Nefret sevginin bir zıddıdır Yani bu iki duygunun benzer anda deneyimlenmemesi gerekir Peki bir duygu zıddıyla beraber, bir kişiye karşısında nasıl var olabiliyor ? İnsanların sevdikleri ile arasındaki ilişkiler kimi zaman kötüye gidebilir Bunun sayısız nedeni olabilir Fazla sahiplenmek, sevgiyi suistimal etmek, kaş yapayım derken göz dışlamak… Sevdiğimiz insanı kıskandığımızı düşünelim Sevdiğimiz insan bu durumdan bunalıp bize karşı çıkabilir Kıskandığımız halde bize karşısında çıkıldığı bilinçaltımız kıskanma güdümüze karşı çıkıldığını fark edebilir ve karşısında saldırı olarak nefreti duygumuzu harekete geçirebilirhttp:bilgilihocamcominternaldataskaygibozuklugunedirnasilgiderilir5c35a3d142633alt LoveandHate 300 225 Spinoza bunu tutkuların taklidi dediği özdeşim kurma mantığı zarfında inceler ve derki: Bir arzu diğeriyle yer değiştirdiğinde, evvelce yer alan sevgi daha büyük bir korku doğurur Freud benzer durumun tersininde kabul edilebileceğini dehşet ettiğimiz bir insanı sevebileceğimizi de bahis eder Platon bu konuda şöyle der: Başka birisini kendisi gibi seven ya da geçmişte sevmiş olan doğru karakterli yardımsever birisinin bizi dinlediğini varsayın, bu birey bizden, değersiz bir nedenin sevenlerde sevgiden daha büyük bir nefrete ve sevilene dönük kötücül ve kırıcı bir tavra niçin olduğunu işitsin, böyle bir durumda bizim insanlığın kir bağlamış kesiminde yer aldığımızı ve hiç aristokrat bir sevgiyle karşılaşmamış olduğumuzu düşünmekte haklı olmaz mı? Başkası, kendisine verdiğimiz gerçek dışı zararlardan ötürü veya olasılıkla fesat kadar entrikacı kimliğiyle de, bize verdiği reel zararlardan ötürü bizden dehşet eder Biz de buna karşılık ondan korku ederiz Sevdiğimiz insanlardan dehşet ettiğimizi anlamada bir sorun yoktur, zira bizi yönetmeye ya da suistimal etmeye çalışırlar Peki, insanlardan, bizi seviyorlar ve tarafımızdan seviliyorlar diye, korku etmemizin bizim için anlamı nedir? Sartre ’ ye tarafından burada sevginin doğasındaki boşluğa ilişkin bir aktarım laf konusudur Bağımsız bir varlığa bütünüyle sahip olmayı hedefleyen arzumuz, ötekine sahip olduğu sürece de özgürlüğü konusunda başarısızlığa uğramaya mahkumdur Buna rağmen Sartre arzunun imkansız ideali , sevenin kalıcı hoşnutsuzluğu, sevenin kalıcı güvensizliğinden bahseder Sevgi mazoşizme ve sadizme dönüşür Sartre ’ın açıklamasında bu iki kavram hoşgörü ve acıyla böylece eksik, bağımsızlık ve yönetimle ise daha artı ilişkilendirilir Sevgi kendisiyle birlikte bağlılığı ve kullanılabilmeyi getirir Bunlar dehşet için fazla hoş birer altyapıdır Birisi başka birisini ne dek sever ve bağlanırsa, sevgi ne dek saf olursa olsun hayal kırıklığı için gerekli ortam oluşmuş olur Yazımızı konuyla ilgili çok güzel bir şiirle bitirelim Seviyorum ve nefret ediyorum Neden böyle hissediyorum diye sorabilirsin bana Bilmiyorum Ama bunun bana olduğunu hissediyorum, eriyorum Catullus – Odi et amo Litaratür: Gözyaşı entelektüel bir şeydir – Jerome Neu sizlere bilgilihocamcom farkıyla sunulmuştur