Friedrich Von Schiller Kimdir,
Friedrich Von Schiller Hayatı Hakkında Bilgi
Alman şair. tiyatro yazarı ve estetikçi. Orduda cerrah olan babası Schiller’in teo­loji öğrenimi görmesini istemesine karşın, ancak Württemberg Dükü Kari Eugen’in önerisi üzerine önce Karlschule’de, sonra Stuttgart’ta hukuk ve tıp okudu. 1780′de or­duda hekim olarak göreve başladı.
Schil­ler’in çocukluk ve gençlik yıllarının biçim­lenmesinde, Württemberg eyaletinin siyasal ve toplumsal havasının önemli rolü oldu. Sıkı bir mutlakiyet rejiminin hüküm sürdüğü eyalette Herzog Katolik, tebaası ise Protestandı. Özgürlük kavramının Schiller’in düşünce ve duygu dünyasında önemli bir yeri oluşunda, baskı yönetimi al­tında yaşadığı bu yılların önemli etkisi oldu.
Die Râuber (Haydutlar) adlı eserinin 1782′de Mannheim’de geniş yankı uyandır­ması ve baskı yönetimine karşı ayaklan­manın gerekliliğini savunan eğilimi sebe­biyle Dük Kari Eugen’i öfkelendirince, Schiller Saksonya’ya gitmek zorunda kaldı. Rousseau ve Eski Yunan ozanlarını oku­yarak kendini tümüyle sanata verdi. 1787′de Weimar’a giderek Wieiand ve Herder gibi aydınlarla dostluk kurdu. Aynı yıl yazdığı Don Carlos adlı tarihi trajedisinde, insanda, bir uyum içinde bulunması gere­ken Pflicht (ödev) ve Neigung (doğal eği­lim) kavramlarının, ancak fakir özgürlüğü­nün varolduğu bir ortamda bütünleşebileceğini savundu. Bu sürede Eskiçağ’a dair incelemeler ve tarih araştır­maları yaptı. Schiller’e göre tarih, ilahi adaletin gerçekleştiği, karakterlerin kendini gösterdiği, fikirlerin çarpıştığı alandır. Titiz kaynak incelemelerinden sonra 1788′de 2 ciltlik Geschichte des Abfalls der vereinig- ter Niederlande von der Spanisher Re’gie- rung’u (Hollanda’nın İspanyol Yönetimin­den Ayrılmasının Tarihi) yazdı. 1789′da Jena Üniversitesi’nde tarih profesörü oldu. 1794′de Goethe’yle yazışmaya başladı. 1799′da Weimar’a yerleşmesiyle iki şair arasında yakınlık arttı ve birlikte Die Horen odlı dergiyi çıkardılar. Schiller bu dergide yayımladığı Briefe über die östhetische Erziehung des Menschen (İnsanın Estetik Terbiyesi Üzerine Mektuplar) adını taşıyan yazılarıyla, çağdaş eğitim idealini ele aldı. Alman edebiyatındaki Sturm und Drang (Fırtına ve Atılım) akımının ve klasik döne­min Goethe’yle birlikte en önemli temsilcisi sayılan Schiller, Kant’tan kaynaklanan Al­man idealizmi’nin de edebiyat alanındaki öncüsüdür. Başlıca eserleri: Oyun: Hîle ve Sevgi (Kabale und Lieve, 1884); Wallens- tein Trilogyası (VVailenstein, 3 cilt, 1800); Orleans Kızı (Junfrau von Orleans, 1801); VVİlhem Teli (1804). Tarih: Was Deisst undzu vvelchem Ende studiert man Univer- salgeschichte (Evrensel Tarih Ne Demek­tir ve Hangi Amaçla İncelenir, 1789); Otuz Yıl Savaşı Tarihi
1, Otuz Yıl Savaşı Tarihi
2 (Geschicte des dreyssigjahrigen Kriegs,
3 cilt. 1791-1793). Felsefe Estetik: Über den Grund des Vergnügens an tragischen Geğenstânden (Trajik Nesnelerden Duyu­lan Zevkin Nedenleri Üstüne, 1792); Tra­gedya Sanatı Üstüne (Über die tragiscbe Kunst, 1792); Über Anmuth und Würde (İncelik ve Onur Üstüne, 1793); Üver naive und sentimentalische Dichtung (Arıtılmış ve Duygusal Şiir Üstüne, 1795).
Friedrich Von Schiller Hayatı Hakkında Bilgi
Alman şair. tiyatro yazarı ve estetikçi. Orduda cerrah olan babası Schiller’in teo­loji öğrenimi görmesini istemesine karşın, ancak Württemberg Dükü Kari Eugen’in önerisi üzerine önce Karlschule’de, sonra Stuttgart’ta hukuk ve tıp okudu. 1780′de or­duda hekim olarak göreve başladı.
Schil­ler’in çocukluk ve gençlik yıllarının biçim­lenmesinde, Württemberg eyaletinin siyasal ve toplumsal havasının önemli rolü oldu. Sıkı bir mutlakiyet rejiminin hüküm sürdüğü eyalette Herzog Katolik, tebaası ise Protestandı. Özgürlük kavramının Schiller’in düşünce ve duygu dünyasında önemli bir yeri oluşunda, baskı yönetimi al­tında yaşadığı bu yılların önemli etkisi oldu.
Die Râuber (Haydutlar) adlı eserinin 1782′de Mannheim’de geniş yankı uyandır­ması ve baskı yönetimine karşı ayaklan­manın gerekliliğini savunan eğilimi sebe­biyle Dük Kari Eugen’i öfkelendirince, Schiller Saksonya’ya gitmek zorunda kaldı. Rousseau ve Eski Yunan ozanlarını oku­yarak kendini tümüyle sanata verdi. 1787′de Weimar’a giderek Wieiand ve Herder gibi aydınlarla dostluk kurdu. Aynı yıl yazdığı Don Carlos adlı tarihi trajedisinde, insanda, bir uyum içinde bulunması gere­ken Pflicht (ödev) ve Neigung (doğal eği­lim) kavramlarının, ancak fakir özgürlüğü­nün varolduğu bir ortamda bütünleşebileceğini savundu. Bu sürede Eskiçağ’a dair incelemeler ve tarih araştır­maları yaptı. Schiller’e göre tarih, ilahi adaletin gerçekleştiği, karakterlerin kendini gösterdiği, fikirlerin çarpıştığı alandır. Titiz kaynak incelemelerinden sonra 1788′de 2 ciltlik Geschichte des Abfalls der vereinig- ter Niederlande von der Spanisher Re’gie- rung’u (Hollanda’nın İspanyol Yönetimin­den Ayrılmasının Tarihi) yazdı. 1789′da Jena Üniversitesi’nde tarih profesörü oldu. 1794′de Goethe’yle yazışmaya başladı. 1799′da Weimar’a yerleşmesiyle iki şair arasında yakınlık arttı ve birlikte Die Horen odlı dergiyi çıkardılar. Schiller bu dergide yayımladığı Briefe über die östhetische Erziehung des Menschen (İnsanın Estetik Terbiyesi Üzerine Mektuplar) adını taşıyan yazılarıyla, çağdaş eğitim idealini ele aldı. Alman edebiyatındaki Sturm und Drang (Fırtına ve Atılım) akımının ve klasik döne­min Goethe’yle birlikte en önemli temsilcisi sayılan Schiller, Kant’tan kaynaklanan Al­man idealizmi’nin de edebiyat alanındaki öncüsüdür. Başlıca eserleri: Oyun: Hîle ve Sevgi (Kabale und Lieve, 1884); Wallens- tein Trilogyası (VVailenstein, 3 cilt, 1800); Orleans Kızı (Junfrau von Orleans, 1801); VVİlhem Teli (1804). Tarih: Was Deisst undzu vvelchem Ende studiert man Univer- salgeschichte (Evrensel Tarih Ne Demek­tir ve Hangi Amaçla İncelenir, 1789); Otuz Yıl Savaşı Tarihi
1, Otuz Yıl Savaşı Tarihi
2 (Geschicte des dreyssigjahrigen Kriegs,
3 cilt. 1791-1793). Felsefe Estetik: Über den Grund des Vergnügens an tragischen Geğenstânden (Trajik Nesnelerden Duyu­lan Zevkin Nedenleri Üstüne, 1792); Tra­gedya Sanatı Üstüne (Über die tragiscbe Kunst, 1792); Über Anmuth und Würde (İncelik ve Onur Üstüne, 1793); Üver naive und sentimentalische Dichtung (Arıtılmış ve Duygusal Şiir Üstüne, 1795).
