Dünya Çiftçiler Günü Şiirleri - Dünya Çiftçiler Günü İle İlgili Şiirler
Çiftçiler
Dinle çiftçilerin garip halini
İlkbaharda çifte başlar çiftçiler
Hiçbir zaman işten çekmez elini
Durmaz yıl on iki ay, işler çiftçiler
Ölçer tohumunu, koyar sekleme
El gitti der oğluna, haydi bekleme
Tarlası herk ise, ya ikileme
Tohumu toprağa aşlar çiftçiler
Evvel buğday eker, sonra arpayı
Her gün gazla saçar kuşların payı
Tarlada görürse kuşu, kargayı
Döner sapanınan taşlar çiftçiler
Tohumunu kurtarır, bekler yağmuru
Gider, gelir, bakar, tarlası kuru
Yağmur geç yağarsa, yüzün azdırı
Bekler bulutlardan yaşlar çiftçiler
Yağmur bol olursa, güler yüzleri
Bakar göğ ekini görür bizleri
Çayır çimen bürüyünce dizleri
Öküzün boyunu hoşlar çiftçiler
Kimi pulluk koşar, kimi makine
Kimi eski çifti kullanır yine
Bol bol gözü doymayınca ekine
Şaşar, nideceğim nişler çiftçiler
Ekin firik, ığış ığış yellenir
Bıldırcınlar arasında dillenir
Gelinler al giyer, kızlar sallanır
Bulur ırgatların çiftler çiftçiler.
Aşık Veysel ŞATIROĞLU
Harmanda
Yavaş yavaş kurur terim,
Karşımda harmanlarım yığılı,
Açık bağrımda günün huzuru,
Kavruk yüzümle gülümserim.
Siz de duyar mısınız bu zevki?
Dağların gölgesi bu tarafa düşünce,
Sanırım yalnız çalışanlara vergi
Temmuz akşamlarının şiiri.
Talip APAYDIN
Hasan Dayı
Hasan dayı çapasını
Tarlalarda unuturdu
Çanağını lapasını
Çapkın rüzgar soğuturdu
Hasan dayı koşamazdı
Dizlerinde derman azdı
Çocuklar da pek haylazdı
Sataşmadan duramazdı
Hasan dalı aksakallı
Bir dedeydi, beli şallı
Sözü tatlı… Çalışkandı
Güneşlerde yüzü yandı
Geldi çattı sisli günler
Bağ bahçenin rengi soldu
Geçti gitti sıcak günler
Hasan dayı hasta oldu
Pencerenin ta dibinde
Afacanlar bağırırdı
- Yapma Hasan dayı! İn de
Kapı, duvar hep sağırdı
Hasan dayı kulübede
Allah’ına can vermede
Hacı nine ağlıyordu
Kara yazma bağlıyordu
Afacanlar alay sandı
Kahkahalar sedalandı
Şaka etme Hasan dayı
Kim sürecek bu tarlayı?
İmam, muhtar, köylü geldi
Hıçkırıklar yürek deldi
Okudular Elham, Yasin
Hep dediler: Amin, amin
Hasan dayı toprak oldu
Koyun, kuzu, keçi, oğlak
“Me, me!” diye ağlayarak
Mezarından otlar oldu.
Ruşen Eşrefe ÜNAYDIN
Çiftçiler
Dinle çiftçilerin garip halini
İlkbaharda çifte başlar çiftçiler
Hiçbir zaman işten çekmez elini
Durmaz yıl on iki ay, işler çiftçiler
Ölçer tohumunu, koyar sekleme
El gitti der oğluna, haydi bekleme
Tarlası herk ise, ya ikileme
Tohumu toprağa aşlar çiftçiler
Evvel buğday eker, sonra arpayı
Her gün gazla saçar kuşların payı
Tarlada görürse kuşu, kargayı
Döner sapanınan taşlar çiftçiler
Tohumunu kurtarır, bekler yağmuru
Gider, gelir, bakar, tarlası kuru
Yağmur geç yağarsa, yüzün azdırı
Bekler bulutlardan yaşlar çiftçiler
Yağmur bol olursa, güler yüzleri
Bakar göğ ekini görür bizleri
Çayır çimen bürüyünce dizleri
Öküzün boyunu hoşlar çiftçiler
Kimi pulluk koşar, kimi makine
Kimi eski çifti kullanır yine
Bol bol gözü doymayınca ekine
Şaşar, nideceğim nişler çiftçiler
Ekin firik, ığış ığış yellenir
Bıldırcınlar arasında dillenir
Gelinler al giyer, kızlar sallanır
Bulur ırgatların çiftler çiftçiler.
Aşık Veysel ŞATIROĞLU
Harmanda
Yavaş yavaş kurur terim,
Karşımda harmanlarım yığılı,
Açık bağrımda günün huzuru,
Kavruk yüzümle gülümserim.
Siz de duyar mısınız bu zevki?
Dağların gölgesi bu tarafa düşünce,
Sanırım yalnız çalışanlara vergi
Temmuz akşamlarının şiiri.
Talip APAYDIN
Hasan Dayı
Hasan dayı çapasını
Tarlalarda unuturdu
Çanağını lapasını
Çapkın rüzgar soğuturdu
Hasan dayı koşamazdı
Dizlerinde derman azdı
Çocuklar da pek haylazdı
Sataşmadan duramazdı
Hasan dalı aksakallı
Bir dedeydi, beli şallı
Sözü tatlı… Çalışkandı
Güneşlerde yüzü yandı
Geldi çattı sisli günler
Bağ bahçenin rengi soldu
Geçti gitti sıcak günler
Hasan dayı hasta oldu
Pencerenin ta dibinde
Afacanlar bağırırdı
- Yapma Hasan dayı! İn de
Kapı, duvar hep sağırdı
Hasan dayı kulübede
Allah’ına can vermede
Hacı nine ağlıyordu
Kara yazma bağlıyordu
Afacanlar alay sandı
Kahkahalar sedalandı
Şaka etme Hasan dayı
Kim sürecek bu tarlayı?
İmam, muhtar, köylü geldi
Hıçkırıklar yürek deldi
Okudular Elham, Yasin
Hep dediler: Amin, amin
Hasan dayı toprak oldu
Koyun, kuzu, keçi, oğlak
“Me, me!” diye ağlayarak
Mezarından otlar oldu.
Ruşen Eşrefe ÜNAYDIN