Çocuklar hislerini anlamlandırmada ya da kendilerini tabir etmede yetişkinlerden farklıdırlar. Bu yüzden yetişkinlerle gerçekleştirilen terapi teknikleri çocuklar için uygun değildir. Çocukların kendilerini en rahat biçimde söz edebildikleri yer oyunlardır. Çocuğun birinci ve tıpkı vakitte kozmik lisanı oyundur. Çocuklar için oyun; gerçek dünyanın bir yansıması niteliği taşımaktadır. Doğduğundan beri gerçek dünyada var olmaya, kendini bulmaya çalışan çocuk, oyun sayesinde oluşturduğu dünyada hislerini tabir etme, bağlantılarını keşfetme, kendini gerçekleştirme üzere pek çok sosyal-duygusal-bilişsel hünerini deneyimleme fırsatı bulur. Çocuk, gerçek dünyadaki tecrübelerini oyun içinde tekrar tekrar gerçekleştirerek anlamlandırmaya çalışır. Oyunun uygunlaştırıcı tarafı buradan gelmektedir. Günlük ömrünü, alakalarını oyun aracılığıyla tekrar ve denetimli bir halde kuran çocuk, günlük hayatında yüzleşemediği meseleleri ile kurduğu oyun aracılığı ile yüzleşir, üstesinden gelemediği badireleri tekrar kurmuş olduğu oyun ile üstesinden gelir. Oyun, çocuğun gelişimi açısından öğretici ve pekiştiricidir. Çocuk bu sayede hayata hazırlık yapmış olur. Oyun, çocuğun benlik duygusu kazanması, kişiliğinin gelişmesi, anlamlandıramadığı olayları anlamlandırması, hayatı öğrenmesi ve bağlantı kurması için vazgeçilmez ve doğal bir süreçtir.
Oyun terapisi; oyun ve oyuncaklar aracılığıyla çocukların kendilerini rahatça söz edebilmesine imkan sağlayan bir yoldur. Oyunu kullanarak çocuğun kendi dünyasını yansıtması ve yönetmesi, tecrübelerini işleyebilmesini içeren bir süreçtir. Bilişsel, duygusal ve davranışlar zorluklar karşısında kullanılan en tesirli araçlardan biridir. Oyun terapisi de öteki terapi usullerinde olduğu üzere inanç bağlantısına dayanır. Çocuk ve terapist ortasındaki inanç süreç açısından epeyce kıymetli olmakla birlikte vakitle ve yavaş yavaş gelişir. Kendisine yabancı olan ve hiç tanımadığı biri ile irtibat kurmak ve kendisini tabir etmek çocuk için hayli sıkıntı olabilen bir süreçtir. Çocuk birinci bir kaç görüşmede irtibat kurmayıp yalnızca ortamı ve oyuncakları gözlemlemekle geçirebilmektedir. Devam eden görüşmelerle birlikte çocuk artık tanıdığı ve bildiği ortamdadır. Gelişen inanç hissiyle bir arada çocuk artık kendini tabir etmeye hazır hale gelir. Artık çocuk alışkın olduğu ve itimat duyduğu oyun ortamında, yaşadıklarını ve hislerini söz etmeye, iç dünyasını yansıtmaya başlar. Artık terapist ile irtibat halinde olan çocuk, birebir oyunu tekraren kere oynayıp düzgünleşme için adım atmaya başlamış olur. Oyun terapisinde güzelleşme, çocuğu özgür bırakmak, onu anlamak ve anlaşıldığını hissettirmekten geçmektedir. Bu prosedürde oda ve oyuncaklar özel olarak hazırlanmıştır. Çocukların duygusal sorunlarını tabir edebilmeleri için çeşitli oyuncaklar kullanılmaktadır. Birbirlerinden farklı manalara sahip olan çeşitli oyuncaklar çocuğa kendini özgürce söz etmesine imkan sağlar.
Oyun terapisinde gaye; oyunun gücünden yararlanarak çocuğun kendi dünyasını yansıtabileceği inançlı bir ortam oluşturmaktır. Çocuklar, deneyimledikleri olumlu ya da olumsuz her olayı/duyguyu kurdukları oyun aracılığı ile açıkça tabir edebilme fırsatı bulduğunda kendi sıkıntılarına tekrar kendileri çözme hüneri geliştirebilmektedirler. Unutulmamalıdır ki çocuğun lisanı oyundur. Çocuk kendini oyunla tabir eder ve tekrar oyunla güzelleşir.
Oyun terapisi, çocukların sembolik oyuna başlamasıyla (2-2.5 yaş/-mış üzere oyunlar) birlikte ortama 2 yaştan başlayarak 12 yaşa kadar uygulanabilen bir formüldür. Mühleti çocuktan çocuğa farklılık göstermektedir. Unutulmamalıdır ki her çocuğun yaşadığı sorun kendisine özeldir. Her çocuğun gelişim süreci, kendini tabir etme formu, yaşadığı sıkıntılar ve tecrübeler farklılık göstermektedir. Çoklukla haftada bir defa olmak üzere tertipli olarak görüşülme önerilmektedir. Lakin terapinin gidişatı değişkenlik gösterdiğinden ötürü kesin bir müddet verilememektedir.
Oyun terapisi çocuğun yaşamış olduğu bir çok duygusal ve davranışsal sorun için tahlil sunabilmektedir. Bu süreçte başa çıkamadıkları hisler ile nasıl uğraş edeceklerini oyunla tekrar tekrar canlandırarak olumsuz hislerini tekrar yaşarlar ve bu hislere yeni bir bakış açısı geliştirerek düzgünleşme yolunda adım atarlar. Oyun terapisi bilhassa kaygı/anksiyete, endişe, çekingenlik, içe kapanıklık, saldırgan davranışlar, kardeş kıskançlığı, toplumsal ahenk problemleri, bağlantı problemleri, uyku, yemek ve tuvalet alışkanlığı sıkıntıları, boşanma, evlat edinme, kayıp/yas ve travma süreci geçiren ve istismara maruz kalmış çocuklar için hayli kullanılan bir yoldur.
Oyun terapisi, çocuğun kendisini kabul ederek olumlu bir benlik algısı oluşturmasını, sorumluluk alabilme hünerini geliştirebilmesini, bağımsız karalar alabilmesini ve daha özerk davranabilmesini, özgüveninin artmasını, karşılaştığı problemlerle başa çıkma hünerini geliştirebilmesini ve kendini olan itimadının kazanabilmesini hedeflemektedir. Çocuklar bu süreçte benlik algılarını arttırırlar, irtibat kurmayı ve sorun çözmeyi, kendi kararlarını vermeyi öğrenirler. Hislerini kabul ve söz etmeyi, düzenlemeyi ve olumsuz hisleriyle başa çıkmayı öğrenirler.
Oyun terapisi; oyun ve oyuncaklar aracılığıyla çocukların kendilerini rahatça söz edebilmesine imkan sağlayan bir yoldur. Oyunu kullanarak çocuğun kendi dünyasını yansıtması ve yönetmesi, tecrübelerini işleyebilmesini içeren bir süreçtir. Bilişsel, duygusal ve davranışlar zorluklar karşısında kullanılan en tesirli araçlardan biridir. Oyun terapisi de öteki terapi usullerinde olduğu üzere inanç bağlantısına dayanır. Çocuk ve terapist ortasındaki inanç süreç açısından epeyce kıymetli olmakla birlikte vakitle ve yavaş yavaş gelişir. Kendisine yabancı olan ve hiç tanımadığı biri ile irtibat kurmak ve kendisini tabir etmek çocuk için hayli sıkıntı olabilen bir süreçtir. Çocuk birinci bir kaç görüşmede irtibat kurmayıp yalnızca ortamı ve oyuncakları gözlemlemekle geçirebilmektedir. Devam eden görüşmelerle birlikte çocuk artık tanıdığı ve bildiği ortamdadır. Gelişen inanç hissiyle bir arada çocuk artık kendini tabir etmeye hazır hale gelir. Artık çocuk alışkın olduğu ve itimat duyduğu oyun ortamında, yaşadıklarını ve hislerini söz etmeye, iç dünyasını yansıtmaya başlar. Artık terapist ile irtibat halinde olan çocuk, birebir oyunu tekraren kere oynayıp düzgünleşme için adım atmaya başlamış olur. Oyun terapisinde güzelleşme, çocuğu özgür bırakmak, onu anlamak ve anlaşıldığını hissettirmekten geçmektedir. Bu prosedürde oda ve oyuncaklar özel olarak hazırlanmıştır. Çocukların duygusal sorunlarını tabir edebilmeleri için çeşitli oyuncaklar kullanılmaktadır. Birbirlerinden farklı manalara sahip olan çeşitli oyuncaklar çocuğa kendini özgürce söz etmesine imkan sağlar.
Oyun terapisinde gaye; oyunun gücünden yararlanarak çocuğun kendi dünyasını yansıtabileceği inançlı bir ortam oluşturmaktır. Çocuklar, deneyimledikleri olumlu ya da olumsuz her olayı/duyguyu kurdukları oyun aracılığı ile açıkça tabir edebilme fırsatı bulduğunda kendi sıkıntılarına tekrar kendileri çözme hüneri geliştirebilmektedirler. Unutulmamalıdır ki çocuğun lisanı oyundur. Çocuk kendini oyunla tabir eder ve tekrar oyunla güzelleşir.
Oyun terapisi, çocukların sembolik oyuna başlamasıyla (2-2.5 yaş/-mış üzere oyunlar) birlikte ortama 2 yaştan başlayarak 12 yaşa kadar uygulanabilen bir formüldür. Mühleti çocuktan çocuğa farklılık göstermektedir. Unutulmamalıdır ki her çocuğun yaşadığı sorun kendisine özeldir. Her çocuğun gelişim süreci, kendini tabir etme formu, yaşadığı sıkıntılar ve tecrübeler farklılık göstermektedir. Çoklukla haftada bir defa olmak üzere tertipli olarak görüşülme önerilmektedir. Lakin terapinin gidişatı değişkenlik gösterdiğinden ötürü kesin bir müddet verilememektedir.
Oyun terapisi çocuğun yaşamış olduğu bir çok duygusal ve davranışsal sorun için tahlil sunabilmektedir. Bu süreçte başa çıkamadıkları hisler ile nasıl uğraş edeceklerini oyunla tekrar tekrar canlandırarak olumsuz hislerini tekrar yaşarlar ve bu hislere yeni bir bakış açısı geliştirerek düzgünleşme yolunda adım atarlar. Oyun terapisi bilhassa kaygı/anksiyete, endişe, çekingenlik, içe kapanıklık, saldırgan davranışlar, kardeş kıskançlığı, toplumsal ahenk problemleri, bağlantı problemleri, uyku, yemek ve tuvalet alışkanlığı sıkıntıları, boşanma, evlat edinme, kayıp/yas ve travma süreci geçiren ve istismara maruz kalmış çocuklar için hayli kullanılan bir yoldur.
Oyun terapisi, çocuğun kendisini kabul ederek olumlu bir benlik algısı oluşturmasını, sorumluluk alabilme hünerini geliştirebilmesini, bağımsız karalar alabilmesini ve daha özerk davranabilmesini, özgüveninin artmasını, karşılaştığı problemlerle başa çıkma hünerini geliştirebilmesini ve kendini olan itimadının kazanabilmesini hedeflemektedir. Çocuklar bu süreçte benlik algılarını arttırırlar, irtibat kurmayı ve sorun çözmeyi, kendi kararlarını vermeyi öğrenirler. Hislerini kabul ve söz etmeyi, düzenlemeyi ve olumsuz hisleriyle başa çıkmayı öğrenirler.
