Ömrün kritik periyotlarından olan ergenlik devri, birtakım aileler için çok problemli geçmektedir. Bilhassa “ailem beni anlayamıyor.” hissinin ağır yaşandığı bu devirde, kimlik arayışı, fizikî değişimler, arkadaş yakınlığı üzere ihtiyaçlar de ortaya çıkmaktadır. Pekala ergenlik süreci her vakit çalkantılı mı geçmektedir?
“Ben kimim? neye benziyorum? Sorularının karşılığını bulmaya çalışan her ergenin rol model aldığı ve onu içselleştirdiği şahıslar vardır etrafında. Tahminen bir yetişkinde gördüğümüzde “bu davranış bir kişilik bozukluğunun işareti” diyebileceğimiz yerde, ergenler için “normal” diyebiliyoruz. “Acaba beşerler benim hakkımda nasıl düşünüyor?” sorusunun karşılığını arayan ergenlerin tutarsız davranışları karşısında, ne yapacağını bilemeyen aileler de vardır. Ancak şayet aileler tarafından güzel desteklenen bir ergenlik kelam konusu ise, ömrün tahminen de en hoş süreci haline dönüşebilir.
Ne tam bir yetişkin, ne de tam bir çocuk diyebileceğiniz bu devirdeki bireylerin en sık içinde bulundukları çatışma seçimleriyle alakalıdır. Tahminen ebeveyn için hayli zevksiz gelen bir kıyafeti ergen bayılarak alabilir. “Sen anlamıyorsun, dur ben seçeyim” diyerek müdahale ederse ebeveyn, deneme yanılma yoluyla güzeli-çirkini, doğruyu-yanlışı öğrenecek olan ergen çocuklarının önüne set koymuş olurlar. “Seçimlerim değersiz” algısı ise, ergenin girişimcilik istikametini de zayıflatabilir. Münasebetiyle, ergenlikteki en hassas noktalardan biri olan seçim konusunda, “sen ne düşünüyorsun? Hangisini tercih edersin? Müsait misin?” üzere sorularla onların tercihlerinin ehemmiyetini hissettirerek aile, çocuğu ile ortasında güçlü bir bağ ve itimat inşa eder. Karşılıklı hürmet ve sevgi işte en çok bu noktada başlar.
Başka değerli bahis ise ergenlerin “anlaşılma” hisleridir. “Ailem beni anlayabiliyor, o halde sorun yok.” diyen bir ergenin başı epeyce rahattır mesela. Bir çok ailenin vakit zaman ergen çocuklarıyla karşılaştıkları öfke patlamalarının en büyük sebeplerinden biridir, ayrıyeten anlaşılamamak duygusu.” Sıkıntılarını ailesine açan bir ergenin en büyük beklentisi yalnız ve hatalı hissetmemektir. Yanılgılı bile olsa, bunu karşıdaki kişinin suküneti ve empatik tavrı ile çok daha düzgün anlayabilecektir. “Seni anlıyorum, canın çok sıkkın” demek yerine “yanlış yapmışsın, bu türlü yapacaktın” demek ise ergeni geri çekmeye neden olmakla bir arada, kendisini yalnızca karşısındaki şahsa karşı savunmasını sağlayacaktır.
Son olarak ise, olumlu hislerin paylaşılmasıdır. Çok eleştirilen bir çocuğun yeterli olmasını beklemek pek mümkün olmamaktadır.. “Özünde uygun biri değilim ben” diyerek beynini denetim eden bir ergenin davranışları da bu inancına uygun olarak şekillenecektir. Halbuki birine ne kadar “iyisin iyisin” derseniz o kadar düzgün, “kötüsün kötüsün” derseniz o kadar üzücü olacağı kaçınılmaz olabilmektedir…
“Ben kimim? neye benziyorum? Sorularının karşılığını bulmaya çalışan her ergenin rol model aldığı ve onu içselleştirdiği şahıslar vardır etrafında. Tahminen bir yetişkinde gördüğümüzde “bu davranış bir kişilik bozukluğunun işareti” diyebileceğimiz yerde, ergenler için “normal” diyebiliyoruz. “Acaba beşerler benim hakkımda nasıl düşünüyor?” sorusunun karşılığını arayan ergenlerin tutarsız davranışları karşısında, ne yapacağını bilemeyen aileler de vardır. Ancak şayet aileler tarafından güzel desteklenen bir ergenlik kelam konusu ise, ömrün tahminen de en hoş süreci haline dönüşebilir.
Ne tam bir yetişkin, ne de tam bir çocuk diyebileceğiniz bu devirdeki bireylerin en sık içinde bulundukları çatışma seçimleriyle alakalıdır. Tahminen ebeveyn için hayli zevksiz gelen bir kıyafeti ergen bayılarak alabilir. “Sen anlamıyorsun, dur ben seçeyim” diyerek müdahale ederse ebeveyn, deneme yanılma yoluyla güzeli-çirkini, doğruyu-yanlışı öğrenecek olan ergen çocuklarının önüne set koymuş olurlar. “Seçimlerim değersiz” algısı ise, ergenin girişimcilik istikametini de zayıflatabilir. Münasebetiyle, ergenlikteki en hassas noktalardan biri olan seçim konusunda, “sen ne düşünüyorsun? Hangisini tercih edersin? Müsait misin?” üzere sorularla onların tercihlerinin ehemmiyetini hissettirerek aile, çocuğu ile ortasında güçlü bir bağ ve itimat inşa eder. Karşılıklı hürmet ve sevgi işte en çok bu noktada başlar.
Başka değerli bahis ise ergenlerin “anlaşılma” hisleridir. “Ailem beni anlayabiliyor, o halde sorun yok.” diyen bir ergenin başı epeyce rahattır mesela. Bir çok ailenin vakit zaman ergen çocuklarıyla karşılaştıkları öfke patlamalarının en büyük sebeplerinden biridir, ayrıyeten anlaşılamamak duygusu.” Sıkıntılarını ailesine açan bir ergenin en büyük beklentisi yalnız ve hatalı hissetmemektir. Yanılgılı bile olsa, bunu karşıdaki kişinin suküneti ve empatik tavrı ile çok daha düzgün anlayabilecektir. “Seni anlıyorum, canın çok sıkkın” demek yerine “yanlış yapmışsın, bu türlü yapacaktın” demek ise ergeni geri çekmeye neden olmakla bir arada, kendisini yalnızca karşısındaki şahsa karşı savunmasını sağlayacaktır.
Son olarak ise, olumlu hislerin paylaşılmasıdır. Çok eleştirilen bir çocuğun yeterli olmasını beklemek pek mümkün olmamaktadır.. “Özünde uygun biri değilim ben” diyerek beynini denetim eden bir ergenin davranışları da bu inancına uygun olarak şekillenecektir. Halbuki birine ne kadar “iyisin iyisin” derseniz o kadar düzgün, “kötüsün kötüsün” derseniz o kadar üzücü olacağı kaçınılmaz olabilmektedir…