Giovanni Pierluigi da Palestrina
İtalyan besteci Palestrina, Lassus ve Byrd ile birlikte 16. yüzyıl müziğinin en büyük bestecileri arasında önde gelen isimlerden biridir. Madrigal, motet ve missalarının çokluğu ile Palestrina öncelikle büyük bir prolifik bestecidir. Palestrina'nın mesleki hayatı sadece kuvvetli baskılar altında şekillenen büyük bir sanatsal güç ve verimliliği değil aynı zamanda dünyevi amaçlarla kullanılan çok güçlü bir dini inanç ve hissiyatı da barındırmaktadır. Ölümünden sonra Palestrina'nın müzisyenler, teorisyen ve besteciler tarafından çekimser karşılandığı bilinmektedir. Buna karşın 1575 yılı gibi erken bir zamanda Ferrera Dükü'nin Palestrina hakkında yazdığı "dünyanın ilk gerçek müzisyeni" sözü ve 17. yüzyılın ilk yıllarında içlerinde Cerone'nin de bulunduğu birçok teorisyen tarafından Palestrina'nın diğer tüm bestecilerin üstüne çıkartılması dikkat çekicidir. 1592'de yani ölümünden iki yıl önce yapılan oldukça sıra dışı bir törende , G. M. Asola tarafından yayımlanan dört ses için ilahiler antolojisi, içlerinde Asola'nın kendisiyle birlikte Baccusi, Croce, Gastoldi, Pietro Ponzio ve Costanzo Porta'nın da bulunduğu bir grup bestecinin katkılarıyla Palestrina'ya sunulmuştur. Yani, 17, 18, ve 19. yüzyıllar boyunca durmadan büyüyen "Palestrina efsanesi" aslında bestecinin ölümünden önce başlamıştır. Müziğin, kendisine gelinceye kadar izlediği tüm gelişmeye hakim olan bir besteci olarak, yarattığı eserler tam bir yetkinliğe sahiptir. Palestrina'nın durumu bu açıdan çağına dek üretilenleri çok iyi özümsemiş olan J. S. Bach'ın (1685-1750) durumuna benzetilebilir. Bu iki besteci müzikte yeni bir çağ açmamış olmalarına karşın verdikleri kusursuz eserler ardıllarını yeni yöntemler denemeye zorlamış, bu bakımdan önemleri çağ açan besteciler kadar büyük olmuştur.
İtalyan besteci Palestrina, Lassus ve Byrd ile birlikte 16. yüzyıl müziğinin en büyük bestecileri arasında önde gelen isimlerden biridir. Madrigal, motet ve missalarının çokluğu ile Palestrina öncelikle büyük bir prolifik bestecidir. Palestrina'nın mesleki hayatı sadece kuvvetli baskılar altında şekillenen büyük bir sanatsal güç ve verimliliği değil aynı zamanda dünyevi amaçlarla kullanılan çok güçlü bir dini inanç ve hissiyatı da barındırmaktadır. Ölümünden sonra Palestrina'nın müzisyenler, teorisyen ve besteciler tarafından çekimser karşılandığı bilinmektedir. Buna karşın 1575 yılı gibi erken bir zamanda Ferrera Dükü'nin Palestrina hakkında yazdığı "dünyanın ilk gerçek müzisyeni" sözü ve 17. yüzyılın ilk yıllarında içlerinde Cerone'nin de bulunduğu birçok teorisyen tarafından Palestrina'nın diğer tüm bestecilerin üstüne çıkartılması dikkat çekicidir. 1592'de yani ölümünden iki yıl önce yapılan oldukça sıra dışı bir törende , G. M. Asola tarafından yayımlanan dört ses için ilahiler antolojisi, içlerinde Asola'nın kendisiyle birlikte Baccusi, Croce, Gastoldi, Pietro Ponzio ve Costanzo Porta'nın da bulunduğu bir grup bestecinin katkılarıyla Palestrina'ya sunulmuştur. Yani, 17, 18, ve 19. yüzyıllar boyunca durmadan büyüyen "Palestrina efsanesi" aslında bestecinin ölümünden önce başlamıştır. Müziğin, kendisine gelinceye kadar izlediği tüm gelişmeye hakim olan bir besteci olarak, yarattığı eserler tam bir yetkinliğe sahiptir. Palestrina'nın durumu bu açıdan çağına dek üretilenleri çok iyi özümsemiş olan J. S. Bach'ın (1685-1750) durumuna benzetilebilir. Bu iki besteci müzikte yeni bir çağ açmamış olmalarına karşın verdikleri kusursuz eserler ardıllarını yeni yöntemler denemeye zorlamış, bu bakımdan önemleri çağ açan besteciler kadar büyük olmuştur.