Mutlak Ölümlere Uyanıyorum..
Gidiyorsun…
Zaten hiç gelmemiştin,ışık oyunundan ibarettin belkı de..
Sen maviye küsmüş denizdin..
Bense maviden vazgecen denizinin küskünlük dalgalarında çırpınan martı.
Cümleler kurdum durdum adına,hece hece yalnızlığa çogaldığını bilmeden.
Yakınlaştıkça uzaklaştın…Uzandım dokunamadım…
Ben varsın sandım sense yokluklarla tanımladıgın varlığınla hiç olmamıştın.
Kendinde firariri olan sendi bizi” biz” olmaktan uzak kılan.
Bitişlerle inşa ettiğin hayatında,
Gitmelere aşina bünyenin kabullenemediği “kal”deyişlerlerdim.
Karanlığının kanattığı kabuk tutmayan yaralarımızda yitirirdik birbirimizi…
Şimdi,
Dilime yar oluyor yalnızlığım....
Avuçlarımda biriktirdiğim mutlulukları azad ediyorum bir bir.
Ocağın ardından gelen şubatın zorunluluğu çekiyorum içime.
Sahmaranın gözlerınde ıhanetı gördüğü siluette buluyorum seni,.
Düşleri yağmalanan bir çoçuğun gözyaşlarının sebebinde.
Susmalarının susturduğu türkülerimden nota nota düşüyorsun.
Yalanın bir ucunda yaşanan gerçeğim oluyorsun.
Yokluğunla çoğalıyorsun,
Deprem deprem ekleniyorsun nefeslerime,sen eklendikce ben eksiliyorum..
Bu sevda kaç bıçak darbesi etti bilmiyorum…
Yarısı yaşanmış bir şiirde buluyorum kendimi,
Kandan güller ekiyorum öteki yarısına, ölümünü seyrediyorum…
Saat bin iki yüz on sekizi vuruyor…
Gözlerimi kapıyorum öğütülmüş hayalleri taşıyamıyor gözlerim.
Saat bin iki yüz yirmi sekizi vuruyor…
Öyle de uykum var ki…
Uyuyamıyorum,
Sag elımın yüzük parmağının kırıkları hala uykusuzluga yazıyor sancısını.
Ben mutlak ölümlere uyanıyorum.
Sancılarım sana yazmaya devam ediyor,
Sen gidiyorsun.
Ben can çekişen turnanın nefeslerinde kalıyorum..
Kahraman Tazeoğlu
Gidiyorsun…
Zaten hiç gelmemiştin,ışık oyunundan ibarettin belkı de..
Sen maviye küsmüş denizdin..
Bense maviden vazgecen denizinin küskünlük dalgalarında çırpınan martı.
Cümleler kurdum durdum adına,hece hece yalnızlığa çogaldığını bilmeden.
Yakınlaştıkça uzaklaştın…Uzandım dokunamadım…
Ben varsın sandım sense yokluklarla tanımladıgın varlığınla hiç olmamıştın.
Kendinde firariri olan sendi bizi” biz” olmaktan uzak kılan.
Bitişlerle inşa ettiğin hayatında,
Gitmelere aşina bünyenin kabullenemediği “kal”deyişlerlerdim.
Karanlığının kanattığı kabuk tutmayan yaralarımızda yitirirdik birbirimizi…
Şimdi,
Dilime yar oluyor yalnızlığım....
Avuçlarımda biriktirdiğim mutlulukları azad ediyorum bir bir.
Ocağın ardından gelen şubatın zorunluluğu çekiyorum içime.
Sahmaranın gözlerınde ıhanetı gördüğü siluette buluyorum seni,.
Düşleri yağmalanan bir çoçuğun gözyaşlarının sebebinde.
Susmalarının susturduğu türkülerimden nota nota düşüyorsun.
Yalanın bir ucunda yaşanan gerçeğim oluyorsun.
Yokluğunla çoğalıyorsun,
Deprem deprem ekleniyorsun nefeslerime,sen eklendikce ben eksiliyorum..
Bu sevda kaç bıçak darbesi etti bilmiyorum…
Yarısı yaşanmış bir şiirde buluyorum kendimi,
Kandan güller ekiyorum öteki yarısına, ölümünü seyrediyorum…
Saat bin iki yüz on sekizi vuruyor…
Gözlerimi kapıyorum öğütülmüş hayalleri taşıyamıyor gözlerim.
Saat bin iki yüz yirmi sekizi vuruyor…
Öyle de uykum var ki…
Uyuyamıyorum,
Sag elımın yüzük parmağının kırıkları hala uykusuzluga yazıyor sancısını.
Ben mutlak ölümlere uyanıyorum.
Sancılarım sana yazmaya devam ediyor,
Sen gidiyorsun.
Ben can çekişen turnanın nefeslerinde kalıyorum..
Kahraman Tazeoğlu