Hz. Peygamber'in (sav) 7 güzelliği - Kimseyi eli boş çevirmezdi - Gereksiz boş konuşmazdı - Gereksiz tartışmak -çok konuşmak - kişilerle uyumlu olgun insan -Aşırı övgüyü kabul etmezdi - kimsenin sözünü kesmezdi - Allah Resulü ve güzellikleri - Âlemlere rahmet Resulullah
1) Kimseyi eli boş çevirmezdi
"Allah Resulü, hoşlanmadığı şeyleri görmemezlikten gelir, kendisinden beklentisi olan kimseleri hayal kırıklığına uğratmaz, istekte bulunan kişiyi eli boş çevirmez, tamamen mahrum bırakmazdı."
Âlemlere rahmet olarak gönderilen, Efendimiz (sav), Allah'ın emrine aykırı olması sebebiyle, üzüldüğü veya kızdığı bir şey olursa mutlaka o konudaki tavrını açık ve net bir şekilde ortaya koyardı. Böyle durumlarda mübarek yüzleri kızarır, alnının tam ortasındaki damar belirirdi. Bunun dışında hoşlanmadığı bir şey gördüğünde bunu görmezlikten gelirdi.
Sevmediği yemeği yemez ancak kötülemezdi. Buyurun siz yiyin derdi. Kendisine keler yemesi teklif edildiğinde; "Keler, benim hoşuma gitmiyor, siz yiyebilirsiniz" demişti.
Hiçbir kimseyi boş çevirmezdi. Onun kendisinden talepte bulunan bir kimseye "hayır" dediği görülmemişti. İhtiyaç sahibine vereceği bir şey yoksa sahabelerden birine gönderirdi.
2) Gereksiz yere ve boş konuşmazdı
"Allah Resulü şu üç şeyden; Gereksiz tartışmadan, çok konuşmaktan ve kendisini ilgilendirmeyen şeylerle meşgul olmaktan titizlikle uzak dururdu."
Efendimiz (sav)'ın, sükûtu hikmet, sözleri ise ibretti. Lüzumsuz tartışmayı sevmez, haklı bile olsa tartışmayı terk eden kimsenin cennetin ortasına nail olacağı müjdesini verirdi. Buyurmuştur ki; "Kişinin kendisini ilgilendirmeyen şeyleri terk etmesi, Müslümanlığının güzelliğindendir"
3) Kimseyi kötülemez, kınamaz ve kusur araştırmazdı
"Allah Resulü, insanlarla ilgili şu üç husustan titizlikle sakınırdı: Hiç kimseyi kötülemez, kınamaz ve gizli kusurlarını araştırmazdı. Sadece yararlı olacağını ümit ettiği konularda konuşurdu"
Sevgili Peygamberimiz (sav), irşad ve ıslah için gönderilmişti. Birisine yönelteceği tenkit de yıkıcı değil yapıcı olurdu. Özel hayatı ilgilendiren kusurları deşifre etmek yerine, bu kusurların giderilmesi için gerekli manevi alt yapıyı hazırlamakla yükümlü idi. Toplumda yaşanan eksikliklere genel ifadelerle temas ederdi.
4) Birlikte olduğu kişilerle uyumlu idi
"Allah Resulü, ashabının güldüğü şeylere güler, onların hayret ettikleri şeylerde kendisi de hayretlerini ifade ederlerdi."
Efendimiz, Kur'an ifadesiyle 'içinizden, sizden bir elçi' idi. Herkesin yediğini yer, herkesin içtiğini içerdi. Herkes gibi giyinir, herkes gibi yaşardı. Onun giyiminde sadelik ve temizlik hâkimdi. O'nun insanlardan farklılığı sadece ruh, gönül ve vicdan farklılığı idi. Herkesin konuştuğu konulara o da katılır onların güldükleri şeylere O da gülerdi.
5) Aşırı övgüyü kabul etmezdi
"Allah Resulü, ancak yapılan iyiliğe denk düşen ve dalkavukluğa kaçmayan övgüleri kabul ederdi."
Efendimiz, kendisini "kuru ekmek yiyen Kureyşli bir kadının oğlu" olarak takdim eder, sürekli Allah'ın kulu olma şuurunu aşılardı. Güzel Kur'an okuyan Ebu Musa el Eş'ari, Übeyy bi Ka'b ve Abdullah bin Mesud gibi sahabelerin güzel Kur'an tilavetini takdir ederdi. Ancak hiçbir zaman aşırı övgüde bulunmaz, aşırı övgü yapanları kabul etmezdi.
Aşırı övgü yapanların, övdükleri kişiyi kör testere ile kesmiş gibi olacaklarını söylemişti. "Sizi yüzünüze karşı aşırı derecede övenlerin yüzlerine toprak saçın" buyurmuştu.
"Aramızda yarın ne olacağını bilen Peygamber vardır" diye kaside okuyan kişiyi hemen uyarmış ve: "Yarın ne olacağını Allah'tan başka kimse bilemez" demişti.
6) Hiç kimsenin sözünü kesmezdi
"Allah Resulü, haddini aşmadığı müddetçe hiç kimsenin sözünü kesmezdi. Eğer huzurunda haddi aşacak şekilde konuşan olursa, o zaman ya o konuşanı susturur ya da o meclisten ayrılmak suretiyle ona engel olurdu."
7) Huzurunda herkesin sözü dikkatle dinlenirdi
"İçlerinden birisi, Allah Resulü'nün huzurunda konuşurken, o sözünü bitirinceye kadar diğerleri can kulağıyla konuşanı dinlerlerdi. Allah Resulü'nün nezdinde, onların hepsinin sözü, ilk önce konuşanın sözü gibi ilgiyle karşılanırdı"
Herkese ayrı bir değer, ayrı bir önem veren Efendimiz (sav) herkesin sözünü dikkatle dinlerdi. Ashabı da birbirlerinin sözlerini kesmez, konuşmalarına müdahale etmezlerdi.
Onlar, İslam medeniyetinin öncü kuşağı idiler. Her konuda oldukları gibi, insani ilişkiler konusunda da model toplum oldular. Tarih boyunca rahmetle anıldılar ve rahmetle anılacaklardır.
Alinti
1) Kimseyi eli boş çevirmezdi
"Allah Resulü, hoşlanmadığı şeyleri görmemezlikten gelir, kendisinden beklentisi olan kimseleri hayal kırıklığına uğratmaz, istekte bulunan kişiyi eli boş çevirmez, tamamen mahrum bırakmazdı."
Âlemlere rahmet olarak gönderilen, Efendimiz (sav), Allah'ın emrine aykırı olması sebebiyle, üzüldüğü veya kızdığı bir şey olursa mutlaka o konudaki tavrını açık ve net bir şekilde ortaya koyardı. Böyle durumlarda mübarek yüzleri kızarır, alnının tam ortasındaki damar belirirdi. Bunun dışında hoşlanmadığı bir şey gördüğünde bunu görmezlikten gelirdi.
Sevmediği yemeği yemez ancak kötülemezdi. Buyurun siz yiyin derdi. Kendisine keler yemesi teklif edildiğinde; "Keler, benim hoşuma gitmiyor, siz yiyebilirsiniz" demişti.
Hiçbir kimseyi boş çevirmezdi. Onun kendisinden talepte bulunan bir kimseye "hayır" dediği görülmemişti. İhtiyaç sahibine vereceği bir şey yoksa sahabelerden birine gönderirdi.
2) Gereksiz yere ve boş konuşmazdı
"Allah Resulü şu üç şeyden; Gereksiz tartışmadan, çok konuşmaktan ve kendisini ilgilendirmeyen şeylerle meşgul olmaktan titizlikle uzak dururdu."
Efendimiz (sav)'ın, sükûtu hikmet, sözleri ise ibretti. Lüzumsuz tartışmayı sevmez, haklı bile olsa tartışmayı terk eden kimsenin cennetin ortasına nail olacağı müjdesini verirdi. Buyurmuştur ki; "Kişinin kendisini ilgilendirmeyen şeyleri terk etmesi, Müslümanlığının güzelliğindendir"
3) Kimseyi kötülemez, kınamaz ve kusur araştırmazdı
"Allah Resulü, insanlarla ilgili şu üç husustan titizlikle sakınırdı: Hiç kimseyi kötülemez, kınamaz ve gizli kusurlarını araştırmazdı. Sadece yararlı olacağını ümit ettiği konularda konuşurdu"
Sevgili Peygamberimiz (sav), irşad ve ıslah için gönderilmişti. Birisine yönelteceği tenkit de yıkıcı değil yapıcı olurdu. Özel hayatı ilgilendiren kusurları deşifre etmek yerine, bu kusurların giderilmesi için gerekli manevi alt yapıyı hazırlamakla yükümlü idi. Toplumda yaşanan eksikliklere genel ifadelerle temas ederdi.
4) Birlikte olduğu kişilerle uyumlu idi
"Allah Resulü, ashabının güldüğü şeylere güler, onların hayret ettikleri şeylerde kendisi de hayretlerini ifade ederlerdi."
Efendimiz, Kur'an ifadesiyle 'içinizden, sizden bir elçi' idi. Herkesin yediğini yer, herkesin içtiğini içerdi. Herkes gibi giyinir, herkes gibi yaşardı. Onun giyiminde sadelik ve temizlik hâkimdi. O'nun insanlardan farklılığı sadece ruh, gönül ve vicdan farklılığı idi. Herkesin konuştuğu konulara o da katılır onların güldükleri şeylere O da gülerdi.
5) Aşırı övgüyü kabul etmezdi
"Allah Resulü, ancak yapılan iyiliğe denk düşen ve dalkavukluğa kaçmayan övgüleri kabul ederdi."
Efendimiz, kendisini "kuru ekmek yiyen Kureyşli bir kadının oğlu" olarak takdim eder, sürekli Allah'ın kulu olma şuurunu aşılardı. Güzel Kur'an okuyan Ebu Musa el Eş'ari, Übeyy bi Ka'b ve Abdullah bin Mesud gibi sahabelerin güzel Kur'an tilavetini takdir ederdi. Ancak hiçbir zaman aşırı övgüde bulunmaz, aşırı övgü yapanları kabul etmezdi.
Aşırı övgü yapanların, övdükleri kişiyi kör testere ile kesmiş gibi olacaklarını söylemişti. "Sizi yüzünüze karşı aşırı derecede övenlerin yüzlerine toprak saçın" buyurmuştu.
"Aramızda yarın ne olacağını bilen Peygamber vardır" diye kaside okuyan kişiyi hemen uyarmış ve: "Yarın ne olacağını Allah'tan başka kimse bilemez" demişti.
6) Hiç kimsenin sözünü kesmezdi
"Allah Resulü, haddini aşmadığı müddetçe hiç kimsenin sözünü kesmezdi. Eğer huzurunda haddi aşacak şekilde konuşan olursa, o zaman ya o konuşanı susturur ya da o meclisten ayrılmak suretiyle ona engel olurdu."
7) Huzurunda herkesin sözü dikkatle dinlenirdi
"İçlerinden birisi, Allah Resulü'nün huzurunda konuşurken, o sözünü bitirinceye kadar diğerleri can kulağıyla konuşanı dinlerlerdi. Allah Resulü'nün nezdinde, onların hepsinin sözü, ilk önce konuşanın sözü gibi ilgiyle karşılanırdı"
Herkese ayrı bir değer, ayrı bir önem veren Efendimiz (sav) herkesin sözünü dikkatle dinlerdi. Ashabı da birbirlerinin sözlerini kesmez, konuşmalarına müdahale etmezlerdi.
Onlar, İslam medeniyetinin öncü kuşağı idiler. Her konuda oldukları gibi, insani ilişkiler konusunda da model toplum oldular. Tarih boyunca rahmetle anıldılar ve rahmetle anılacaklardır.
Alinti