Mektep çağı olarak bilinen bu devirde evlat, meskende kazandığı eğitimin sınandığı mektebe başlar. Öğrenmeye, sorumluluk yüklenmeye, işleri ve disiplini paylaşmaya hazır duruma gelir. Muallimin kişiliğine değer verir ve onunla özdeşim yapar. Bu formda, mektebin oluşturduğu fırsat ile -anne pederin dışında- özdeşim figürlerinde artış olur. Evlat, oyuncak arabaları, bebekleri kırıp birleştirmek, bulaşıkları kurulamak üzere birtakım işleri yapabilme yeteneğinde olduğunu kanıtlamak gereksinimindedir. Bu periyottaki evlatlar içinde bulundukları kültürün araç gereçlerini nasıl kullanacaklarını merak ederler; üretime yönelik birinci adımları atmak isterler; çalışma duygusu gelişir. Erkek evlatlar kızlara nazaran daha ziyade konut dışında oynarlar ve yarışmacı oyunlardan hoşlanırlar. Kızlarda 9-11 yaşlarına akıllıca pubertenin birinci belirtileri oluşmaya başlar. Göğüsler büyümesi, olumlu vücut algısıyla ve arkadaş ilgileriyle korelasyon gösterir. Diğerlerinin güçsüzlüğünü, eksiğini bulup çıkardıkça, kendilerini daha güçlü görürler. Yaşıtları arasında alay etme sıktır. Umumide hemcinsleri ile oynarlar. Akran bağları evladın ruhsal olgunluğunun değerli bir ölçütüdür. Bu periyot rastgele bir nedenle sağlıklı gelişemediğinde, örneğin mektepteki yahut akran bağlarında başarısızlıklar, zayıflık ve aşağılık hissinin gelişimine yer hazırlar. Çalışkanlık ve aşağılık hislerinin çatışmasını yaşayan evlat, bu periyotta başarılı olduğunda yetkinlik (uğraştığı meydanda kâfi olma) duygusu kazanır.
