Pek çok insan fazla kilo almayı ya da öbür bir deyişle fazla kilolu olmayı istemez. Bu istememenin art planında fit görünme, hoş görünme, güzel-çekici bir bedene sahip olma üzere estetik telaşlar olabilir. Ya da yalnızca sağlıklı olma, sağlıklı bir vücuda sahip olma üzere kanılar de olabilir. Bu yahut öbür bir nedenden ötürü birey kilo almaktan korkabilir ve bunun için de diyetisyene gitme üzere kimi önlemler almaktan da hiç geri kalmaz. Son vakitlerde çabucak hemen herkes hayatlarının belirli devirlerinde bir kez bile olsa kilo vermeye çalıştığını, diyet uyguladığını görmüştür. İnsanların ellerinde diyet listeleri, bu listelere uyma eforları, internetten araştırmalar, diyetisyene gitmeler üzere şeylerin gerçekleştiği bir çağda yaşıyoruz. Dediğim üzere biraz kurcalasak tahminen de herkesin bu türlü bir kıssası ortaya çıkacaktır. Ve nitekim de bu kıssa bazen günler, bazen haftalar bazen de aylar hatta yıllar sürebilmektedir. Bu süreç içerisinde zayıflamayı düşünen kişi bir savaş vermektedir. Bu savaş tartının gösterdiği yük sayılarıyla ve yiyecek-içeceklerin kalorileriyledir. Bu savaşın kazananı olabilmek için birçok uğraş gösterirler. Mesela dediğinizi duyar üzereyim. Mesela zayıflama çayları; mesela yürüyüşler, koşular, idmanlar bunun sonucunda gerçekleşen terleme ve yorgunluk; mesela diyetisyenin verdiği alışveriş listeleri üzere. Tabi bunlar önemli emekler. Pekala bu emeklerin karşılığı alınıyor mu? Bazen bireyin kendisine mahzur olamayıp, kendisini durduramadığı bir gün içerisinde ekstra yediği bir yiyecek bütün bu çabaların, uğraşların boşa gitmesine; diyete uyma azminin kırılmasına neden olabilir. Bunun sonucunda da diyet adeta kişinin başka insanlara anlatacağı bir kıssaya dönüşebilir. Yani diyet tabiri caizse son bulabilir. Pekala bu son beraberinde kimi ruhsal sıkıntılar getiriyor mu? Kişi diyet listesini uygulamayı başaramayınca başta başarısızlık duygusu olmak üzere ümitsizlik, asabiyet, öfke üzere hislere ve özgüven eksikliği ile toplumsal fobi üzere kimi bozukluklara ve de tahminen de bir daha diyet uygulamama üzere kararlar almasına neden olabilir. Bireyin kilo vermeyi başarması lakin vermiş olduğu kiloyu koruyamaması günümüzde bayağı bir sıkça karşılaştığımız olgulardan bir tanesi. Tahminen de tekrardan verdiği kilolardan daha fazlasını bile alabilmekteler.
Şayet bireyde yeme isteği sık sık geliyorsa bireydeki kilo problemleri ruhsal olabilir. Bundan ötürü kişi zayıflamaya, diyet uygulamaya karar verip diyetisyene giderse kesinlikle bir psikologdan takviye almayı da ihmal etmemelidir. Ben yemek yemeden duramam, yemek yemeyince kendimi berbat hissediyorum, yemek ili benim aramda duygusal bağ var, yukarda da bahsettiğim üzere sık sık diyet yapıyorum lakin başarısız oluyorum diyorsa, yemek yemeyince kendimi halsiz hissediyorum ancak zayıflamam da gerekiyor ya da zayıflamayı da istiyorum diyorsa kesinlikle fakat kesinlikle bir psikologdan ruhsal dayanak almayı unutmamalıdır. Birçok kere diyet yaptım lakin bir türlü olmuyor, hayat üslubumu değiştirmeye kaç defa çalıştıysam da başarısızlıkla sonuçlandı, birinci haftalar güzel gidiyor lakin sonraları mutsuz, huzursuz, sonlu oluyorum, dayanmakta zorluk çekiyorum diyorsanız bir psikoloğa da gereksiniminiz var demektir.
Yukarda da biraz atıfta bulunduğum, birazcık ipucu verdiğim üzere fazla kilo almanın, şişmanlamanın, obeziteye kadar varmanın velhasıl yemek yemenin ruhsal alt yapısında yemek tıpkı bir sigara bağımlılığı üzere bir bağımlılık kelam konusu. Bu sebepten ötürü da şahıslar maalesef fazla olan kilolarından bir türlü kurtulamayabiliyor. Zira yiyecek yahut içecek kişi için vazgeçilmez bir bağımlılık haline gelmiş. Bilhassa de belirtmek gerekirse şayet çok tatlı, çok tuzlu yahut kızarmış şeyler(örnek patates kızartması). Pekala bu bağımlılık nasıl mı gelişiyor. Diyelim ki birey sevdiği, hoşlandığı şahısla tartıştı. O sırada da bir tatlı(şekerli her şey olabilir) var önünde. Tatlıyı yiyince bir rahatlama hissi oluşuyor. Sonrasında farklı bir dert olduğunda aklına tatlıyı yiyince rahatladığı geliyor. Bu türlü git gide tatlı ile bağımlılık gelişiyor. Kişi tatlı yedikçe yaşadığı problemlerden süreksiz de olsa sıyrılınca zihinde bir şema oluşuyor. Tatlı dertlerden, problemlerden, sorunlardan sıyırtan bir şey haline geliyor. Diyete giren birey tatlının fazla yenilmemesinin, aksi takdirde diyetin başarısızlığa uğrayacağının farkındadır lakin zihinde tatlı tatlı tatlı diye niyetler gelir de gelir. Kişi kimsenin görmeyeceği halde tatlıyı ağzına tıkıştırır da tıkıştırır. Sonrasında kişinin ne kadar pişman olacağını kestirim edebilirsiniz. Ama yeniden de tatlıyı yemekten vazgeçmez. Ve diyet başarısızlıkla sonuçlanır. Bireyde bir öfke bir asabiyet bir kızgınlık, ümitsizlik, ümitsizlik, başarısızlık hisleri hakim olmaya başlar. Bunun üstüne bir tatlı düzgün sarfiyat deyip kederini, öfkesini tatlıyla yatıştırmaya çalışır. Tabi ben tatlıdan örnek verdim. Bu tatlı değil de tuzlu bir şey de olabilir, bir kızartma da olabilir. Bundan sonra da kişi daima farklı diyetler uygulamaya farklı diyetisyenlere gitmeye başlar. Hatta kimi denemeleri tekerrür de eder. Hasebiyle bu durum adeta bir kısır döngüye dönüşür. Bu türlü bir durumda kişi diyet yerine artık iştahını kapatan ilaçlar almaya ya da kilo verdirdiğini argüman eden çeşitli besin desteklerine başvurur. Ve kişi en başta yapması gerekeni en sonda yapar. Psikoloğa gitmeye karar verir.
Bazen de birey önemli bir formda bedenini müşahedeler adeta bir profesör üzere bedeninde araştırmalar yapar bilhassa de bel kısmında. Hatta o kadar ileriye masraflar ki hayatlarında olumsuz bir şey olsa bu hususa bağlarlar. Münasebetiyle da kendilerini bundan ötürü da düzgünce başarısız ilan edebilirler. Bunun sonucunda da özgüven üzere farklı ruhsal meseleler ortaya çıkabilmektedir. Bazen tam zıddı olabilmektedir. Yani kişi bedeninin fazla kilolarını kıymetsiz görmekte, görmezlikten gelebilmektedir. Birileri bedeniyle ilgili bir yorum yaptığında da ya pek sakin karşılayıp içi içini yemekte ya da önemli bir öfkeyle, önemli bir kızgınlıkla bu yorumları karşılayabilmektedir.
Birey durduğu yerde ne yediğini ne yemediğini düşünüyorsa, zihni daima bunla meşgulse, diyetisyene gittikten sonra diyet listesinden fazla başında daima farklı(istediği) yemekler varsa, adeta yemekler atağa geçip zihne hamle ediyorsa, başımda zihnimde duracağına midemde dursun deyip yemeyi tercih ediyorsa, sık sık diyetisyen değiştiriyorsa, ağzına bâtın gizli tıkıştırıyorsa, yemeğe karşı bağımlılık varsa, yemek yedikten sonra rahatlama hissi yaşıyorsa, bedeniyle çok ilgileniyorsa, daima bir formda çok yemek düşünüyorsa, diyet listelerini işe yaramadığını ve daha çok şok diyetler uygulamaya çalışıyorsa kesinlikle ancak kesinlikle bir psikologdan ruhsal takviye almayı unutmamalıdır. Çünkü diyete girmek esasen başlı başına meşaketli bir iş. Bireyi genelde yorar ve zorlar. Ayrıyeten her başarısız denmeden sonra kişi yeterlice amaçtan uzaklaşır. Gün gün diyetten soğur. Bunun yanında psikoloğa gidip ruhsal takviye almak meczup olduğunuzu, hasta olduğunuzu, ruhsal rahatsızlıklar geçirdiğinizi, başınızda bir sorun olduğunu, ruh hastası olduğunuzu, aklınızı yitirdiğinizi muhakkak ancak mutlaka göstermez. Birçok insan sadece bu fikirlerinden ötürü psikoloğa gitmeyi tercih etmiyor ve maalesef sorun güzelce büyüdükten(daha küçükken pek rahat bir halde çözülmesi varken) sonra, uygunca sapasarman olduktan sonra psikoloğun kapısını çalıyor. Tam bilakis psikoloğa gitmek pek entelektüel bir olgudur. Daha sosyetik bir şeydir. Daha akıllı şahısların, zeki bireylerin tercih ettiği bir faaliyettir. Hasebiyle daima olarak diyetisyenimizi değiştireceğimize, farklı farklı diyetisyenlere gidip farklı farklı diyet listelerini uygulamaya çalışacağımıza, şok diyetler uygulayacağımıza, bedeni yeterlice yıpratacağımıza(belki de başedilmez hastalıklar gerçekleşeceğine) diyetisyene giderken bir de psikoloğa gitmek daha da yararlı olmaz mı? Daha da işimizi kolaylaştırmaz mı?
Şayet bireyde yeme isteği sık sık geliyorsa bireydeki kilo problemleri ruhsal olabilir. Bundan ötürü kişi zayıflamaya, diyet uygulamaya karar verip diyetisyene giderse kesinlikle bir psikologdan takviye almayı da ihmal etmemelidir. Ben yemek yemeden duramam, yemek yemeyince kendimi berbat hissediyorum, yemek ili benim aramda duygusal bağ var, yukarda da bahsettiğim üzere sık sık diyet yapıyorum lakin başarısız oluyorum diyorsa, yemek yemeyince kendimi halsiz hissediyorum ancak zayıflamam da gerekiyor ya da zayıflamayı da istiyorum diyorsa kesinlikle fakat kesinlikle bir psikologdan ruhsal dayanak almayı unutmamalıdır. Birçok kere diyet yaptım lakin bir türlü olmuyor, hayat üslubumu değiştirmeye kaç defa çalıştıysam da başarısızlıkla sonuçlandı, birinci haftalar güzel gidiyor lakin sonraları mutsuz, huzursuz, sonlu oluyorum, dayanmakta zorluk çekiyorum diyorsanız bir psikoloğa da gereksiniminiz var demektir.
Yukarda da biraz atıfta bulunduğum, birazcık ipucu verdiğim üzere fazla kilo almanın, şişmanlamanın, obeziteye kadar varmanın velhasıl yemek yemenin ruhsal alt yapısında yemek tıpkı bir sigara bağımlılığı üzere bir bağımlılık kelam konusu. Bu sebepten ötürü da şahıslar maalesef fazla olan kilolarından bir türlü kurtulamayabiliyor. Zira yiyecek yahut içecek kişi için vazgeçilmez bir bağımlılık haline gelmiş. Bilhassa de belirtmek gerekirse şayet çok tatlı, çok tuzlu yahut kızarmış şeyler(örnek patates kızartması). Pekala bu bağımlılık nasıl mı gelişiyor. Diyelim ki birey sevdiği, hoşlandığı şahısla tartıştı. O sırada da bir tatlı(şekerli her şey olabilir) var önünde. Tatlıyı yiyince bir rahatlama hissi oluşuyor. Sonrasında farklı bir dert olduğunda aklına tatlıyı yiyince rahatladığı geliyor. Bu türlü git gide tatlı ile bağımlılık gelişiyor. Kişi tatlı yedikçe yaşadığı problemlerden süreksiz de olsa sıyrılınca zihinde bir şema oluşuyor. Tatlı dertlerden, problemlerden, sorunlardan sıyırtan bir şey haline geliyor. Diyete giren birey tatlının fazla yenilmemesinin, aksi takdirde diyetin başarısızlığa uğrayacağının farkındadır lakin zihinde tatlı tatlı tatlı diye niyetler gelir de gelir. Kişi kimsenin görmeyeceği halde tatlıyı ağzına tıkıştırır da tıkıştırır. Sonrasında kişinin ne kadar pişman olacağını kestirim edebilirsiniz. Ama yeniden de tatlıyı yemekten vazgeçmez. Ve diyet başarısızlıkla sonuçlanır. Bireyde bir öfke bir asabiyet bir kızgınlık, ümitsizlik, ümitsizlik, başarısızlık hisleri hakim olmaya başlar. Bunun üstüne bir tatlı düzgün sarfiyat deyip kederini, öfkesini tatlıyla yatıştırmaya çalışır. Tabi ben tatlıdan örnek verdim. Bu tatlı değil de tuzlu bir şey de olabilir, bir kızartma da olabilir. Bundan sonra da kişi daima farklı diyetler uygulamaya farklı diyetisyenlere gitmeye başlar. Hatta kimi denemeleri tekerrür de eder. Hasebiyle bu durum adeta bir kısır döngüye dönüşür. Bu türlü bir durumda kişi diyet yerine artık iştahını kapatan ilaçlar almaya ya da kilo verdirdiğini argüman eden çeşitli besin desteklerine başvurur. Ve kişi en başta yapması gerekeni en sonda yapar. Psikoloğa gitmeye karar verir.
Bazen de birey önemli bir formda bedenini müşahedeler adeta bir profesör üzere bedeninde araştırmalar yapar bilhassa de bel kısmında. Hatta o kadar ileriye masraflar ki hayatlarında olumsuz bir şey olsa bu hususa bağlarlar. Münasebetiyle da kendilerini bundan ötürü da düzgünce başarısız ilan edebilirler. Bunun sonucunda da özgüven üzere farklı ruhsal meseleler ortaya çıkabilmektedir. Bazen tam zıddı olabilmektedir. Yani kişi bedeninin fazla kilolarını kıymetsiz görmekte, görmezlikten gelebilmektedir. Birileri bedeniyle ilgili bir yorum yaptığında da ya pek sakin karşılayıp içi içini yemekte ya da önemli bir öfkeyle, önemli bir kızgınlıkla bu yorumları karşılayabilmektedir.
Birey durduğu yerde ne yediğini ne yemediğini düşünüyorsa, zihni daima bunla meşgulse, diyetisyene gittikten sonra diyet listesinden fazla başında daima farklı(istediği) yemekler varsa, adeta yemekler atağa geçip zihne hamle ediyorsa, başımda zihnimde duracağına midemde dursun deyip yemeyi tercih ediyorsa, sık sık diyetisyen değiştiriyorsa, ağzına bâtın gizli tıkıştırıyorsa, yemeğe karşı bağımlılık varsa, yemek yedikten sonra rahatlama hissi yaşıyorsa, bedeniyle çok ilgileniyorsa, daima bir formda çok yemek düşünüyorsa, diyet listelerini işe yaramadığını ve daha çok şok diyetler uygulamaya çalışıyorsa kesinlikle ancak kesinlikle bir psikologdan ruhsal takviye almayı unutmamalıdır. Çünkü diyete girmek esasen başlı başına meşaketli bir iş. Bireyi genelde yorar ve zorlar. Ayrıyeten her başarısız denmeden sonra kişi yeterlice amaçtan uzaklaşır. Gün gün diyetten soğur. Bunun yanında psikoloğa gidip ruhsal takviye almak meczup olduğunuzu, hasta olduğunuzu, ruhsal rahatsızlıklar geçirdiğinizi, başınızda bir sorun olduğunu, ruh hastası olduğunuzu, aklınızı yitirdiğinizi muhakkak ancak mutlaka göstermez. Birçok insan sadece bu fikirlerinden ötürü psikoloğa gitmeyi tercih etmiyor ve maalesef sorun güzelce büyüdükten(daha küçükken pek rahat bir halde çözülmesi varken) sonra, uygunca sapasarman olduktan sonra psikoloğun kapısını çalıyor. Tam bilakis psikoloğa gitmek pek entelektüel bir olgudur. Daha sosyetik bir şeydir. Daha akıllı şahısların, zeki bireylerin tercih ettiği bir faaliyettir. Hasebiyle daima olarak diyetisyenimizi değiştireceğimize, farklı farklı diyetisyenlere gidip farklı farklı diyet listelerini uygulamaya çalışacağımıza, şok diyetler uygulayacağımıza, bedeni yeterlice yıpratacağımıza(belki de başedilmez hastalıklar gerçekleşeceğine) diyetisyene giderken bir de psikoloğa gitmek daha da yararlı olmaz mı? Daha da işimizi kolaylaştırmaz mı?