Okul ve aile, bireylerin eğitiminde birbirlerini tamamlayan epeyce değerli kurumlardır. Çocuk, aile ve mesken ortamının dışında farklı bir ortama girme, okula başlama misyonuyla karşı karşıya kalınca ahenk problemleri yaşanabilmektedir. Çocukların büyük bir kısmı okula ahenk sağlarken, bir kısmı da ahenk sağlamada zorlanırlar. Bağımlı, bağlantı kuramayan, arkadaşları ile oynamayı reddeden, anne ile bağı sağlıklı kurulamamış olan bir çocuğun okula başlarken sorun yaşaması beklenebilir. Okula ahenk sağlamada zorlanan çocuklarda yaygın olarak görülen temel sorun okul endişesidir. Çocukların bu süreçte kendilerini inançta ve rahat hissetmeleri için öncelikle vakte gereksinimleri olacaktır. Okul fobisini oluşturan nedenler okuldan yahut konuttan kaynaklanabilir. Okulda sınıf çok kalabalık olabilir, çocuk öğretmenden beklediği ilgiyi göremeyebilir. Çocuğun sınıf öğretmeni çok otoriter olabilir ve çocuk öğretmeninin katı disiplinine ahenk sağlayamayabilir. Sınıfta yapılan yahut yaptırılan faaliyetler çocuğa güç gelebilir yahut belirli bir faaliyeti (resim, müzik, yabancı lisan vb.) başaramamaktan korkabilir. Kalabalık sınıf ortamında kendisiyle ilgilenilmeyeceği kanısı, okul içerisinde kaybolma yahut okulda unutulma tasası, ders mühletinin uzun gelmesi yahut oyun oynamak istemesi, kuralları manaya ve uygulamada zorluk çekmesi, kendi muhtaçlıklarını karşılayamayacağından korkması (yemek, tuvalet vb.), kendisiyle alay edileceği fikri, arkadaşsız kalma telaşı onu okuldan soğutabilir ve okul fobisi oluşturabilir.
Bazen de okul fobisinin kaynağı, öğretmen yahut okul ortamı olmayabilir. Bu durumda sorunun nedeni konutta, ailede aranmalıdır. Çocuğun konuttan ayrılmak istemeyişinin birçok nedeni olabilir. Bunlar, meskende küçük bir kardeşin bulunması, anneyi kaybetme korkusu, anne yahut babanın hastalığı, okul açılmadan kısa bir müddet evvel anne-babanın boşanması yahut aileden birinin ölmesi, annenin yalnızlıktan korkması yahut çocuğundan farklı kalmaya hazır olmaması biçiminde sıralanabilir. Okul korkusu çocuğun annesinden ayrılmanın verdiği telaşın sonucudur aslında. Aile öncelikle çocukta dert uyandıran kanıları tespit edip bu kanılardan ötürü oluşan korkuyu gerçekçi açıklamalar yaparak çocuğun rahatlamasını sağlamalıdır.
Ayrılma sürecine çocuk kadar annenin de hazır olması gerekir. Anne çocuğuna tasalarını hissettirdiği ve çocuktan uzaklaşmadığı sürece çocuğun okula ahengi zorlaşacaktır. Okul fobisinin giderilmesinde aileye de, okula da pek çok vazife düşer. Anne ve baba, çocuğuna sakin, serinkanlı ve anlayışlı davranmalıdır. Anne ve baba çocuğun okuldan uzak kalmaması gerektiğini bilmeli onu okula alıştırmak için her devaya başvurulmalıdır.
Okul korkusu yaşayıp ahenk sağlamada zorlanan çocuklarda görülen hallerden bahsetmek gerekirse: çoğunlukla okul sabahları gözlenen ve tatil günleri kaybolan baş ve karın ağrıları, vakit zaman kusmaya dönüşen mide bulantıları ve mide krampları, ağlama, terleme, titreme, endişe, çok öfke yaşama, besbelli fizyolojik bir neden olmaksızın kendini düzgün hissetmeme ile ilgili şikayetler ile konutta kalma isteğinde artma, okula gitmeyi reddetme, ağlama, anne babadan ayrılmada isteksizlik, okula gelirken isteksiz olma, yapmaya alışık olduğu davranışları yapmak istememe, bebeksi davranışlar gösterme, yemek ve uyku alışkanlığında düzensizlikler, palavra söyleme üzere badire belirtileri görülebilmektedir.
Ahenk sürecinde birkaç hafta süren huysuzluk ve huzursuzluk devirleri yaşanabilir. Anneye bağımlılık artabilir. Gece dehşetli hayaller görülebilir. Bu davranışlar epeyce doğal reaksiyonlardır. Çocuk ahenk sağlamaya başladıkça bu davranışlar ortadan kalkacağından endişelenilmemelidir. Sorun uzun mühlet devam ederse psikolog ile görüşülerek uzman takviyesi alınması faydalı olur. Her çocuğun okula ahenk müddeti birbirinden farklıdır. Bu nedenle diğer çocuklarla asla kıyaslanmamalıdır. Bu süreç çocuğun kişilik yapısına ve ailenin yetiştirme biçimine nazaran değişebilmektedir.
Okul fobisini giderme konusunda tüm çocuklara uygun bir eğitim modeli olduğu söylenemez. Bu nedenle aile ile okulun işbirliği halinde olması kaidedir. Bir yandan aile, çocuğun bağımsızlığa kavuşması ve olgunlaşması için çalışırken, öte yandan öğretmen çocuğun okulda kendini kanıtlaması, başarılı olduğu alanda kendini göstermesi için fırsat yaratmalıdır. Çocuğun toplumsallaşması ve arkadaş bağlarını güçlendirmesi için okulun dışında da birkaç sınıf arkadaşı ile görüşmesi ve oynaması sağlanmalıdır. Aile, öğretmen ve uzmanın işbirliği ile inanç duygusu pekiştirilen çocukta, okul fobisinin vakitle kaybolduğu gözlenir. Okul fobisinin giderilmesinde değerli olan, probleme erken teşhis koymak ve sorunu yaratan nedene uygun eğitim modeli seçmektir.
Bazen de okul fobisinin kaynağı, öğretmen yahut okul ortamı olmayabilir. Bu durumda sorunun nedeni konutta, ailede aranmalıdır. Çocuğun konuttan ayrılmak istemeyişinin birçok nedeni olabilir. Bunlar, meskende küçük bir kardeşin bulunması, anneyi kaybetme korkusu, anne yahut babanın hastalığı, okul açılmadan kısa bir müddet evvel anne-babanın boşanması yahut aileden birinin ölmesi, annenin yalnızlıktan korkması yahut çocuğundan farklı kalmaya hazır olmaması biçiminde sıralanabilir. Okul korkusu çocuğun annesinden ayrılmanın verdiği telaşın sonucudur aslında. Aile öncelikle çocukta dert uyandıran kanıları tespit edip bu kanılardan ötürü oluşan korkuyu gerçekçi açıklamalar yaparak çocuğun rahatlamasını sağlamalıdır.
Ayrılma sürecine çocuk kadar annenin de hazır olması gerekir. Anne çocuğuna tasalarını hissettirdiği ve çocuktan uzaklaşmadığı sürece çocuğun okula ahengi zorlaşacaktır. Okul fobisinin giderilmesinde aileye de, okula da pek çok vazife düşer. Anne ve baba, çocuğuna sakin, serinkanlı ve anlayışlı davranmalıdır. Anne ve baba çocuğun okuldan uzak kalmaması gerektiğini bilmeli onu okula alıştırmak için her devaya başvurulmalıdır.
Okul korkusu yaşayıp ahenk sağlamada zorlanan çocuklarda görülen hallerden bahsetmek gerekirse: çoğunlukla okul sabahları gözlenen ve tatil günleri kaybolan baş ve karın ağrıları, vakit zaman kusmaya dönüşen mide bulantıları ve mide krampları, ağlama, terleme, titreme, endişe, çok öfke yaşama, besbelli fizyolojik bir neden olmaksızın kendini düzgün hissetmeme ile ilgili şikayetler ile konutta kalma isteğinde artma, okula gitmeyi reddetme, ağlama, anne babadan ayrılmada isteksizlik, okula gelirken isteksiz olma, yapmaya alışık olduğu davranışları yapmak istememe, bebeksi davranışlar gösterme, yemek ve uyku alışkanlığında düzensizlikler, palavra söyleme üzere badire belirtileri görülebilmektedir.
Ahenk sürecinde birkaç hafta süren huysuzluk ve huzursuzluk devirleri yaşanabilir. Anneye bağımlılık artabilir. Gece dehşetli hayaller görülebilir. Bu davranışlar epeyce doğal reaksiyonlardır. Çocuk ahenk sağlamaya başladıkça bu davranışlar ortadan kalkacağından endişelenilmemelidir. Sorun uzun mühlet devam ederse psikolog ile görüşülerek uzman takviyesi alınması faydalı olur. Her çocuğun okula ahenk müddeti birbirinden farklıdır. Bu nedenle diğer çocuklarla asla kıyaslanmamalıdır. Bu süreç çocuğun kişilik yapısına ve ailenin yetiştirme biçimine nazaran değişebilmektedir.
Okul fobisini giderme konusunda tüm çocuklara uygun bir eğitim modeli olduğu söylenemez. Bu nedenle aile ile okulun işbirliği halinde olması kaidedir. Bir yandan aile, çocuğun bağımsızlığa kavuşması ve olgunlaşması için çalışırken, öte yandan öğretmen çocuğun okulda kendini kanıtlaması, başarılı olduğu alanda kendini göstermesi için fırsat yaratmalıdır. Çocuğun toplumsallaşması ve arkadaş bağlarını güçlendirmesi için okulun dışında da birkaç sınıf arkadaşı ile görüşmesi ve oynaması sağlanmalıdır. Aile, öğretmen ve uzmanın işbirliği ile inanç duygusu pekiştirilen çocukta, okul fobisinin vakitle kaybolduğu gözlenir. Okul fobisinin giderilmesinde değerli olan, probleme erken teşhis koymak ve sorunu yaratan nedene uygun eğitim modeli seçmektir.