İmplant tarifine uyan ve eksik dişlerin telafisi hedefi ile yapılan birinci tatbikler arkeolojik bulgulara nazaran Maya uygarlığına aittir (MÖ 6. yüzyıl). Birinci patenti alınan diş implantı ise 1908'de ABD'de Greenfield'in dizayn ettiği irridio-platin implanttır. 1939'da Strock krom-kobalt diş implantını tanıtmıştır. Lubit ve Rappaport 1949'da vitalyumdan yapılan vida yahut kafes formundaki implantlarını geliştirmişlerdir.
Cherchève çift spiral yivli implant dizaynını ve frezleme sonrası yiv açma tekniğini (screw-tapping), implantın çift safhalı cerrahi teknik ile fonksiyona sokulması üzere tatbikleri geliştirmiştir. Geçen yüzyılın ortalarına kadar Formiggini, Peron, Tramonte, Benoit, Jeanneret, Muratori, Linkow üzere dişhekimleri günümüzde kullanılan implantlara emsal pratikler yapmışlardır. Lakin bu yaklaşım ve uğraşların hepsi ampirik pratikler olarak ve vaka raporlarının ötesine gidememiş çalışmalar olarak kalmışlardır. 1940'lı yıllarda subperiostal implantlar ortaya atılmıştır.
1960'lı yıllara gelindiğinde Linkow tarafından geliştirilen blade (levha, plaka) dizayn implantlar denilen, kemiğin içi yanına yüzeyine vidalarla tutturulan implantlar ortaya çıkmıştır. Oral implantolojideki ilmî gelişmelerin başlangıcını Branemark ve arkadaşları ile Schroeder ve arkadaşlarının saf titanyum implantlar ile yaptıkları temel çalışmalar oluşturur. Branemark 1955 yılında tavşan ayak kemiklerinde damar yapısının yine oluşumunu (revaskülarizasyon) vital mikroskopi ile inceleyen bir deney sırasında tesadüfen kemik ile titanyum arasındaki sıkı adaptasyonu fark ederek mevzuyu daha detaylı araştırmış ve bu fenomene osseointegrasyon ismini vermiştir.
Tıbbi açıdan implante etmek, vücuttaki yumuşak ve sert dokuların içerisine, canlı ve cansız hususları ekmek, yerleştirmek manasına gelmektedir. Diş hekimliğinde implantlar, çene kemiği içerisine yerleştirilen rijit materyallerin, diş eksikliklerinin giderilmesi için yapılması planlanan protetik materyaller için dayanak oluşturması halindedir. Bu materyaller ekseriyetle titanyumdan yapılmakta olup, dış yüzeyleri yivli yahut düz yüzeyli olacak formlarda, değişik uzunluk ve çaplarda üretilmektedir. Kemik içerine hazırlanan yuvaya yerleştirilen implantla kemik arasındaki ilişkiye osseointegrasyon denilmektedir
Çürük, kırık, enfeksiyon ve gibisi nedenlerden ötürü kaybedilmiş dişlerin yanına uygulanan implantların yerleştirilmesinden ortalama 1 hafta sonra dikişler alınmakta ve hasta olağan fonksiyonlarının birçoklarını geri kazanmaktadır. Operasyon nahiyesinin genişliği ve uygulanan implant sayısına nazaran ortalama üst çene için 3 alt çene içinse 2 ay bekleme (osseointegrasyon) vadesi bulunmaktadır. Yeni jenerasyon implantlarda bu mühletler daha da kısalmaktadır. Yapılan araştırmalar göstermektedir ki çene kemiği içerisine yerleştirilen implantların üzerine gelişmiş teknolojik yüzey preparasyonları sonrasında çok daha kısa müddetlerde de protetik pratiklerin yapılmasına müsade edecek gelişmeler kelam mevzusudur.
Farklı çeşitlerde uygulanabilen implantlar, tekli, çoklu ve total diş eksikliklerinde çok muvaffakiyet sonuçlar ortaya koymaktadır. Enfeksiyon, kırık, uzun periyodik harabiyet üzere sebeplerden kaybedilen bir dişin terine uygulanan implant o ortamın kemik yapısının da korunmasında çok değerli rol oynamakta ve kayıp sonrası oluşan kemik kayıplarını da minimuma indirmektedir.
Birçok dişin kaybedildiği çoklu diş kaybı olan yerlerde hareketli protez tasarrufuna gerek bırakmayan, sağlıklı, sağlam, estetik ve muteber bir prosedür olarak implantlardan oluşan köprüler uygulanabildiği üzere, ağız yapısının makullüğü, maddi sebepler, kemik yapısının biçimi ve sağlamlığı üzere insana kişisel sebeplerden ötürü daha az sayıda implantla planlanan hareketli protez sistemleri de uygulanabilmektedir.
Cherchève çift spiral yivli implant dizaynını ve frezleme sonrası yiv açma tekniğini (screw-tapping), implantın çift safhalı cerrahi teknik ile fonksiyona sokulması üzere tatbikleri geliştirmiştir. Geçen yüzyılın ortalarına kadar Formiggini, Peron, Tramonte, Benoit, Jeanneret, Muratori, Linkow üzere dişhekimleri günümüzde kullanılan implantlara emsal pratikler yapmışlardır. Lakin bu yaklaşım ve uğraşların hepsi ampirik pratikler olarak ve vaka raporlarının ötesine gidememiş çalışmalar olarak kalmışlardır. 1940'lı yıllarda subperiostal implantlar ortaya atılmıştır.
1960'lı yıllara gelindiğinde Linkow tarafından geliştirilen blade (levha, plaka) dizayn implantlar denilen, kemiğin içi yanına yüzeyine vidalarla tutturulan implantlar ortaya çıkmıştır. Oral implantolojideki ilmî gelişmelerin başlangıcını Branemark ve arkadaşları ile Schroeder ve arkadaşlarının saf titanyum implantlar ile yaptıkları temel çalışmalar oluşturur. Branemark 1955 yılında tavşan ayak kemiklerinde damar yapısının yine oluşumunu (revaskülarizasyon) vital mikroskopi ile inceleyen bir deney sırasında tesadüfen kemik ile titanyum arasındaki sıkı adaptasyonu fark ederek mevzuyu daha detaylı araştırmış ve bu fenomene osseointegrasyon ismini vermiştir.
Tıbbi açıdan implante etmek, vücuttaki yumuşak ve sert dokuların içerisine, canlı ve cansız hususları ekmek, yerleştirmek manasına gelmektedir. Diş hekimliğinde implantlar, çene kemiği içerisine yerleştirilen rijit materyallerin, diş eksikliklerinin giderilmesi için yapılması planlanan protetik materyaller için dayanak oluşturması halindedir. Bu materyaller ekseriyetle titanyumdan yapılmakta olup, dış yüzeyleri yivli yahut düz yüzeyli olacak formlarda, değişik uzunluk ve çaplarda üretilmektedir. Kemik içerine hazırlanan yuvaya yerleştirilen implantla kemik arasındaki ilişkiye osseointegrasyon denilmektedir
Çürük, kırık, enfeksiyon ve gibisi nedenlerden ötürü kaybedilmiş dişlerin yanına uygulanan implantların yerleştirilmesinden ortalama 1 hafta sonra dikişler alınmakta ve hasta olağan fonksiyonlarının birçoklarını geri kazanmaktadır. Operasyon nahiyesinin genişliği ve uygulanan implant sayısına nazaran ortalama üst çene için 3 alt çene içinse 2 ay bekleme (osseointegrasyon) vadesi bulunmaktadır. Yeni jenerasyon implantlarda bu mühletler daha da kısalmaktadır. Yapılan araştırmalar göstermektedir ki çene kemiği içerisine yerleştirilen implantların üzerine gelişmiş teknolojik yüzey preparasyonları sonrasında çok daha kısa müddetlerde de protetik pratiklerin yapılmasına müsade edecek gelişmeler kelam mevzusudur.
Farklı çeşitlerde uygulanabilen implantlar, tekli, çoklu ve total diş eksikliklerinde çok muvaffakiyet sonuçlar ortaya koymaktadır. Enfeksiyon, kırık, uzun periyodik harabiyet üzere sebeplerden kaybedilen bir dişin terine uygulanan implant o ortamın kemik yapısının da korunmasında çok değerli rol oynamakta ve kayıp sonrası oluşan kemik kayıplarını da minimuma indirmektedir.
Birçok dişin kaybedildiği çoklu diş kaybı olan yerlerde hareketli protez tasarrufuna gerek bırakmayan, sağlıklı, sağlam, estetik ve muteber bir prosedür olarak implantlardan oluşan köprüler uygulanabildiği üzere, ağız yapısının makullüğü, maddi sebepler, kemik yapısının biçimi ve sağlamlığı üzere insana kişisel sebeplerden ötürü daha az sayıda implantla planlanan hareketli protez sistemleri de uygulanabilmektedir.
