.” Böylesi bir deneyim zayıflama kararı alma aşamasında nispeten tesirli olabilir, bence bi’ deneyin.
Türkiye’nin en ünlü bateristlerinden birinden, bazen kendisinin ve meslektaşlarının konser öncesi prova yapılırken el bileklerine emsal formda yükler bağladıklarını ve sahneye çıkarken o yükleri çözdüklerinde performanslarının daha da arttığını öğrenmiştim.
