Kimi insanlara bakarsınız, diğerleriyle münasebetlerinde samimi ve rahattır. Kimileri ise epeyce aralı davranırlar ve yakın münasebetlerden çekinirler; biri samimiyet kurmak isterse, ya bağlarını bitirmeyi tercih ederler ya da ortaya büyük uzaklıklar koyarak yönetim ederler. Bu çeşit şahıslar, en çok da sonlarının aşılmasından ve sonrasında mağdur durumda olmaktan çekindikleri için bu türlü davranırlar. Pekala, kendi bağlantılarımızda bizler nasıl bir tavır içerisindeyiz; bir diğer deyişle, bağlantılarımız inançlı bağlanma üzerine mi?
Bir çocuğun birinci bakım verenle yahut anne ile kurduğu alakayla ortalarında oluşan bağın haline nazaran, çeşitli bağlanma tarzları oluşur. Birinci bağlanmanın oluşmasıyla çocuk, gelecekteki davranışlarını ve kanılarını etkileyecek olan duygusal yatırımlarda bulunur. Karşılaştığı yeni insanlara karşı da, küçükken annesiyle kurduğu ilgisi nasıl ise ona nazaran bağlanma biçimi geliştirir.
Bir insan hayatında birinci olarak anne-babasıyla yahut onların yerine geçebilecek bakım verenlerle ilgi kurar. Dünyanın nasıl bir yer olduğunu ve diğerlerine nasıl davranması gerektiğini birinci onlarla öğrenir. Şayet anne çocuğuna dünyanın tehlikeli bir yer olduğunu, bu yüzden de güvenilmez olduğunu hissettirirse, çocuk bağlarında olması gerekenden daha fazla temkinli, dertli yahut kaçınmacı davranarak inançsız bir bağlanma oluşturacaktır. Zira çocuk, anneye muhtaçlık duyduğunda yanında bulamamış ve beklediği ilgiyi ve sevgiyi gereğince görememiştir. Bu yüzden de bu eksikliği, ya diğerlerini kaybetme dehşetiyle çok fazla bağlanarak (kaygılı bağlanma) ya da diğerlerinden görebileceği ziyanı minimuma indirebilmek ismine uzak durmayı (kaçınmacı bağlanma) tercih ederek gidermeye çalışacaktır.
Başka yandan, gerektiğinde annesini yanında gören, onun sevgisini ve şefkatini gereğince hissedebilen bir çocuk, yetişkinliğinde ise diğerleriyle bağlantılarında ölçülü olmayı tercih eder. Hem hudutlarını koruyabilen, hem terk etme korkusu yaşamadan itimat duyduğu, kendinden emin bir halde sağlıklı ilgiler kurar. İşte bu noktada kişi inançlı bir bağlanma içerisindedir. Diğerleriyle çarçabuk empati kurabilir; bir problemle karşılaştığında çabucak agresif olmak yerine, tahliller üretmeye çalışır. Yeri geldiğinde sıcak ve muhabbetli yakınlıklar kurabilir. Lakin bir bağlantı, itimat içerisinde değil ise ve kişi tasalarından ötürü ilgilerindeki dengeyi tam olarak sağlamakta zahmet çekiyor ise, dünyayı ve etrafını nasıl algıladığını etkileyen o birinci münasebetine yönelik ipuçları toplayabilir. Böylelikle kazandığı farkındalık sayesinde, bağlarına daha hakikat taraf verebilir.
Bir çocuğun birinci bakım verenle yahut anne ile kurduğu alakayla ortalarında oluşan bağın haline nazaran, çeşitli bağlanma tarzları oluşur. Birinci bağlanmanın oluşmasıyla çocuk, gelecekteki davranışlarını ve kanılarını etkileyecek olan duygusal yatırımlarda bulunur. Karşılaştığı yeni insanlara karşı da, küçükken annesiyle kurduğu ilgisi nasıl ise ona nazaran bağlanma biçimi geliştirir.
Bir insan hayatında birinci olarak anne-babasıyla yahut onların yerine geçebilecek bakım verenlerle ilgi kurar. Dünyanın nasıl bir yer olduğunu ve diğerlerine nasıl davranması gerektiğini birinci onlarla öğrenir. Şayet anne çocuğuna dünyanın tehlikeli bir yer olduğunu, bu yüzden de güvenilmez olduğunu hissettirirse, çocuk bağlarında olması gerekenden daha fazla temkinli, dertli yahut kaçınmacı davranarak inançsız bir bağlanma oluşturacaktır. Zira çocuk, anneye muhtaçlık duyduğunda yanında bulamamış ve beklediği ilgiyi ve sevgiyi gereğince görememiştir. Bu yüzden de bu eksikliği, ya diğerlerini kaybetme dehşetiyle çok fazla bağlanarak (kaygılı bağlanma) ya da diğerlerinden görebileceği ziyanı minimuma indirebilmek ismine uzak durmayı (kaçınmacı bağlanma) tercih ederek gidermeye çalışacaktır.
Başka yandan, gerektiğinde annesini yanında gören, onun sevgisini ve şefkatini gereğince hissedebilen bir çocuk, yetişkinliğinde ise diğerleriyle bağlantılarında ölçülü olmayı tercih eder. Hem hudutlarını koruyabilen, hem terk etme korkusu yaşamadan itimat duyduğu, kendinden emin bir halde sağlıklı ilgiler kurar. İşte bu noktada kişi inançlı bir bağlanma içerisindedir. Diğerleriyle çarçabuk empati kurabilir; bir problemle karşılaştığında çabucak agresif olmak yerine, tahliller üretmeye çalışır. Yeri geldiğinde sıcak ve muhabbetli yakınlıklar kurabilir. Lakin bir bağlantı, itimat içerisinde değil ise ve kişi tasalarından ötürü ilgilerindeki dengeyi tam olarak sağlamakta zahmet çekiyor ise, dünyayı ve etrafını nasıl algıladığını etkileyen o birinci münasebetine yönelik ipuçları toplayabilir. Böylelikle kazandığı farkındalık sayesinde, bağlarına daha hakikat taraf verebilir.
