Acımasız rüzgârların önünde durmak zorunda kalan o güzelim ağaçlar
Nasılda karşı koymaya çalışıyorlardı, sessizce.
Öyle küçülmüşlerdi ki rüzgârların şiddetinden
Çaresiz, kaderlerine boyun eğmişçesine. Sessiz.
Sanki yerlerde sürünür gibiydiler,
Bükülmüştü kocaman gövdeleri, dalları.
Yaprakları tek, tek savruluyordu, uzaklara...
Benden uzaklaşan sen gibi, sevgine muhtaç... Ben gibi.
İçimi yakan hasretin acısını hissetim birden.
O güzelim ağaçları yerlere kadar eğen rüzgâr mı?
Yoksa gönlümde dalga, dalga esen sevdan mı? Şiddetliydi.
Ağaçlara çaresizliği sordum. Kendime sensizliği.
Cevap var mıydı sanki.
Gözümde yaş tükenmiş, gönlüm ağlıyor gibiydi.
Ağaçların çaresizliği, acımasızca esen rüzgârları üzmüş olmalı ki...
Birden kesiliverdi.
Daha fazla zarar vermek istemedi belki de.
Acımış olmalıydı çaresiz, sessiz hallerine.
Sen bu duyguyu bilemezsin... Hiç anlamadın ki!
O güzelim ağaçlar birer, birer doğrulmaya başladılar.
Ne kadar da yorgun görünüyorlardı... Benim gibi...
Yaprakları savrulsa da, dalları kırılsa da.
Gene eskisi gibi, belki de eskiden daha iyi olacak ve
Süslemeye devam edeceklerdi, bulundukları yerleri.
Bu tabiatın mucizesi olmalıydı?
.
Ya ben! Ya ben! Diye haykırdım birden...
Acımasız yârin sillesi, öyle çaresiz bırakmıştı ki!
Acı dolu bir gönül, ayaklar altında ezilen samimi duygular,
Elden giden benlik ve gözyaşları.
Bütün bunlar kimin umurundaydı? Sanki. Benden başka.
Aynaya baktım; saçlarımda aklar vardı.
Ve her geçen gün biraz daha artmaktaydı.
Kendime şunu sordum...
Ağaçlar mı çaresizdi, yoksa ben mi?
Rüzgârlar mı acımasızdı, yoksa o vefasız yar mı?
Kim?
Nasılda karşı koymaya çalışıyorlardı, sessizce.
Öyle küçülmüşlerdi ki rüzgârların şiddetinden
Çaresiz, kaderlerine boyun eğmişçesine. Sessiz.
Sanki yerlerde sürünür gibiydiler,
Bükülmüştü kocaman gövdeleri, dalları.
Yaprakları tek, tek savruluyordu, uzaklara...
Benden uzaklaşan sen gibi, sevgine muhtaç... Ben gibi.
İçimi yakan hasretin acısını hissetim birden.
O güzelim ağaçları yerlere kadar eğen rüzgâr mı?
Yoksa gönlümde dalga, dalga esen sevdan mı? Şiddetliydi.
Ağaçlara çaresizliği sordum. Kendime sensizliği.
Cevap var mıydı sanki.
Gözümde yaş tükenmiş, gönlüm ağlıyor gibiydi.
Ağaçların çaresizliği, acımasızca esen rüzgârları üzmüş olmalı ki...
Birden kesiliverdi.
Daha fazla zarar vermek istemedi belki de.
Acımış olmalıydı çaresiz, sessiz hallerine.
Sen bu duyguyu bilemezsin... Hiç anlamadın ki!
O güzelim ağaçlar birer, birer doğrulmaya başladılar.
Ne kadar da yorgun görünüyorlardı... Benim gibi...
Yaprakları savrulsa da, dalları kırılsa da.
Gene eskisi gibi, belki de eskiden daha iyi olacak ve
Süslemeye devam edeceklerdi, bulundukları yerleri.
Bu tabiatın mucizesi olmalıydı?
.
Ya ben! Ya ben! Diye haykırdım birden...
Acımasız yârin sillesi, öyle çaresiz bırakmıştı ki!
Acı dolu bir gönül, ayaklar altında ezilen samimi duygular,
Elden giden benlik ve gözyaşları.
Bütün bunlar kimin umurundaydı? Sanki. Benden başka.
Aynaya baktım; saçlarımda aklar vardı.
Ve her geçen gün biraz daha artmaktaydı.
Kendime şunu sordum...
Ağaçlar mı çaresizdi, yoksa ben mi?
Rüzgârlar mı acımasızdı, yoksa o vefasız yar mı?
Kim?