Hep Yok(uş)oldu Umudun Yolları...
İfadesi alınıyor;
Gayr-ı meşru söylemlerime
gayri ihtiyari tanıklık eden umutlarımın…
Ve aynı sebepten gözlem altında tutuluyor aşk’a dair cümlelerim…
Güncemden sökülüp alınalı beri sesli harflerim;
sessizlikteyim…
Esaret kokulu diyarımda
her şafak bir yaprak geriye alınıyor takvimler.
Zamansızlığımın ince hastalık olan yaraları kanıyor duvarlarımda…
Ne yazsam;
susacakları bitmek bilmiyor
kağıtları zehirlemekten hüküm giymiş sabıkalı kalemimin…
İşte o sabıkalı kalemim elimde şimdi…
Bir türlü söyleyemediklerim arkamdan ağladı hep…
Oysa uzun cümleler kurardım bağıra-çağıra…
Uzun cümlelerim tel örgülerde kısaldı sevgili…
Şimdi ;içimdeki en militan duygularımı ayaklandırsam
bu AŞK ölümlerden kurtulur mu ?
Bu devasa yıkımlardan mutlu yarınlar çıkar mı ?
Çıkmazındayım…
Bu yüzden deliyorum acımın ambargosunu :
içtima alanlarına
akar-adım postallarıyla
yürüyen askerler vardı.
Coğrafyamda sağ-sol sesleri…
uygun adımların tek sesli hüznünde
büyüdü (k)ayıplarımız.
ihtilal sonrası kargaşada;
gözlem altında yitirilen gülüşlerim
ve inancıma pervasızca çöreklenen
kirli yüzler vardı.
Yankısı kurşunlanmış seslerim
anne karnında doğmamış ölümlerim vardı.
Kimse duymadı fısıldadığımı ölürken ben…
Birbirini yineleyen tek-düze günlerin boğuntusunda
yürüdüm yaşlı maltaları.
Yüzüme çarpan mezar taşlarıyla uyandım kaç sabah.
Yitirdim iki paralık aklımı suçun yangınlarında…
İki dil arasında sıkışıp kaldım…
Ne söylesem;
savaş yangını çıkardı cümlelerim.
Oysa barışın çevrelediği bir dünyada paylaşılan ateşler yakmaktı amacım…
Ol(a)madı…
Yine deliyorum acımın ambargosunu:
Diline biber sürülmüş
türkülerimden
hep acı notalar yazdım sayfalara
zulümlerden öfke birikti isyanıma…
içi doldurulamamış politikaların boşluğunda;
hep bir yok(uş)oldu umudun yolları…
çıkamadık…
Yine de uzaklaştırıyorum kanayan öfkemi insancıl yanlarımdan.
Yeterince "görülmüştür" yaz(g)ısı hazin hikayelerim.
Umutlu bir düşe tempo tutuyorum göğüs kafesimde
tüm kalbimle.
Solu(ğu)mda mutlu uluslarla kaplı kumsallar
maviye sevdalı (b)akan nehirler damarlarımda...
ki damarlarım; neşterle kesip yeniden diktiğim.
Acı
anlarım.
Hasan Karadeniz
İfadesi alınıyor;
Gayr-ı meşru söylemlerime
gayri ihtiyari tanıklık eden umutlarımın…
Ve aynı sebepten gözlem altında tutuluyor aşk’a dair cümlelerim…
Güncemden sökülüp alınalı beri sesli harflerim;
sessizlikteyim…
Esaret kokulu diyarımda
her şafak bir yaprak geriye alınıyor takvimler.
Zamansızlığımın ince hastalık olan yaraları kanıyor duvarlarımda…
Ne yazsam;
susacakları bitmek bilmiyor
kağıtları zehirlemekten hüküm giymiş sabıkalı kalemimin…
İşte o sabıkalı kalemim elimde şimdi…
Bir türlü söyleyemediklerim arkamdan ağladı hep…
Oysa uzun cümleler kurardım bağıra-çağıra…
Uzun cümlelerim tel örgülerde kısaldı sevgili…
Şimdi ;içimdeki en militan duygularımı ayaklandırsam
bu AŞK ölümlerden kurtulur mu ?
Bu devasa yıkımlardan mutlu yarınlar çıkar mı ?
Çıkmazındayım…
Bu yüzden deliyorum acımın ambargosunu :
içtima alanlarına
akar-adım postallarıyla
yürüyen askerler vardı.
Coğrafyamda sağ-sol sesleri…
uygun adımların tek sesli hüznünde
büyüdü (k)ayıplarımız.
ihtilal sonrası kargaşada;
gözlem altında yitirilen gülüşlerim
ve inancıma pervasızca çöreklenen
kirli yüzler vardı.
Yankısı kurşunlanmış seslerim
anne karnında doğmamış ölümlerim vardı.
Kimse duymadı fısıldadığımı ölürken ben…
Birbirini yineleyen tek-düze günlerin boğuntusunda
yürüdüm yaşlı maltaları.
Yüzüme çarpan mezar taşlarıyla uyandım kaç sabah.
Yitirdim iki paralık aklımı suçun yangınlarında…
İki dil arasında sıkışıp kaldım…
Ne söylesem;
savaş yangını çıkardı cümlelerim.
Oysa barışın çevrelediği bir dünyada paylaşılan ateşler yakmaktı amacım…
Ol(a)madı…
Yine deliyorum acımın ambargosunu:
Diline biber sürülmüş
türkülerimden
hep acı notalar yazdım sayfalara
zulümlerden öfke birikti isyanıma…
içi doldurulamamış politikaların boşluğunda;
hep bir yok(uş)oldu umudun yolları…
çıkamadık…
Yine de uzaklaştırıyorum kanayan öfkemi insancıl yanlarımdan.
Yeterince "görülmüştür" yaz(g)ısı hazin hikayelerim.
Umutlu bir düşe tempo tutuyorum göğüs kafesimde
tüm kalbimle.
Solu(ğu)mda mutlu uluslarla kaplı kumsallar
maviye sevdalı (b)akan nehirler damarlarımda...
ki damarlarım; neşterle kesip yeniden diktiğim.
Acı
anlarım.Hasan Karadeniz