1)USS Arizona Japon bombası isabetinden sonra iki gün boyunca yandı. Enkaz kaldırıldı ama batık Pearl Harbor'da Savaş Anıtı olarak değerlendirildi. Arizona, limana hergün bir miktar yağ sızdırmaya hala devam ediyor.
Tarih 7 Aralık 1941
Bölge Pearl Harbor Hawaii
Sonuç Kesin Japon Zaferi,
Birleşik Devletler, müttefiklerin yanında II. Dünya Savaşına katıldı,
Nazi Almanyası, Birleşik Devletler'e savaş ilan etti
Taraflar
Birleşik Devletler
Japon İmparatorluğu
Kumandanlar
Husband Kimmel ,
Walter Short Chuichi Nagumo
Güçler
8 Savaş gemisi,
8 Kruvazör,
29 Destroyer,
9 Denizaltı,
50 diğer gemiler,
390 Uçak 6 Uçak Gemisi,
2 Savaş gemisi,
3 Kruvazör,
9 Destroyer,
8 Tanker,
23 filo denizaltısı,
5 Cep denizaltısı,
441 Uçak
Kayıplar
2,335 asker ve 68 sivil öldü,
1,143 askeri and 35 sivil yaralandı,
4 Savaş gemisi battı,
4 Savaş Gemisi zarar gördü,
3 Kruvazör zarar gördü,
3 Destroyer battı,
2 Diğer gemi battı,
188 Uçak yokedildi,
155 Uçak zarar gördü 29 Uçak yok oldu,
55 Havacı öldü,
5 Cep denizaltısı battı,
9 Denizaltı askeri öldü ve 1'i kayıp
Saldırıya zemin hazırlayan gelişmelerMeiji Restorasyonu'ndan sonra, Japon İmparatorluğu Avrupa ve Kuzey Amerika güçlerine yetişmek için bir takım hızlı ekonomik, politik ve askeri büyümelere kalkıştı. Büyümenin stratejisi karada genişlemek ve doğal kaynaklara ulaşımını geliştirerek ekonomik kontrol sağlamaktı.
Bu stratejinin uygulanması ile, Japonya birkaç askeri maceraya kalkıştı ve bu da komşu ülkeler ile zıtlaşmaya neden oldu. 1894'deki Japonların Tayvan'ın kontrolünü ele geçirdiği Birinci Çin-Japon Savaşı ve 1904'de Japonların Çin Ve Kore Yarımadası etrafında yerler kazanmasını sağlayan Rus-Japon Savaşı bu çekişmelerden bazılarıdır. Birinci Dünya Savaşı'ndan sonra Milletler Cemiyeti, Japonyayı Alman İmparatorluğunun Uzak Doğu ve Pasifik sularındaki sömürgeleri ve kolonileri ile ilgilenmesi şeklinde görevlendirdi. 1931'de Japonya Mançuların anayurdu olan Mançurya'da Mançukuo'yu kurdurdu ancak Amerika başta olmak üzere Mançurya'da çıkara sahip olmak isteyen ülkeler kukla devlet olduğu iddiasıyla suçladı.
Yaklaşık 1910'dan 1930'lara kadar ülke büyük ve modern bir donanma (ki zamanının en büyük üçüncü donanması idi) ve ordu ile yaygın olarak askerileştirildi. 7 Temmuz 1937'de Japonya'nın 1.Piyade Alay ile Çin Milliyetçi Hükumeti'nin 29.Ordusu arasında Marco Polo köprüsü civarında meydana gelen küçük bir çatışma, iki devletin barışı arama çabalarına rağmen savaşa yol açtı.
Milletler Cemiyeti, A.B.D., İngiltere, Avustralya, ve Hollanda gibi Güneydoğu Asya da çıkarlara sahip olan sömürgeci devletler, Japonya'nın Çin'e saldırılarından rahatsız oldu ve uyarı ve diplomatik baskı ile karşılık verdiler. Japonya tepki olarak Milletler Cemiyetinden çekildi. 1939 temmuzunda Japonya üzerindeki baskıyı 1911 ABD-Japonya ticaret paktını iptal ederek arttırdı. Japonya Çin'deki askerî seferine devam etti ve Nazi Almanyası ile Birinci Dünya Savaşındaki düşmanlığı resmî olarak kaldıran "Anti-Komintern" Anlaşmasını imzaladı. 1940'da Japonya Nazi Almanyası ve Faşist İtalya ile üçlü anlaşmayı imzalayarak "mihver" devletlerini oluşturdu.
Japonya'nın bu hareketleri Birleşik Devletlerin hurda metal ve akaryakıt üzerine de ambargo koymasına ve Panama Kanalını Japon gemilerine kapatmasına neden oldu. Birleşik Devletlerin tepkisi, ABD'deki Japon malvarlıklarını dondurmak ve tam bir akaryakıt amborgosu uygulamak şeklindeydi..[2] Benzin Japonya için en önemli kaynaktı ve kendi kaynakları sınırlı olmakla beraber, Japonya'nın akaryakıt ithalatının %80'i A.B.D'dendi. Açıkçası, donanma ithal akaryakıt stoklarına güvenmekteydi..[3]
Diplomatik görüşmeler 26 Kasım 1941'de Başbakan Hideki Tojo'nun kabinesine bir ultimatom olarak açıkladığı Hull Notası ile doruk noktasına ulaşarak düğümlendi. Japonya kendini, Amerika ve İngiltere'nin isteklerine - ki Çin'deki çatışmaları durdurmak ve Çin'den çekilmeyi içeriyordu- uymak ile genişleme politikasına devam etmek arasında karar vermek durumunda buldu. Japonya geri çekilirse zor'a dayanarak kazanılmış bulunduğu konumunu ve uluslararası ortamda prestijini kaybetmek durumundaydı. Üstelik, ulusal güvenliğine hissedilir bir tehdit olarak, Pasifik ve/veya Doğu Asya ve Japonya etrafında batılı güçlerin kontrolünde bir etki alanının bulunmasından endişelenmekteydi. İmaparator Hirohito zaten bazı askerî önlemler almıştı ve bunları harekete geçirmeye karar verdi, nitekim bu önlemlerden sonraki adım Birleşik Devletler, İngiltere ve Hollanda'yla savaştı. Zaten Nazi Almanyası ve Faşist İtalya ile mihver paktına imza atmak, Japonya'nın müttefikleri ile beraber "Müttefik Güçler" ile savaşılacağı anlamındaydı.[4]
4 Eylül 1941'de İmparator tarafından Pearl Harbor'a saldırının göz önüne alınıldığı İmparatorluk Konferansının ikincisinde, Japon Kabinesi İmparatorluk Genel Karargahı'nda hazırlanan Pearl Harbor saldırı planları tartışıldı. Ve şu karara bağlandı:
İmparatorluğumuz nefsini koruma ve savunma amacıyla savaş hazırlıklarını tamamlayacaktır [ve] gerekirse ABD, Britanya ve Hollanda ile savaşma yoluna gitmeye kararlıdır. İmparatorluğumuz aynı zamanda ABD ve Britanya'ya karşı mümkün olan bütün diplomatik önlemleri alacak ve hedeflerimize bu yolla ulaşma gayreti gösterecektir. Ekim ayının ilk on günü içinde taleplerimizin karşılanması ortamının oluşmaması halinde, ABD, Britanya ve Hollanda ile hemen savaş başlatma kararı alacağız
Japon hazırlıkları
Japon İmparatorluk Donanması ve Japon deniz savunma kuvvetleri sancağı
Amiral Isoroku Yamamoto, Japon İmparatorluk Donanması komutanı ve Japon önleyici saldırı gücünün mimarıJaponya, Amiral Andrew Cunningham'ın İskenderiye'deki İngiliz üssündeki uçak gemisinden kalkan 20 kadar neredeyse demode olmuş çift kanatlı uçaklarla (Fairey Swordfish) İtalyan savaş filosunun yarısını ortadan kaldırdığı ve kalanının da Napoliye çekilmesini sağladığı hüküm operasyonundan (Taranto Savaşı) çok etkilenmişti. Amiral Isoroku Yamamoto Cunningham'ın muhteşem manevralarından daha büyük ve iyi desteklenmiş ve sonuçta daha iyisini yapıp Amerikan donanmasını Kaliforniya'ya geri gönderecek savaş filosunu sonuçlandırmak için İtalya'ya bir donanma delegesi gönderdi. Böylece "Daha Büyük Doğu Asya Ön Destek Kalkanı" oluşturulacak ve savunabilinir bir tamponla Hollanda Doğu Hindistanı'nın petrol rezervleri ele geçirilecekti. En önemlisi, delegeler Japonya'ya gizli, Cunningham'ın "araştırmacılar (boffins)" olarak nitelendirdiği sığdan yüzen torpido ile geri dönmüştü.
Ek olarak, bazı Japon stratejistler, Birleşik Devletler Amirali Harry Yarnell'in 1932 yılındaki ordu donanma tatbikatlarındaki (Hawaii'nin istilası konu alınmıştı) harekatlarından etkilenmişlerdi. Yarnell saldıran filo komutanı rolündeydi, uçak gemilerini Ohau'nun kuzey batısına sert denizde sürmüştü, ve 'saldırı' uçaklarını 7 Şubat 1932 sabahı havalandırmıştı. Tatbikatı izleyen denetçiler, Yarnell'in saldırı filosunun saldırıdan sonraki 24 saat içinde filosunu yerleştiremeyecek olan savunma birimleri üzerinde ciddi hasar vereceğini rapor etmişti. Zamanın konvansiyonel Birleşik Devletler donanma doktrini (ve diğer donanma fikirleri de) Yernell'in stratejisini gerçek dünyada uygulanamaz olarak buldu ve yapılabilecek herhangi bir saldırının Pearl Harbor'daki donanma tarafından bertaraf edileceğine inandı.
Yamamato 1941 yılının başlarında Hull Notası alınınca Birleşik Devletler ile büyük olasılıkla savaşılacağını düşünerek ve Donanma Karargahına (istifa-kovulma tehdidi ile birlikte) yapılan baskıyla, önleyici savaş olarak erken bir saldırı üzerinde düşünmeye başladı ve resmi plan ve eğitimlere başlama izni aldı. Yukarıda da görüldüğü üzere yazın gelişen olaylar ön onay (imparatorun da katıldığı) imparatorluk konferansında alındı ve sonraki saldırı onayı Kasım ayındaki İmparatorluk konferansındaydı.
Zuikaku
Japon Filosu Pearl Harbor'a son ana kadar farkedilmeden ilerledi.Pearl Harbor Saldırısı'nın asıl amacı Pasifik'teki Amerikan deniz gücünü etkisiz hale getirmekti, sadece geçici olaraksa, meydanı genişletmek, eş zamanlıya yakın koordinasyonlarla farklı ülkelere saldırının bir parçasıydı. Yamamato, başarılı bir saldırının bir yıla yakın bir zaman kazandıracağını ve böylece Birleşik Devletler filosunun toparlanmasına kadar Japonya'ya rahatça hareket etme avantajını kazandıracağını düşünüyordu. Pearl Harbor'a saldırının askeri destek için başlangıç planları 1941 Haziran'ında başladı ve İmparatorluk Donanmasının hizipçileri ile tartışmalar sonunda zahmete değer bir şekilde onaylandı. Görev için eğitim ve denemeler yıl ortasını buldu. Planlanmış saldırı ağırlıklı olarak torpidolarlaydı, fakat zamanın silahları havadan atılmak için derin suya gerek duyuyordu. Bu kritik bir problemdi çünkü Pearl Harbor sığ taraklı olmayan kanallara hakimdi. 1941 yazı sonrasında, Japonya sığ sulara atılabilen gizli torpido modifiye ve testleri yaptı. Çalışmalar saldırı sırasında Birleşik Devletler gemilerinin hasarlarının en büyük nedeni olan Tip 95 Torpido ile sonuçlandı. Japon silah teknisyenleri ayrıca özel zırh delici 356 ve 381 mm donanma topu kovanları ürettiler. Bunlar 10.000 feet'ten (3000 m) atıldığı zaman eğer tam isabet ederlerse zırhlı gemi güvertelerinin içine giriyorlardı.
26 Kasım 1941'de, Oramiral Chuichi Nagumo komutasındaki altı uçak gemisi içeren filo Kuril Adaları'ndaki Hitokappu Körfezi'ni Hawaii sınırına çok sıkı telsiz sessizliği emri ile terk etti. Saldırıda bulunan uçak gemileri: Akagi, Hiryû, Kaga, Shôkaku, Sôryû, ve Zuikaku. İki hızlı savaş gemisi, iki ağır kruvazör, bir hafif kruvazör, 9 destroyer, ve üç denizaltı görev gücünün eskortluğunu yapıyordu. Uçak gemileri toplam 423 Mitsubishi Tip 0 "Zero" avcı uçağı, Nakajima Tip 97 "Kate" torpido bombardıman uçağı ve Aichi Tip 99 "Val" pike bombardıman uçağı taşıyordu. Japonya'nın görev gücü uçak gemisi bazında vurucu hava gücü açısından önceki bütün güçlerden daha büyüktü. Filoya yakıt ikmali için 8 Tanker Gemi eşlik ediyordu. Ek olarak "ileri sefer gücü" 20 denizaltı ve 5 adet iki kişilik Ko-hyoteki sınıfı cep denizaltısı ile istihbarat toplamak ve saldırı sırasında kaçabilecek herhangi bir Birleşik Devletler gemisini batırmak için görevdeydi.
Hawaii Harekâtı'na katılan Mobilize Birliği:
1.Havacı Donanması: (Genel Komutan: Koramiral Chûichi Nagumo, Kurmay Başkanı: Tümamiral Ryûnosuke Kusaka) Zero x 78, Tip 97 x 129 ve Tip 99 x 143
1.Havacı Filosu: Uçak Gemisi Akagi, Uçak Gemisi Kaga (Genel Komutan: Koramiral Chûichi Nagumo'nun direk komutasında)
2.Havacı Filosu: (Tümamiral Tamon Yamaguchi): Uçak Gemisi Sôryû Uçak Gemisi Hiryû
5.Havacı Filosu: (Tümamiral Chûichi Hara): Uçak Gemisi Zuikaku, Uçak Gemisi Shôkaku
3.Filo (Koramiral Gunichi Mikawa): Savaş Gemisi Hiei, Savaş Gemisi Kirishima
8.Filo (Tümamiral Hiroki Abe): Ağır Kruvazör Tone, Ağır Kruvazör Chikuma
1.Torpido Filosu: (Tümamiral Sentarô Moriyama) Hafif Kruvazör Abukuma
17.Destroyer Filosu (Dz. Albay Kajû Sugiura): Destroyerler Tanikaze, Urakaze, Hamakaze ve Isokaze
18.Destroyer Filosu (Dz. Albay Yoshito Miyasaka): Destroyerler Kagerô, Shiranui, Akigumo, Kasumi ve Arare
2.Denizaltı Filosu (Dz. Albay Yoshijiro Imaizumi): Denizaltılar I-19, I-21 ve I-23
1.Lojistik Filosu (Dz. Albay Naomasa Ôfuji): Tanker Kyokutô-Maru, Kenyô-Maru Kokuyô-Maru Shinyô-Maru
2.Lojistik Filosu: Tankerler Tôhô-Maru, Tôei-Maru ve Nihon-Maru
Özel Amaçlı Cep Denizaltı = 'Tokushu-Senkôtei 'Kôhyôteki' x 5
Birinci Hava Saldırı Birlikleri
Paralel Bombardıman Birliği Uçak: Tip 97 ('80 no.lu 5' 800 kilo bombası) x 49
Komutan: Yrb. Mitsuo Fuchida: 4 takım (Akagi'den Yrb. Mitsuo Fuchida x 15, Kaga'dan Bnb. Takashi Hashiguchi x 14, Sôryû'dan Yzb. Heijirô Abe x 10, Hiryû'dan Bnb. Tadashi Kusumi x 10)
Hedef: Savaş Gemileri, Uçak Gemileri ve Ağır Kruvazörler
Torpido Bombardıman Birliği Uçak: Tip 97 (91 tip Hava Torpidosu) x 40
Komutan: Bnb. Shigeji Murata: 4 takım (Akagi'den Shigeji Murata x 12, Kaga'dan Yzb. Ryôichi Kitajima x 12, Sôryû'dan Yzb. Tsuyoshi Nagai x 8, Hiryû'dan Heita Muramatsu x 8)
Hedef: Sevaş Gemileri, Uçak Gemileri ve Ağır Kruvazörler
Pike Bombardıman Birliği Uçak: Tip 99 (25 no.lu Kara 250 kilo bombası) x 51
Komutan: Bnb. Kakuichi Takahashi: 2 takım (Shôkaku'dan Bnb. Kakuichi Takahashi x 26, Zuikaku'dan Yzb. Akira Sakamoto x 25)
Hedef: Ford Adası, Hickam Hava üssü (Takahashi)
Hailer Hava üssü hangali ve parkedilen uçaklar (Sakamoto)
Hava üstünlüğünü korma birliği Uçak: Zero x 43
Komutan: Bnb. Shigeru Itaya: 6 takım (Akagi'den Bnb. Shigeru Itaya x 9, Kaga'dan Yzb. Toshio Shiga x9, Sôryû'dan Yzb. Masaharu Kanba x 8, Hiryû'dan Kiyokuma Okajima x 6, Zuikaku'dan Masao Satô x 5, Shôkaku'dan Yzb. Tadashi Kaneko x 6)
Hedef: Hickam Hava üssü (Itaya ve Shiga), Wheeler Hava üssü (Kanba ve Okajima), Kaneohe Hava üssü (Satô ve Kaneko x 11)
Birleşik Devletler Hazırlıkları
Amiral Husband E. Kimmel, Amerikan Pasifik Filosu baş kumandanı
Savaş Gemisi Dizisi hedef olarak hoş bir ilgi çekiyordu.1924'de General Billy Mitchell 324 sayfalık Pearl Harbor'a muhtemel hava saldırısını da içeren bir Japon savaşının uyarısını üslerine sundu, esasen reddedilmişti, ve ne olursa olsun sonraki yıl askeri mahkemede olacaktı.
Birleşik Devletler sivil ve askeri istihbarat güçleri kendi aralarında yaz boyunca geleneksel Japon saldırısı hakkında bilgi telkininde bulundu ve saldırı öncesi bu iletişim çöktü. Hiç biri özellikle Pearl Harbor'a saldırıyı tanımlamadı. Hawaii gazetelerini de içeren yerel basın bunu yaz ve sonbahar boyunca derin içerikler ile tansiyonu düşürerek ve Pasifik'te dağıtarak yayınladı. Kasım boyunca, Hawaii'deki ordu ve donanma için bütün Pasifik emirleri, açıkça çok yakın zamanda Japonlarla bir savaş hakkında uyarıyordu. Ve saldırı günü, General Marshall özellikle Pearl Harbor'a çok yakında bir saldırıdan korkulduğuna dair bir mesaj gönderdi. Hawaii de yaklaşan saldırının bazı belirtileri vardı, ama hiçbiri savunmanın yerel hazırlığına neden olmadı. Herhangi biri bir alarm durumu oluştursaydı, saldırı çok daha büyük direnç görür ve belki de daha az ölüm ve hasara yol açardı. Aslında saldırı Pearl Harbor'ı gerçekten hazırlıksız yakaladı: uçaksavar silahları doldurulmamıştı, cephane kilit altındaydı, anti denizaltı mekanizmaları (örneğin denizaltı ağları) yerleştirilmemişti, devriye savaş uçakları uçmuyordu, gözlem uçakları ilk ateşte havada değildi vs.
Birleşik Devletlerin ordu telsiz istihbarat ve donanma istihbarat ofislerinden OP-20-Gtelsiz istihbarat bölümü, Japon diplomatik trafiğine sızdı ve stratejik ve taktik askeri olmayan bilgilerden birçok Japon şifresini kırıldı. Bu istihbaratın dağılımı oldukça dağınık ve karışıktı ve herhangi bir japon askeri trafiği hakkında bilgi içermiyordu ve bu mümkün değildi. Mükemmel olarak, bilgi parça parça, çelişkili veya yetersiz derecede dağınıktı ("Rüzgar Kodu" parçası olarak). Pasifik'teki Amerikan komutanlıklarına uyarılar gönderildi, uyarılar Kasım 1941 sonlarında bir savaş beklentisi içeriyordu. Yeni Japon saldırılarına işaret eden bilgilerin gelişmesine rağmen, özellikle Pearl Harbor'a yönelik herhangi bir bilgi yoktu.
Pearl Harbor'daki Ordu karakolu komutanıKorgeneral Walter C. Short.Amerikan komutanlar havadan sığ suya atılabilen torpido üzerine yapılan test ve çalışmalar hakkında uyarılmıştı, fakat sorumlu kişilerden hiç biri yeni olasılıkların getirebileceği tehlikeleri fark edememişti. Pearl Harbor'un torpido saldırısına karşı sığ su gibi doğal savunmaları olduğunu düşünerek, Donanma sıradan operasyonlarla ve düşük öncelikle işe girişti ve torpido ağları, engelleri döşemedi. Gerekli olan, eksik olan uzun menzilli uçakların talep edilmesi, uzun keşif devriyeleri (donanmanın deniz uçakları öncülüğünde ve ordu hava bombardıman uçakları) uygun savunma için gerektiği kadar görevlendirilmedi ve daha sonra görüldü ki bu mümkündü (saldırının hemen ardından ve daha az uçakla yapıldı). Saldırı zamanında Pearl Harbor'ı korumakla görevli ordu, herhangi bir alarm durumundan daha çok eğitim modundaydı, portatif uçaksavar silahları depolarda istiflenmişti, cephaneleri farklı cephaneliklerde kilitliydi. Özel arazi sahiplerinin rahatsızlığından çekinen subaylar, silahları Pearl Harbor üssü etrafındaki özel alanların içine dağıtmamıştı.
Müzakerelerin Kesilmesi
Japon bombardıman uçakları kalkışa hazırlanırken.Japon planları saldırı, Birleşik Devletlerle müzakerelerin kesilmesinden 30 dakika sonra başlaması şeklindeydi. Yaz boyunca Japon Büyükelçisi Amiral Nomura Kichisaburo ve özel temsilci Saburo Kurusu'nin oluşturduğu Washington'daki Japon büyükelçiliği diplomatları Hükümet birimleri ile Japonya'nın Hindiçin'e harekatına Birleşik Devletler'in tepkileri hakkında görüşmeleri idare ediyorlardı.
Saldırıdan önceki günlerde Tokyo'daki Dışişleri Ofisinden elçiliğe planlandığı gibi Washington saati ile öğleden sonra saat birde Hükümet Sekreteri Cordell Hulla verilmek üzere çok yoğun mesajlar (PURPLE şifreleme makinesi ile) gönderildi. Mesajın son kısmı saldırıdan kısa bir zaman önce geldi fakat deşifre ve yazma gecikmeleri yüzünde elçilik personeli mesajı belirlenen zamanda iletme konusunda başarısız oldu. Son kısım, görüşmelerin kesilmesi ("Açıkça Birleşik Devletlerin Büyük Britanya ve diğer devletlerle anlaşarak, Japonya'nın Doğu Asya'da barış yaratma çalışmalarını engelleme niyetindedir... Bu suretle, Japonya'nın, Birleşik Devletler ile işbirliği yaparak Pasifik'teki barışı geliştirmek için ciddi umutları sonunda yok olmuştur.") Secreter Hull'a saldırıdan birkaç saat sonra iletildi.
Birleşik Devletler, son mesajı Japon Büyükelçiliğinden önce çözdü ve temize çekmesi zaman aldı. General George Marshall'a, Hawaii'ye yaptığı o meşhur uyarıda kullandığı, yazılı olarak deşifre edilmiş kısımdı. Açıkçası uyarı, saldırı bittikten birkaç saat sonra, genç bir Japon-Amerikalı tarafından Pearl Harbor'daki General Walter Short'a iletildi. Gecikmenin gerçekleşmesinin nedeni deşifre ve çeviriden sonra General Marshall'a iletilmesinin (o sırada dışarıdaydı), ordunun uzun mesafede komünikasyon sorunları ve donanma olanaklarının iletişimde kullanılmaması kararının beceriksizliğiydi. Her nasılsa "Acil" ibaresi mesajın yolculuğu sırasında kaybolmuştu ve bu birkaç saat kaybettirmişti
Saldırı üzerine kongredeki konuşmaları delil kabul eden Japon kayıtlarından Japon hükümetinin Pearl Harbor'a düzenlenen saldırının başarısını duymadan bir savaş ilanı yazmadığını gösterir. İki taraflı savaş bildirgesini saldırıdan 10 saat sonra Tokyo'daki Birleşik Devletler büyükelçisi Joseph Greew'e ulaştırıldı. Bu bildirgeyi Birleşik Devletlere iletmesine ise Pazartesi öğleden sonrası geç saatlerde izin verildi.
Saldırı
Oramiral Gunichi Mikawa
OramiralTamon Yamaguchi
Oramiral Chuichi Hara
Uçak gemisi Akagi , 1942 Nisanı
Kagero sınıfı destroyer Isokaze
I-15 sınıfı denizaltı I-25
Tone sınıfı kruvazör Chikuma
Kongo sınıfı zırhlı Hiei
Shokakudan kalkan bir Nakajima Kate
Saldırı için Japon taktiği İmparatorluk Donanmasının iki farklı yönden uyguladığı ve Amerikan radarları tarafından 136 mil(218km) uzaktan (haritanın en üstündeyken) farkettiği iki dalga.Oramiral Chuichi Nagumo saldırıyı iki dalga şeklinde uygulamaya karar verdi. Üçüncü dalga pilotlar tarafından önerildiyse de Nagumo bu öneriyi kabul etmedi. İlk dalga, 49 bombardıman, 51 pike bombardıman, 40 torpido, 43 Avcı uçağından (toplam 183 uçak) oluşuyordu ve Oahu'nun kuzeyinden başlıyordu, komuta ise kıdemli yüzbaşı Mitsuo Fuchida'daydı. İkinci dalga 54 bombardıman, 78 pike bombardıman ve 35 avcı uçağından (toplam 167 uçak) oluşuyordu ve neredeyse aynı bölgeden başlıyordu. Ayrıca limandan kaçmaya çalışacak gemileri vuracak denizaltı ve cep denizaltıları tarafından desteklenmekteydi. Saldırı gücünün yeri Doğu Pasifik'e geri dönmek üzere hareket edene kadar Amerikalılar tarafından bilinmemekteydi ve Oahu'nun güneyine birkaç araştırma yapılmıştı. Hava saldırısı için toplam 350 uçak ayarlanmıştı ve kalan 91 uçak, saldırı sırasında uçak gemilerinin korunması için ayrılmıştı. Saldırıyı gerçekleştiren uçaklar hedeflerine eş zamanlı olmak üzere farklı konumlardan ulaşmaktaydı. En kolay zarar görebilecek torpido bombacıları ilk saldırıda yer alırken takip eden saldırı pike ve alan bombardıman uçakları tarafından yapıldı.
Çarpışma
Oramiral Chuichi Nagumo,Saldırının asıl kumandanı.II. Dünya Savaşındaki ilk Amerikan ateşi ve ilk ölümler, aslında Amerikan Destroyeri USS Ward (DD-139) liman girişindeki devriye sırasında bir cep denizaltısına saldırdığı ve batırdığı zaman, Hawaai saati ile 06:37 de gerçekleşti. Beş Ko-hyoteki Sınıfı cep denizaltısı saldırı başladıktan sonra Amerikan gemilerini torpidolamakla görevlendirilmişti, ve daha sonra bulunabilen dört tanesi de dahil hiçbiri geri dönemedi. Denizaltılarını terk edebilen 10 denizciden dokuzu öldü ve sadece bir tanesi,Kazuo Sakamaki II. Dünya Savaşındaki ilk Japon savaş esiri olarak yakalandı. 1999'da II. Birleşik Devletler Donanma Enstitüsü fotografik analizlerinde cep denizaltılarından birinin limana başarıyla girdiği ve USS West Virginia (BB-48) ya bir torpido ateşlemeyi başardığı gösterildi. Bu denizaltının en son nerede olduğu bilinmemekte.[5] İlk saldırı dalgası İmparatorluk Donanması Hava Gücünden Yüzbaşı Mitsuo Fuchida tarafından kumanda edildi.
Yüzbaşı Mitsuo FuchidaSaldırı sabahı, henüz resmi hizmete girmemiş ve uzun zamadır denemede olan Ordu Opana Noktası radar istasyonu (Oahu 'nun hemen kuzey ucunda konuşlanmıştı), Japon uçaklarını tespit etti, fakat uyarı, sadece kısmen aktif olan istihbarat merkezindeki deneyimsiz ve yeni bir subay tarafından karıştırıldı. -Daha sonra Cheyenne Dağındaki NORAD merkezinden Hava Kuvvetleri Albayı olarak emekli oldu. Operatörlerin daha önce görmedikleri kadar büyük bir sinyal aldıklarını iletmelerine rağmen, gözlem subayı muallakta kalmış altı B-17'nin üsse geldiğini düşündü. Ek olarak bazı ticaret gemileri, önceki günlerde alışılmadık telsiz trafiğini rapor etmiş olabilirdi.
Hava saldırısı adaya yaklaştığında birkaç Birleşik Devletler uçağı vurulmuştu ve en sonunda bir tanesi telsizle anlamsız bir uyarı gönderdi. Ateş başladığında, diğer uyarılar hala işlemdeydi veya onay bekliyordu. Bu erken uyarılar zamanında mükemmel algılansa bile etkili olacağı kesin değildir. Ordu Hava gücünün Japonların Pearl'e saldırdığı uyarısından sonra 10 saati olmasına rağmen, Japonların Filipinler'de ulaştığı sonuçlar Pearl Harbor ile neredeyse aynıydı.
Pearl Harbor saldırısı Hawaii saati ile sabah 7:53'de Japon saati ile 3:23'de başladı. Japon uçakları iki kol halinde saldırdı ve 353 uçak Oahu'ya ulaştı. En geniş ve başlıca avcı uçağı üssü olan Hickam üssüne pike bombardıman uçakları saldırırken, korumasız torpido uçakları (uçak gemileri umuduyla) gemilere saldıran 183 uçaklık ilk kola liderlik ediyorlardı. 170 uçaklık ikinci kol Bellows üssü ve Ford Adasına (Pearl Harbor'un ortasındaki Donanma ve Donanma Hava gücü üssü) saldırmaktaydı. Kayda geçen tek direniş birkaç P-36 Hawk ile P-40 Warhawk'ın 25 sortisi ve donanmanın ucaksavar ateşiydi.
Bir cep denizaltısının kalıntısı.Amerikan gemilerindeki askerler bombaların patlama sesleriyle ve "Yangın, kaçın", "herkes güverteye, saldırı altındayız" bağrışmalarıyla uyandı. Hazırlıkların yetersizliği ile beraber, kilitli cephanelikler, sabotaja karşı kanat kanata park edilmiş uçaklar, yükseltilmiş alarm durumunun olmamasına rağmen, birçok Amerikan askeri savaşın farkındalığı ile hizmet ediyordu. Tuğamiral Isaac C. Kidd ve yüzbaşı Franklin Van Valkenburgh Arizonanın köprüsüne fırladılar ve geminin savunmasını yönetiyorlardı ki, zırh delici bombalardan birinin ön taraftaki ana top taretlerinden birinin magazinini patlatınca her ikisi de bu patlama sonucu hayatını kaybetti. Daha sonra her ikisine de Onur Madalyası verilecekti. Asteğmen Joe Taussig, gemisi USS Nevada (BB-36) ile saldırı sırasında ölüm soğukluğu ile ilerlemekteydi. Destroyerlerden biri, güvertesinde sadece 4 subayla (hepsi asteğmendi ve bir yıldan fazla deniz deneyimleri yoktu) ilerlemekteydi. Bu gemi komuta subayı tarafından yakalanmadan, dört gün boyunca denizde hareket etti. Yüzbaşı Mervyn Bennion, West Virginia'nın komuta subayı, Tennessee'nin güvertesindeki bir patlamadan gelen parçalar tarafından kesilene kadar adamlarına komuta ediyordu. İlk uçak düşürme hakkını USS Tautog (SS-199) denizaltısı ilk saldıran uçağı düşürerek kazandı. Muhtemelen en ünlü savunma Doris "Dorie" Millerın, West Virginiadaki Afro-Amerikalı aşçının hiç eğitimini almadan, gemisi bombalanırken bile o anda kullanılmayan bir uçaksavar topuna geçip saldıran Japon uçaklarına ateş ederek en azından bir tanesini düşürmesidir. Donanma Haçı ile ödüllendirilmiştir. Toplamda 14 denizci Onur Madalyası ile ödüllendirilmiş, daha sonra ise saldırı sırasında bölgede olan diğer askerler özel bir askeri madalya olan Pearl Harbor Hatıra Madalyası ile ödüllendirildi.
Bir Japon uçağından USS West Virginiaya isabet eden torpidonun patlaması.Saldırı başladıktan 90 dakika sonra bitti. 2403 Amerikalı ölmüş (Bunlardan altmış sekizi sivildi, bir çoğu Amerikan uçaksavarlarının şarapnel ve kovanlarının sivil alana düşmesi ile ölmüştü-Honolu'lu dahil) ve 1.178 kişi yaralanmıştı. Beşi Zırhlı olmak üzere on sekiz gemi batmıştı.[6]
Amerikan kayıplarının neredeyse yarısı — 1,102 kişi — Arizona'daki patlaması ve batmasından dolayı olmuştu. Bir bombardıman uçağının bıraktığı güçlendirilmiş 40 cm.lik bir donanma topunun,Arizonanın iki zırhlı güvertesini geçip, ön taraftaki ana topun magazininde patlamış ve onun batmasına neden olmuştu. Geminin omurgası gemiden ne kaldıysa, bir anıt haline getirilmiştir. Saldırıdan 70 yıl sonra bile, hala limana hafifçe yakıt, yağ sızdırmaya devam etmektedir.
Nevada limandan çıkmaya çalışmış, ama liman girişini kapatması olasılığı ile kıyıya yönlendirildi. Zaten bir torpido tarafından hasar görmüştü ve yolda iken birçok Japon bombacısının hedefi olmuştu. Kıyıya yanaştığında, baştan sona 250lb(113kg)'lık bombaların hedefi oldu.
California iki bomba ve iki torpidonun hedefi olmuştu, mürettebat onu yüzdürmeyi başarmaktaydı ama pompaların gücünü arttırırken gemiyi terk etme emri aldılar. Arizona ve West Virginia'dan sızan yanan yakıt yavaş yavaş ona ilerliyordu ve muhtemelen her şeyi daha kötü bir hale getirecekti. Silahsızlandırılmış hedef Utah iki torpido ile delinmişti. West Virginia yedi torpido ile vurulmuştu ve yedincisi dümeni parçalamıştı. Oklahoma dört torpido ile vurulmuştu, son ikisi yan zırhın altına isabet ederek alabora olmasına neden olmuştu. Maryland iki 40 cm mermi ile vurulmuştu, ama ciddi bir hasara neden olmamıştı.
Her ne kadar Japonlar zırhlılara (ordaki en büyük teknelerdi) odaklanmış olsa da diğer hedefleri göz ardı etmediler. Hafif kruvazör Helena torpidolandı ve patlamanın şiddeti yanındaki mayın gemisi Oglala'yı alabora etti. Kuru havuzlardaki iki destroyer yakıt depolarına isabet eden bombalar tarafından yok edildi. Sızan yakıt alev adlı ve kuru havuzlar suyla karışık yakıtla dolarak içindeki gemileri yandı. Hafif kruvazör Honolulu hasar aldı ama görevine devam etti. USS Cassin destroyeri alabora oldu ve destroyer Downes ciddi hasar gördü. Tamir teknesi Vestal Arizona patladığı zaman onu çekiyordu ve ağır hasar aldı ve kıyıya çekildi. Deniz uçağı platformu Curtiss de ayrıca zarar görmüştü.
Neredeyse 188 Amerikan uçağının tamamı yok edilmişti ve 155 i yerdeyken vurulmuştu, sabotaja karşı kolay korumak için kanat kanata park edilmişlerdi ve bu durum yok edilmelerini hızlandırdı. Barakalara yapılan saldırılar pilotların ve diğer personelin ölümünü ekledi. Bazı uçaklar ise dost ateşi ile vuruldu.
Elli beş Japon havacısı ve dokuz denizaltıcı saldırı sırasında öldü. Japonların 441 uçağının (350 si saldırıda yeraldı) 29'u kaybedilmiş (dokuzu ilk dalgada, yirmisi ikinci dalgada) ve diğer yetmiş dört tanesi makinalı tüfek ve top atışı ile hasar görmüştü ve yirmiden fazlası uçak gemilerine sorunsuz inmişti.
Nagumo'nun iki dalgadan sonra geri çekilme kararı
USS Arizona'nın ön taretinin magazini Tadashi Kusumi'nin bıraktığı bir bomba tarafından patlatıldı.Bazı üst subaylar ve pilotlar Nagumoyu yakıt tankerlerine, makina binalarına, ve kuru havuzlara saldırması konusunda kışkırttı. Birleşik Devletler yakıt tanklarının savunmasızlığını savaştan önce dikkate almıştı ve gizlice bomba dayanıklı Red Hill yakıt tankı inşasına Japon saldırısından önce başlamıştı. Bu binaların yıkımı Birleşik Devletler Donanmasını çok büyük zorluklar içinde bırakacaktı ki kullanılabilir en yakın filo tesisi Hawaii'nin doğusunda birkaç bin mil uzaktaki Amerikanın Batı kıyılarındaydı. Bazı askeri tarihçiler bu yakıt tanklarının ve tamir atölyelerinin yıkılmasının Birleşik Devletler Donanmasına birkaç zırhlının batmasından çok çok daha büyük zarar vereceğini düşünmektedir. Nagumo bazı nedenlerden dolayı üçüncü dalgadan vazgeçti:
Uçaksavar performansı, ikinci dalgada birinci dalgadakinden daha etkiliydi, ve iki-üç Japonun ikinci dalgada kaybı, Amerikalıların tamamen alarm durumuna geçmiş olması üçüncü dalganın şu andakinden daha etkili karşılanacağını gösteriyordu.
İlk iki saldırı daha önce hazırlanmış uçaklarla yapılmıştı bu yüzden üçüncü saldırı uçakların tekrar hazırlanması yüklenmesi gibi nedenlerden dolayı biraz zaman alacak ve Amerikalıların Nagumo'nun kuvvetlerini bulup saldırmasına fırsat tanıyacaktı- Amerikan uçak gemilerinin yerleri hala bilinmiyordu.
Japon pilotlar Pearl Harbor'daki destek ve sahil birimlerine saldırmak için eğitilmemişlerdi ve bunun gibi bir saldırı birkaç grup lideri pilotun baskısına rağmen zaman alacaktı.
Solda yakıt "tarlası" denizaltı üssü Ekim 1941Yakıt istasyonları Pearl Harbor'un kuzeyinde ve ulaşılması güç bir yerdeydi, Japon uçakları halihazırda lojistik olarak sınırda çalışıyorlardı ve buraya ulaşan uçaklar saldırıdan sonra kritik sınırda yakıtla kaçacak veya gemiye geri döneceklerdi.
Üçüncü dalganın saldırı zamanı muhtemelen saldıran uçakların hava karardıktan sonra geri geleceğini gösteriyordu ve 1941 deki olanaklarla uçak gemilerinde gece harekatları sadece Japonlar değil hiç kimse için mümkün olmamakla beraber böyle bir doktrin de geliştirilmemişti.
İkinci dalga aslında görevini tamamlamıştı: Amerikan Pasifik Filosunun saf dışı edilmesi.
Basit bir tehlike de bir yerlere bu kadar uzak olunmasıydı. Japonlar, İç Deniz'den Hawaii'ye yolculuklarında fark edilmeden gelmeleri açısından çok şanslıydılar. Zira Birleşik Devletler denizaltılarının tehlikesi sürüyordu ve Amerikan uçak gemilerinin yeri hala belli değildi.
USS Pennsylvania'nın enkazıUçak gemilerine petrol ve diğer kaynakların kontrolü için saldırılan "Güney Kaynak Bölgesindeki" (Filipinler, Doğu Hindistan, Malaya ve Burma gibi) Japon saldırılarını desteklemek için gerek vardı. Japon liderler (özellikle ordu) güneyde, uçak desteğinden mahrum bırakıldığı böylesi bir operasyon için isteksizdi ve Nagumo gerekmedikçe komutasını riske atmayacağına dair kesin bir emir altındaydı. Saldırının denendiği tatbikatlarda iki ya da dört uçak gemisinin kaybı söz konusuydu ve Nagumo hiçbir gemiyi kaybetmeden geri döneceğine çok mutlu olmalıydı ki büyük olasılıkla bunu şansa bırakmak istemedi.
7 Aralık 1941 itibari ile Amerikan kayıplarına ilaveler [değiştir]Japon denizaltısı I-26 San Francisco açıklarında Birleşik Devletler ordusunun kiraladığı Cynthia Olsonuskuna gemisini batırdı ve 35 kişinin ölümüne neden oldu.
Sonraki saldırılar Saldırı sonrasında Pearl Harbor'a küçük ölçekli birkaç farklı saldırı daha yapıldı.
Mart 1942 de, Operasyon K-1, Midway akını hazırlığı olarak, Marshall Adaları'nda Wotje'de üslenmiş iki Japon H8K uçan-bot, tamiratın nasıl gittiğine dair keşif ve "Ten-ten" tamir güvertelerini bombalamak için görevlendirildi. Uzaklık yakıt ikmalini gerektiriyordu ve bu işlem Fransız Fırkateyn Kumullarında Pearl Harbor'un 500 mil (800 km) kuzeybatısında denizaltılar aracılığıyla yapıldı. Kötü görüş koşulları görevi kötü etkiledi ve bombalar birkaç mil saparak hedefi vuramadı.
Operasyonu destekleyen beş Japon denizaltısı: I-9 telsiz işaretçisi olarak, I-19, I-15 ve I-26 yakıt ikmalcisi veI-23 hava durumu gözlemcisi olarak görevdeydi. Her nasılsa I-23 geriye hiçbir iz bırakmadan kayboldu.
Böyle bir denemenin olası bir tekrarını önlemek için kumullara Amerikan gemileri gönderildi.
İlk Sonuçları
Amerikanın tepkisi
Başkan Franklin D. Roosevelt saldırının ertesi günü Japonya'ya Savaş İlanını imzalarken.Saldırı başlamadan 90 dakika önce (8 Aralık 1941 Japon saati ile) Japonya İngiliz Malayası'nı işgal etti. Bunu sabahın erken saatlerinde Hong Kong'un yeni bölgelerine saldırı (Hong Kong Savaşı) ve Filipinler'e, Wake adasına, Tayland'a saatler hatta günler süren saldırılar ve Prince of Wales ve Repulse gemilerinin batırılması takip etti..[7]
8 Aralık 1941'de Birleşik Devletler Kongresi, sadece Montana'lı cumhuriyetçi Jeannette Rankin'in muhalif oyuna rağmen Japonya'ya savaş ilan etti. "Birleşik Devletler'e, saldırı ve ilişkilerin kesildiğine dair notanın geç verilmesi ile hakaret edilmiş, vuku bulan olaylar haince düzenlenmişti". Roosevelt savaş ilanını aynı gün imzalayarak onayladı ve önceki günün "rezalet içinde yaşanılacak bir gün" olduğunu söyleyerek kongrenin duygularına gönderme yaptı. Devamlı askeri seferberlik üzerine yoğunlaşmak oldu, Amerikan hükümeti bir savaş ekonomisi oluşturmaya başladı.
Pearl Harbor saldırısı bölünmüş ulusu birleştirdi. Kamuoyu 1941 boyunca savaşa girmeyi desteklerken önemli derecede savaşa karşı kişi vardı ama saldırı Müttefik Güçlerin daha sonra Casablanca Konferansı'nda, savaşın Mihver Devletlerin koşulsuz teslimiyetine kadar sürdürülmesi kararı almaları sonucuna temel atacak şekilde, bütün Amerikalıları Japonlar'a karşı birleştirdi. Bazı tarihçiler yakıt depolarının ve tersanelerin yok edilmesine karşın ve hatta uçak gemileri limanda yakalanıp batırılmış olsaydı bile saldırının, Japonların yenilgisine hüküm kesmiş olduğuna inanmaktadır, zira "uyuyan Birleşik Devletler devi" uyandırılmıştı. Birleşik Devletler ekonomisi ve askeri olanakları öncelik silah olmak üzere hem Pasifik hem de Atlantik cephelerine sevk edilmekteydi.
Savaş deklarasyonu olmadan saldırının vahşet olarak algılanmış olması, Birleşik Devletlerdeki Japon asıllı Amerikalılar da dahil olmak üzere sonradan Amerikanın batısına göç eden Japonlar ile Japon sempatizanlarının sabotaj ve casusluk yaptığı yönündeki korkuları da alevlendirdi. Diğer faktörler ise Pasifik Kıyısı Sahil Güvenlik Komutanı General John DeWitt tarafından kişisel önyargı ile belirtilen sabotajı öne sür(mey)en yanlış istihbarat bilgilerini içeriyordu. Şubat 1942'de Roosevelt, bütün Amerikalı Japonların tutuklanması ve gözaltına alınmasını içeren Birleşik Devletler 9066 numaralı idari kararı imzaladı.
Nazi Almanyası ve Faşist İtalya, 11 Aralıkta, Japon saldırısından 4 gün sonra Birleşik Devletlere savaş ilan etti. Aslında Hitler ve Mussolini'nin Üçlü İtilaf Paktı ortak savunma koşulları gereği Amerika'ya savaş ilan etme yükümlülüğü yoktu. Aynı zamanda Avrupa İtilaf Güçleri ile Amerikan liderleri ilişkileri 1937'den beri aşamalı olarak kötüleşmekteydi. 1941 başlarında, Naziler Birleşik Devletlerin Kıta Avrupa'ya asker çıkartma planlarını öğrendiler, bu plan Gökkuşağı Beş planıydı ve Roosevelt'in Yeni Anlaşma düşüncelerine sempatik olmayan kaynaklar tarafından halka sızdırılmıştı ve Chicago Tribune tarafından yayınlanmıştı. Hitler, Birleşik Devletler ile savaşın kaçınılmaz olduğunu düşünüyor gibi görünüyordu ve Pearl Harbor saldırısı, Gökkuşağı Beş'in yayınlanması, Roosevelt'in saldırı sonrası Avrupa ilişkileri üzerine açıklamaları bunu muhtemelen etkilemiştir. Hitler ayrıca Ödünç ver-Kiralanın ötesinde Amerikan askeri üretim kapasitesini, ulusun iki cephede savaşabilme yeteneğini değerlendirdi ve zaman Barbarossa Operasyonu'nu gerektirecekti. Benzer şekilde Naziler savaş ilan ederek Avrasyada Japonlarla yakın işbirliği için, Japonlarla dayanışma göstermesini de umut etmiş olabilirlerdi. Bununla beraber bu karar büyük bir stratejik hataydı ve Amerikan halkını kızdırmıştı. Bu durum Birleşik Krallık ve Müttefik güçleri desteklemek için, kamuoyu Japonlara karşı misilleme eksikliğini tartışmadan, hemen Avrupa cephesine girmesini sağladı. Tersine Japonya'nın dikkati Pasifik cephesine odaklandı; Amerikanları ezerek -ve sonrasında onlara karşı savunarak- ve İngilizlere karşı Güneydoğu Asya'dan Ortadoğu'ya kadar yardımcı kuvvetlerini zayıflatarak. Sovyetler Birliği'ne (asla sonuca ulaşamayacak) ikinci bir cephe açmak ayrıca İtilaf Kuvvetlerinin kombine savaş çabasının bir sonucu olacaktı.
USS Utah savaşın başında bir torpido darbesi aldı ve alabora oldu. Batık hala Pearl Harborda.Başkan Roosevelt, saldırı hakkındaki bulguları ve doğruların raporlanması için başkanlığını Birleşik Devletler Üst Adalet Mahkemesi yargıcı Owen Robertsin yaptığı bir araştırma komisyonu görevlendirdi. Hem Tuğamiral Husband E. Kimmel hem de ordu komutanı Korgeneral Walter Short (Ordu hava kuvvetleri Peral Harborun da dahil olduğu ve genel olarak adanın genel olarak korunması ile beraber hava savunmasını da yürütmekteydi) saldırı sonrası görevlerinden alınmışlardı ve Roberts Komisyonu tarafından makul savunma önlemlerini almadıkları için görevi suistimal etmekten dolayı suçlanmışlardı. Bu değerlendirme hala süren bir tartışmaya da yol açmıştır. 25 Mayıs 1999'da Senato her iki komutanın da tüm görevi suistimal suçlamalarından temize çıkmaları için bir öneri oyladı.
Kendi amaçlarının koşullarına göre, Pearl Harbor saldırısı, taktiksel olarak planlayanların ümit ettiğinden fazlasıyla başarılıydı. Yürüyüş olarak, herhangi bir çağdaki askeri tarih açısından birkaç kıyaslanabilir benzeri vardı. İngilizlerin 1940da İtalyan Taranto donanma üssüne yaptıkları sürpriz uçak gemisi saldırısı bile daha büyük strateji içermesine ve İtalyan donanmasının etkisizleştirilmesine rağmen Pearl Harbor saldırısından daha büyük yıkıcı ve zarar verici şekilde etkili değildi. Kayıplardan dolayı, Birleşik Devletler Donanması ve Ordu hava kuvvetleri, Filipinlerin Japonlar tarafından istilası sırasında ve/veya Pasifik Savaşında, saldırıdan sonraki altı ay boyunca herhangi bir etkili rol oynayamayacaktı. Birleşik Devletler Pasifik Donanması aslında o an için oyundan çıkmıştı ve Japonya, Pasifik'teki "donanma rekabetinde" şu an için endişeden uzaktaydı. Bunu Güneydoğu Asya'nın, Güneybatı Pasifik'in işgali ve savaşın Hint Okyanusunun uzaklarına kadar taşınması takip etti.
Pearl Harbor, Amerikan toprakları olarak en önemli saldırıya maruz kalmış olmasına rağmen, Filipinler ve Wake Adasını da içeren II. Dünya Savaşı sırasında Kuzey Amerika'daki ABD topraklarına birkaç saldırı daha vardır.
Tarih 7 Aralık 1941
Bölge Pearl Harbor Hawaii
Sonuç Kesin Japon Zaferi,
Birleşik Devletler, müttefiklerin yanında II. Dünya Savaşına katıldı,
Nazi Almanyası, Birleşik Devletler'e savaş ilan etti
Taraflar
Birleşik Devletler
Japon İmparatorluğu
Kumandanlar
Husband Kimmel ,
Walter Short Chuichi Nagumo
Güçler
8 Savaş gemisi,
8 Kruvazör,
29 Destroyer,
9 Denizaltı,
50 diğer gemiler,
390 Uçak 6 Uçak Gemisi,
2 Savaş gemisi,
3 Kruvazör,
9 Destroyer,
8 Tanker,
23 filo denizaltısı,
5 Cep denizaltısı,
441 Uçak
Kayıplar
2,335 asker ve 68 sivil öldü,
1,143 askeri and 35 sivil yaralandı,
4 Savaş gemisi battı,
4 Savaş Gemisi zarar gördü,
3 Kruvazör zarar gördü,
3 Destroyer battı,
2 Diğer gemi battı,
188 Uçak yokedildi,
155 Uçak zarar gördü 29 Uçak yok oldu,
55 Havacı öldü,
5 Cep denizaltısı battı,
9 Denizaltı askeri öldü ve 1'i kayıp
Saldırıya zemin hazırlayan gelişmelerMeiji Restorasyonu'ndan sonra, Japon İmparatorluğu Avrupa ve Kuzey Amerika güçlerine yetişmek için bir takım hızlı ekonomik, politik ve askeri büyümelere kalkıştı. Büyümenin stratejisi karada genişlemek ve doğal kaynaklara ulaşımını geliştirerek ekonomik kontrol sağlamaktı.
Bu stratejinin uygulanması ile, Japonya birkaç askeri maceraya kalkıştı ve bu da komşu ülkeler ile zıtlaşmaya neden oldu. 1894'deki Japonların Tayvan'ın kontrolünü ele geçirdiği Birinci Çin-Japon Savaşı ve 1904'de Japonların Çin Ve Kore Yarımadası etrafında yerler kazanmasını sağlayan Rus-Japon Savaşı bu çekişmelerden bazılarıdır. Birinci Dünya Savaşı'ndan sonra Milletler Cemiyeti, Japonyayı Alman İmparatorluğunun Uzak Doğu ve Pasifik sularındaki sömürgeleri ve kolonileri ile ilgilenmesi şeklinde görevlendirdi. 1931'de Japonya Mançuların anayurdu olan Mançurya'da Mançukuo'yu kurdurdu ancak Amerika başta olmak üzere Mançurya'da çıkara sahip olmak isteyen ülkeler kukla devlet olduğu iddiasıyla suçladı.
Yaklaşık 1910'dan 1930'lara kadar ülke büyük ve modern bir donanma (ki zamanının en büyük üçüncü donanması idi) ve ordu ile yaygın olarak askerileştirildi. 7 Temmuz 1937'de Japonya'nın 1.Piyade Alay ile Çin Milliyetçi Hükumeti'nin 29.Ordusu arasında Marco Polo köprüsü civarında meydana gelen küçük bir çatışma, iki devletin barışı arama çabalarına rağmen savaşa yol açtı.
Milletler Cemiyeti, A.B.D., İngiltere, Avustralya, ve Hollanda gibi Güneydoğu Asya da çıkarlara sahip olan sömürgeci devletler, Japonya'nın Çin'e saldırılarından rahatsız oldu ve uyarı ve diplomatik baskı ile karşılık verdiler. Japonya tepki olarak Milletler Cemiyetinden çekildi. 1939 temmuzunda Japonya üzerindeki baskıyı 1911 ABD-Japonya ticaret paktını iptal ederek arttırdı. Japonya Çin'deki askerî seferine devam etti ve Nazi Almanyası ile Birinci Dünya Savaşındaki düşmanlığı resmî olarak kaldıran "Anti-Komintern" Anlaşmasını imzaladı. 1940'da Japonya Nazi Almanyası ve Faşist İtalya ile üçlü anlaşmayı imzalayarak "mihver" devletlerini oluşturdu.
Japonya'nın bu hareketleri Birleşik Devletlerin hurda metal ve akaryakıt üzerine de ambargo koymasına ve Panama Kanalını Japon gemilerine kapatmasına neden oldu. Birleşik Devletlerin tepkisi, ABD'deki Japon malvarlıklarını dondurmak ve tam bir akaryakıt amborgosu uygulamak şeklindeydi..[2] Benzin Japonya için en önemli kaynaktı ve kendi kaynakları sınırlı olmakla beraber, Japonya'nın akaryakıt ithalatının %80'i A.B.D'dendi. Açıkçası, donanma ithal akaryakıt stoklarına güvenmekteydi..[3]
Diplomatik görüşmeler 26 Kasım 1941'de Başbakan Hideki Tojo'nun kabinesine bir ultimatom olarak açıkladığı Hull Notası ile doruk noktasına ulaşarak düğümlendi. Japonya kendini, Amerika ve İngiltere'nin isteklerine - ki Çin'deki çatışmaları durdurmak ve Çin'den çekilmeyi içeriyordu- uymak ile genişleme politikasına devam etmek arasında karar vermek durumunda buldu. Japonya geri çekilirse zor'a dayanarak kazanılmış bulunduğu konumunu ve uluslararası ortamda prestijini kaybetmek durumundaydı. Üstelik, ulusal güvenliğine hissedilir bir tehdit olarak, Pasifik ve/veya Doğu Asya ve Japonya etrafında batılı güçlerin kontrolünde bir etki alanının bulunmasından endişelenmekteydi. İmaparator Hirohito zaten bazı askerî önlemler almıştı ve bunları harekete geçirmeye karar verdi, nitekim bu önlemlerden sonraki adım Birleşik Devletler, İngiltere ve Hollanda'yla savaştı. Zaten Nazi Almanyası ve Faşist İtalya ile mihver paktına imza atmak, Japonya'nın müttefikleri ile beraber "Müttefik Güçler" ile savaşılacağı anlamındaydı.[4]
4 Eylül 1941'de İmparator tarafından Pearl Harbor'a saldırının göz önüne alınıldığı İmparatorluk Konferansının ikincisinde, Japon Kabinesi İmparatorluk Genel Karargahı'nda hazırlanan Pearl Harbor saldırı planları tartışıldı. Ve şu karara bağlandı:
İmparatorluğumuz nefsini koruma ve savunma amacıyla savaş hazırlıklarını tamamlayacaktır [ve] gerekirse ABD, Britanya ve Hollanda ile savaşma yoluna gitmeye kararlıdır. İmparatorluğumuz aynı zamanda ABD ve Britanya'ya karşı mümkün olan bütün diplomatik önlemleri alacak ve hedeflerimize bu yolla ulaşma gayreti gösterecektir. Ekim ayının ilk on günü içinde taleplerimizin karşılanması ortamının oluşmaması halinde, ABD, Britanya ve Hollanda ile hemen savaş başlatma kararı alacağız
Japon hazırlıkları
Japon İmparatorluk Donanması ve Japon deniz savunma kuvvetleri sancağı
Amiral Isoroku Yamamoto, Japon İmparatorluk Donanması komutanı ve Japon önleyici saldırı gücünün mimarıJaponya, Amiral Andrew Cunningham'ın İskenderiye'deki İngiliz üssündeki uçak gemisinden kalkan 20 kadar neredeyse demode olmuş çift kanatlı uçaklarla (Fairey Swordfish) İtalyan savaş filosunun yarısını ortadan kaldırdığı ve kalanının da Napoliye çekilmesini sağladığı hüküm operasyonundan (Taranto Savaşı) çok etkilenmişti. Amiral Isoroku Yamamoto Cunningham'ın muhteşem manevralarından daha büyük ve iyi desteklenmiş ve sonuçta daha iyisini yapıp Amerikan donanmasını Kaliforniya'ya geri gönderecek savaş filosunu sonuçlandırmak için İtalya'ya bir donanma delegesi gönderdi. Böylece "Daha Büyük Doğu Asya Ön Destek Kalkanı" oluşturulacak ve savunabilinir bir tamponla Hollanda Doğu Hindistanı'nın petrol rezervleri ele geçirilecekti. En önemlisi, delegeler Japonya'ya gizli, Cunningham'ın "araştırmacılar (boffins)" olarak nitelendirdiği sığdan yüzen torpido ile geri dönmüştü.
Ek olarak, bazı Japon stratejistler, Birleşik Devletler Amirali Harry Yarnell'in 1932 yılındaki ordu donanma tatbikatlarındaki (Hawaii'nin istilası konu alınmıştı) harekatlarından etkilenmişlerdi. Yarnell saldıran filo komutanı rolündeydi, uçak gemilerini Ohau'nun kuzey batısına sert denizde sürmüştü, ve 'saldırı' uçaklarını 7 Şubat 1932 sabahı havalandırmıştı. Tatbikatı izleyen denetçiler, Yarnell'in saldırı filosunun saldırıdan sonraki 24 saat içinde filosunu yerleştiremeyecek olan savunma birimleri üzerinde ciddi hasar vereceğini rapor etmişti. Zamanın konvansiyonel Birleşik Devletler donanma doktrini (ve diğer donanma fikirleri de) Yernell'in stratejisini gerçek dünyada uygulanamaz olarak buldu ve yapılabilecek herhangi bir saldırının Pearl Harbor'daki donanma tarafından bertaraf edileceğine inandı.
Yamamato 1941 yılının başlarında Hull Notası alınınca Birleşik Devletler ile büyük olasılıkla savaşılacağını düşünerek ve Donanma Karargahına (istifa-kovulma tehdidi ile birlikte) yapılan baskıyla, önleyici savaş olarak erken bir saldırı üzerinde düşünmeye başladı ve resmi plan ve eğitimlere başlama izni aldı. Yukarıda da görüldüğü üzere yazın gelişen olaylar ön onay (imparatorun da katıldığı) imparatorluk konferansında alındı ve sonraki saldırı onayı Kasım ayındaki İmparatorluk konferansındaydı.
Zuikaku
Japon Filosu Pearl Harbor'a son ana kadar farkedilmeden ilerledi.Pearl Harbor Saldırısı'nın asıl amacı Pasifik'teki Amerikan deniz gücünü etkisiz hale getirmekti, sadece geçici olaraksa, meydanı genişletmek, eş zamanlıya yakın koordinasyonlarla farklı ülkelere saldırının bir parçasıydı. Yamamato, başarılı bir saldırının bir yıla yakın bir zaman kazandıracağını ve böylece Birleşik Devletler filosunun toparlanmasına kadar Japonya'ya rahatça hareket etme avantajını kazandıracağını düşünüyordu. Pearl Harbor'a saldırının askeri destek için başlangıç planları 1941 Haziran'ında başladı ve İmparatorluk Donanmasının hizipçileri ile tartışmalar sonunda zahmete değer bir şekilde onaylandı. Görev için eğitim ve denemeler yıl ortasını buldu. Planlanmış saldırı ağırlıklı olarak torpidolarlaydı, fakat zamanın silahları havadan atılmak için derin suya gerek duyuyordu. Bu kritik bir problemdi çünkü Pearl Harbor sığ taraklı olmayan kanallara hakimdi. 1941 yazı sonrasında, Japonya sığ sulara atılabilen gizli torpido modifiye ve testleri yaptı. Çalışmalar saldırı sırasında Birleşik Devletler gemilerinin hasarlarının en büyük nedeni olan Tip 95 Torpido ile sonuçlandı. Japon silah teknisyenleri ayrıca özel zırh delici 356 ve 381 mm donanma topu kovanları ürettiler. Bunlar 10.000 feet'ten (3000 m) atıldığı zaman eğer tam isabet ederlerse zırhlı gemi güvertelerinin içine giriyorlardı.
26 Kasım 1941'de, Oramiral Chuichi Nagumo komutasındaki altı uçak gemisi içeren filo Kuril Adaları'ndaki Hitokappu Körfezi'ni Hawaii sınırına çok sıkı telsiz sessizliği emri ile terk etti. Saldırıda bulunan uçak gemileri: Akagi, Hiryû, Kaga, Shôkaku, Sôryû, ve Zuikaku. İki hızlı savaş gemisi, iki ağır kruvazör, bir hafif kruvazör, 9 destroyer, ve üç denizaltı görev gücünün eskortluğunu yapıyordu. Uçak gemileri toplam 423 Mitsubishi Tip 0 "Zero" avcı uçağı, Nakajima Tip 97 "Kate" torpido bombardıman uçağı ve Aichi Tip 99 "Val" pike bombardıman uçağı taşıyordu. Japonya'nın görev gücü uçak gemisi bazında vurucu hava gücü açısından önceki bütün güçlerden daha büyüktü. Filoya yakıt ikmali için 8 Tanker Gemi eşlik ediyordu. Ek olarak "ileri sefer gücü" 20 denizaltı ve 5 adet iki kişilik Ko-hyoteki sınıfı cep denizaltısı ile istihbarat toplamak ve saldırı sırasında kaçabilecek herhangi bir Birleşik Devletler gemisini batırmak için görevdeydi.
Hawaii Harekâtı'na katılan Mobilize Birliği:
1.Havacı Donanması: (Genel Komutan: Koramiral Chûichi Nagumo, Kurmay Başkanı: Tümamiral Ryûnosuke Kusaka) Zero x 78, Tip 97 x 129 ve Tip 99 x 143
1.Havacı Filosu: Uçak Gemisi Akagi, Uçak Gemisi Kaga (Genel Komutan: Koramiral Chûichi Nagumo'nun direk komutasında)
2.Havacı Filosu: (Tümamiral Tamon Yamaguchi): Uçak Gemisi Sôryû Uçak Gemisi Hiryû
5.Havacı Filosu: (Tümamiral Chûichi Hara): Uçak Gemisi Zuikaku, Uçak Gemisi Shôkaku
3.Filo (Koramiral Gunichi Mikawa): Savaş Gemisi Hiei, Savaş Gemisi Kirishima
8.Filo (Tümamiral Hiroki Abe): Ağır Kruvazör Tone, Ağır Kruvazör Chikuma
1.Torpido Filosu: (Tümamiral Sentarô Moriyama) Hafif Kruvazör Abukuma
17.Destroyer Filosu (Dz. Albay Kajû Sugiura): Destroyerler Tanikaze, Urakaze, Hamakaze ve Isokaze
18.Destroyer Filosu (Dz. Albay Yoshito Miyasaka): Destroyerler Kagerô, Shiranui, Akigumo, Kasumi ve Arare
2.Denizaltı Filosu (Dz. Albay Yoshijiro Imaizumi): Denizaltılar I-19, I-21 ve I-23
1.Lojistik Filosu (Dz. Albay Naomasa Ôfuji): Tanker Kyokutô-Maru, Kenyô-Maru Kokuyô-Maru Shinyô-Maru
2.Lojistik Filosu: Tankerler Tôhô-Maru, Tôei-Maru ve Nihon-Maru
Özel Amaçlı Cep Denizaltı = 'Tokushu-Senkôtei 'Kôhyôteki' x 5
Birinci Hava Saldırı Birlikleri
Paralel Bombardıman Birliği Uçak: Tip 97 ('80 no.lu 5' 800 kilo bombası) x 49
Komutan: Yrb. Mitsuo Fuchida: 4 takım (Akagi'den Yrb. Mitsuo Fuchida x 15, Kaga'dan Bnb. Takashi Hashiguchi x 14, Sôryû'dan Yzb. Heijirô Abe x 10, Hiryû'dan Bnb. Tadashi Kusumi x 10)
Hedef: Savaş Gemileri, Uçak Gemileri ve Ağır Kruvazörler
Torpido Bombardıman Birliği Uçak: Tip 97 (91 tip Hava Torpidosu) x 40
Komutan: Bnb. Shigeji Murata: 4 takım (Akagi'den Shigeji Murata x 12, Kaga'dan Yzb. Ryôichi Kitajima x 12, Sôryû'dan Yzb. Tsuyoshi Nagai x 8, Hiryû'dan Heita Muramatsu x 8)
Hedef: Sevaş Gemileri, Uçak Gemileri ve Ağır Kruvazörler
Pike Bombardıman Birliği Uçak: Tip 99 (25 no.lu Kara 250 kilo bombası) x 51
Komutan: Bnb. Kakuichi Takahashi: 2 takım (Shôkaku'dan Bnb. Kakuichi Takahashi x 26, Zuikaku'dan Yzb. Akira Sakamoto x 25)
Hedef: Ford Adası, Hickam Hava üssü (Takahashi)
Hailer Hava üssü hangali ve parkedilen uçaklar (Sakamoto)
Hava üstünlüğünü korma birliği Uçak: Zero x 43
Komutan: Bnb. Shigeru Itaya: 6 takım (Akagi'den Bnb. Shigeru Itaya x 9, Kaga'dan Yzb. Toshio Shiga x9, Sôryû'dan Yzb. Masaharu Kanba x 8, Hiryû'dan Kiyokuma Okajima x 6, Zuikaku'dan Masao Satô x 5, Shôkaku'dan Yzb. Tadashi Kaneko x 6)
Hedef: Hickam Hava üssü (Itaya ve Shiga), Wheeler Hava üssü (Kanba ve Okajima), Kaneohe Hava üssü (Satô ve Kaneko x 11)
Birleşik Devletler Hazırlıkları
Amiral Husband E. Kimmel, Amerikan Pasifik Filosu baş kumandanı
Savaş Gemisi Dizisi hedef olarak hoş bir ilgi çekiyordu.1924'de General Billy Mitchell 324 sayfalık Pearl Harbor'a muhtemel hava saldırısını da içeren bir Japon savaşının uyarısını üslerine sundu, esasen reddedilmişti, ve ne olursa olsun sonraki yıl askeri mahkemede olacaktı.
Birleşik Devletler sivil ve askeri istihbarat güçleri kendi aralarında yaz boyunca geleneksel Japon saldırısı hakkında bilgi telkininde bulundu ve saldırı öncesi bu iletişim çöktü. Hiç biri özellikle Pearl Harbor'a saldırıyı tanımlamadı. Hawaii gazetelerini de içeren yerel basın bunu yaz ve sonbahar boyunca derin içerikler ile tansiyonu düşürerek ve Pasifik'te dağıtarak yayınladı. Kasım boyunca, Hawaii'deki ordu ve donanma için bütün Pasifik emirleri, açıkça çok yakın zamanda Japonlarla bir savaş hakkında uyarıyordu. Ve saldırı günü, General Marshall özellikle Pearl Harbor'a çok yakında bir saldırıdan korkulduğuna dair bir mesaj gönderdi. Hawaii de yaklaşan saldırının bazı belirtileri vardı, ama hiçbiri savunmanın yerel hazırlığına neden olmadı. Herhangi biri bir alarm durumu oluştursaydı, saldırı çok daha büyük direnç görür ve belki de daha az ölüm ve hasara yol açardı. Aslında saldırı Pearl Harbor'ı gerçekten hazırlıksız yakaladı: uçaksavar silahları doldurulmamıştı, cephane kilit altındaydı, anti denizaltı mekanizmaları (örneğin denizaltı ağları) yerleştirilmemişti, devriye savaş uçakları uçmuyordu, gözlem uçakları ilk ateşte havada değildi vs.
Birleşik Devletlerin ordu telsiz istihbarat ve donanma istihbarat ofislerinden OP-20-Gtelsiz istihbarat bölümü, Japon diplomatik trafiğine sızdı ve stratejik ve taktik askeri olmayan bilgilerden birçok Japon şifresini kırıldı. Bu istihbaratın dağılımı oldukça dağınık ve karışıktı ve herhangi bir japon askeri trafiği hakkında bilgi içermiyordu ve bu mümkün değildi. Mükemmel olarak, bilgi parça parça, çelişkili veya yetersiz derecede dağınıktı ("Rüzgar Kodu" parçası olarak). Pasifik'teki Amerikan komutanlıklarına uyarılar gönderildi, uyarılar Kasım 1941 sonlarında bir savaş beklentisi içeriyordu. Yeni Japon saldırılarına işaret eden bilgilerin gelişmesine rağmen, özellikle Pearl Harbor'a yönelik herhangi bir bilgi yoktu.
Pearl Harbor'daki Ordu karakolu komutanıKorgeneral Walter C. Short.Amerikan komutanlar havadan sığ suya atılabilen torpido üzerine yapılan test ve çalışmalar hakkında uyarılmıştı, fakat sorumlu kişilerden hiç biri yeni olasılıkların getirebileceği tehlikeleri fark edememişti. Pearl Harbor'un torpido saldırısına karşı sığ su gibi doğal savunmaları olduğunu düşünerek, Donanma sıradan operasyonlarla ve düşük öncelikle işe girişti ve torpido ağları, engelleri döşemedi. Gerekli olan, eksik olan uzun menzilli uçakların talep edilmesi, uzun keşif devriyeleri (donanmanın deniz uçakları öncülüğünde ve ordu hava bombardıman uçakları) uygun savunma için gerektiği kadar görevlendirilmedi ve daha sonra görüldü ki bu mümkündü (saldırının hemen ardından ve daha az uçakla yapıldı). Saldırı zamanında Pearl Harbor'ı korumakla görevli ordu, herhangi bir alarm durumundan daha çok eğitim modundaydı, portatif uçaksavar silahları depolarda istiflenmişti, cephaneleri farklı cephaneliklerde kilitliydi. Özel arazi sahiplerinin rahatsızlığından çekinen subaylar, silahları Pearl Harbor üssü etrafındaki özel alanların içine dağıtmamıştı.
Müzakerelerin Kesilmesi
Japon bombardıman uçakları kalkışa hazırlanırken.Japon planları saldırı, Birleşik Devletlerle müzakerelerin kesilmesinden 30 dakika sonra başlaması şeklindeydi. Yaz boyunca Japon Büyükelçisi Amiral Nomura Kichisaburo ve özel temsilci Saburo Kurusu'nin oluşturduğu Washington'daki Japon büyükelçiliği diplomatları Hükümet birimleri ile Japonya'nın Hindiçin'e harekatına Birleşik Devletler'in tepkileri hakkında görüşmeleri idare ediyorlardı.
Saldırıdan önceki günlerde Tokyo'daki Dışişleri Ofisinden elçiliğe planlandığı gibi Washington saati ile öğleden sonra saat birde Hükümet Sekreteri Cordell Hulla verilmek üzere çok yoğun mesajlar (PURPLE şifreleme makinesi ile) gönderildi. Mesajın son kısmı saldırıdan kısa bir zaman önce geldi fakat deşifre ve yazma gecikmeleri yüzünde elçilik personeli mesajı belirlenen zamanda iletme konusunda başarısız oldu. Son kısım, görüşmelerin kesilmesi ("Açıkça Birleşik Devletlerin Büyük Britanya ve diğer devletlerle anlaşarak, Japonya'nın Doğu Asya'da barış yaratma çalışmalarını engelleme niyetindedir... Bu suretle, Japonya'nın, Birleşik Devletler ile işbirliği yaparak Pasifik'teki barışı geliştirmek için ciddi umutları sonunda yok olmuştur.") Secreter Hull'a saldırıdan birkaç saat sonra iletildi.
Birleşik Devletler, son mesajı Japon Büyükelçiliğinden önce çözdü ve temize çekmesi zaman aldı. General George Marshall'a, Hawaii'ye yaptığı o meşhur uyarıda kullandığı, yazılı olarak deşifre edilmiş kısımdı. Açıkçası uyarı, saldırı bittikten birkaç saat sonra, genç bir Japon-Amerikalı tarafından Pearl Harbor'daki General Walter Short'a iletildi. Gecikmenin gerçekleşmesinin nedeni deşifre ve çeviriden sonra General Marshall'a iletilmesinin (o sırada dışarıdaydı), ordunun uzun mesafede komünikasyon sorunları ve donanma olanaklarının iletişimde kullanılmaması kararının beceriksizliğiydi. Her nasılsa "Acil" ibaresi mesajın yolculuğu sırasında kaybolmuştu ve bu birkaç saat kaybettirmişti
Saldırı üzerine kongredeki konuşmaları delil kabul eden Japon kayıtlarından Japon hükümetinin Pearl Harbor'a düzenlenen saldırının başarısını duymadan bir savaş ilanı yazmadığını gösterir. İki taraflı savaş bildirgesini saldırıdan 10 saat sonra Tokyo'daki Birleşik Devletler büyükelçisi Joseph Greew'e ulaştırıldı. Bu bildirgeyi Birleşik Devletlere iletmesine ise Pazartesi öğleden sonrası geç saatlerde izin verildi.
Saldırı
Oramiral Gunichi Mikawa
OramiralTamon Yamaguchi
Oramiral Chuichi Hara
Uçak gemisi Akagi , 1942 Nisanı
Kagero sınıfı destroyer Isokaze
I-15 sınıfı denizaltı I-25
Tone sınıfı kruvazör Chikuma
Kongo sınıfı zırhlı Hiei
Shokakudan kalkan bir Nakajima Kate
Saldırı için Japon taktiği İmparatorluk Donanmasının iki farklı yönden uyguladığı ve Amerikan radarları tarafından 136 mil(218km) uzaktan (haritanın en üstündeyken) farkettiği iki dalga.Oramiral Chuichi Nagumo saldırıyı iki dalga şeklinde uygulamaya karar verdi. Üçüncü dalga pilotlar tarafından önerildiyse de Nagumo bu öneriyi kabul etmedi. İlk dalga, 49 bombardıman, 51 pike bombardıman, 40 torpido, 43 Avcı uçağından (toplam 183 uçak) oluşuyordu ve Oahu'nun kuzeyinden başlıyordu, komuta ise kıdemli yüzbaşı Mitsuo Fuchida'daydı. İkinci dalga 54 bombardıman, 78 pike bombardıman ve 35 avcı uçağından (toplam 167 uçak) oluşuyordu ve neredeyse aynı bölgeden başlıyordu. Ayrıca limandan kaçmaya çalışacak gemileri vuracak denizaltı ve cep denizaltıları tarafından desteklenmekteydi. Saldırı gücünün yeri Doğu Pasifik'e geri dönmek üzere hareket edene kadar Amerikalılar tarafından bilinmemekteydi ve Oahu'nun güneyine birkaç araştırma yapılmıştı. Hava saldırısı için toplam 350 uçak ayarlanmıştı ve kalan 91 uçak, saldırı sırasında uçak gemilerinin korunması için ayrılmıştı. Saldırıyı gerçekleştiren uçaklar hedeflerine eş zamanlı olmak üzere farklı konumlardan ulaşmaktaydı. En kolay zarar görebilecek torpido bombacıları ilk saldırıda yer alırken takip eden saldırı pike ve alan bombardıman uçakları tarafından yapıldı.
Çarpışma
Oramiral Chuichi Nagumo,Saldırının asıl kumandanı.II. Dünya Savaşındaki ilk Amerikan ateşi ve ilk ölümler, aslında Amerikan Destroyeri USS Ward (DD-139) liman girişindeki devriye sırasında bir cep denizaltısına saldırdığı ve batırdığı zaman, Hawaai saati ile 06:37 de gerçekleşti. Beş Ko-hyoteki Sınıfı cep denizaltısı saldırı başladıktan sonra Amerikan gemilerini torpidolamakla görevlendirilmişti, ve daha sonra bulunabilen dört tanesi de dahil hiçbiri geri dönemedi. Denizaltılarını terk edebilen 10 denizciden dokuzu öldü ve sadece bir tanesi,Kazuo Sakamaki II. Dünya Savaşındaki ilk Japon savaş esiri olarak yakalandı. 1999'da II. Birleşik Devletler Donanma Enstitüsü fotografik analizlerinde cep denizaltılarından birinin limana başarıyla girdiği ve USS West Virginia (BB-48) ya bir torpido ateşlemeyi başardığı gösterildi. Bu denizaltının en son nerede olduğu bilinmemekte.[5] İlk saldırı dalgası İmparatorluk Donanması Hava Gücünden Yüzbaşı Mitsuo Fuchida tarafından kumanda edildi.
Yüzbaşı Mitsuo FuchidaSaldırı sabahı, henüz resmi hizmete girmemiş ve uzun zamadır denemede olan Ordu Opana Noktası radar istasyonu (Oahu 'nun hemen kuzey ucunda konuşlanmıştı), Japon uçaklarını tespit etti, fakat uyarı, sadece kısmen aktif olan istihbarat merkezindeki deneyimsiz ve yeni bir subay tarafından karıştırıldı. -Daha sonra Cheyenne Dağındaki NORAD merkezinden Hava Kuvvetleri Albayı olarak emekli oldu. Operatörlerin daha önce görmedikleri kadar büyük bir sinyal aldıklarını iletmelerine rağmen, gözlem subayı muallakta kalmış altı B-17'nin üsse geldiğini düşündü. Ek olarak bazı ticaret gemileri, önceki günlerde alışılmadık telsiz trafiğini rapor etmiş olabilirdi.
Hava saldırısı adaya yaklaştığında birkaç Birleşik Devletler uçağı vurulmuştu ve en sonunda bir tanesi telsizle anlamsız bir uyarı gönderdi. Ateş başladığında, diğer uyarılar hala işlemdeydi veya onay bekliyordu. Bu erken uyarılar zamanında mükemmel algılansa bile etkili olacağı kesin değildir. Ordu Hava gücünün Japonların Pearl'e saldırdığı uyarısından sonra 10 saati olmasına rağmen, Japonların Filipinler'de ulaştığı sonuçlar Pearl Harbor ile neredeyse aynıydı.
Pearl Harbor saldırısı Hawaii saati ile sabah 7:53'de Japon saati ile 3:23'de başladı. Japon uçakları iki kol halinde saldırdı ve 353 uçak Oahu'ya ulaştı. En geniş ve başlıca avcı uçağı üssü olan Hickam üssüne pike bombardıman uçakları saldırırken, korumasız torpido uçakları (uçak gemileri umuduyla) gemilere saldıran 183 uçaklık ilk kola liderlik ediyorlardı. 170 uçaklık ikinci kol Bellows üssü ve Ford Adasına (Pearl Harbor'un ortasındaki Donanma ve Donanma Hava gücü üssü) saldırmaktaydı. Kayda geçen tek direniş birkaç P-36 Hawk ile P-40 Warhawk'ın 25 sortisi ve donanmanın ucaksavar ateşiydi.
Bir cep denizaltısının kalıntısı.Amerikan gemilerindeki askerler bombaların patlama sesleriyle ve "Yangın, kaçın", "herkes güverteye, saldırı altındayız" bağrışmalarıyla uyandı. Hazırlıkların yetersizliği ile beraber, kilitli cephanelikler, sabotaja karşı kanat kanata park edilmiş uçaklar, yükseltilmiş alarm durumunun olmamasına rağmen, birçok Amerikan askeri savaşın farkındalığı ile hizmet ediyordu. Tuğamiral Isaac C. Kidd ve yüzbaşı Franklin Van Valkenburgh Arizonanın köprüsüne fırladılar ve geminin savunmasını yönetiyorlardı ki, zırh delici bombalardan birinin ön taraftaki ana top taretlerinden birinin magazinini patlatınca her ikisi de bu patlama sonucu hayatını kaybetti. Daha sonra her ikisine de Onur Madalyası verilecekti. Asteğmen Joe Taussig, gemisi USS Nevada (BB-36) ile saldırı sırasında ölüm soğukluğu ile ilerlemekteydi. Destroyerlerden biri, güvertesinde sadece 4 subayla (hepsi asteğmendi ve bir yıldan fazla deniz deneyimleri yoktu) ilerlemekteydi. Bu gemi komuta subayı tarafından yakalanmadan, dört gün boyunca denizde hareket etti. Yüzbaşı Mervyn Bennion, West Virginia'nın komuta subayı, Tennessee'nin güvertesindeki bir patlamadan gelen parçalar tarafından kesilene kadar adamlarına komuta ediyordu. İlk uçak düşürme hakkını USS Tautog (SS-199) denizaltısı ilk saldıran uçağı düşürerek kazandı. Muhtemelen en ünlü savunma Doris "Dorie" Millerın, West Virginiadaki Afro-Amerikalı aşçının hiç eğitimini almadan, gemisi bombalanırken bile o anda kullanılmayan bir uçaksavar topuna geçip saldıran Japon uçaklarına ateş ederek en azından bir tanesini düşürmesidir. Donanma Haçı ile ödüllendirilmiştir. Toplamda 14 denizci Onur Madalyası ile ödüllendirilmiş, daha sonra ise saldırı sırasında bölgede olan diğer askerler özel bir askeri madalya olan Pearl Harbor Hatıra Madalyası ile ödüllendirildi.
Bir Japon uçağından USS West Virginiaya isabet eden torpidonun patlaması.Saldırı başladıktan 90 dakika sonra bitti. 2403 Amerikalı ölmüş (Bunlardan altmış sekizi sivildi, bir çoğu Amerikan uçaksavarlarının şarapnel ve kovanlarının sivil alana düşmesi ile ölmüştü-Honolu'lu dahil) ve 1.178 kişi yaralanmıştı. Beşi Zırhlı olmak üzere on sekiz gemi batmıştı.[6]
Amerikan kayıplarının neredeyse yarısı — 1,102 kişi — Arizona'daki patlaması ve batmasından dolayı olmuştu. Bir bombardıman uçağının bıraktığı güçlendirilmiş 40 cm.lik bir donanma topunun,Arizonanın iki zırhlı güvertesini geçip, ön taraftaki ana topun magazininde patlamış ve onun batmasına neden olmuştu. Geminin omurgası gemiden ne kaldıysa, bir anıt haline getirilmiştir. Saldırıdan 70 yıl sonra bile, hala limana hafifçe yakıt, yağ sızdırmaya devam etmektedir.
Nevada limandan çıkmaya çalışmış, ama liman girişini kapatması olasılığı ile kıyıya yönlendirildi. Zaten bir torpido tarafından hasar görmüştü ve yolda iken birçok Japon bombacısının hedefi olmuştu. Kıyıya yanaştığında, baştan sona 250lb(113kg)'lık bombaların hedefi oldu.
California iki bomba ve iki torpidonun hedefi olmuştu, mürettebat onu yüzdürmeyi başarmaktaydı ama pompaların gücünü arttırırken gemiyi terk etme emri aldılar. Arizona ve West Virginia'dan sızan yanan yakıt yavaş yavaş ona ilerliyordu ve muhtemelen her şeyi daha kötü bir hale getirecekti. Silahsızlandırılmış hedef Utah iki torpido ile delinmişti. West Virginia yedi torpido ile vurulmuştu ve yedincisi dümeni parçalamıştı. Oklahoma dört torpido ile vurulmuştu, son ikisi yan zırhın altına isabet ederek alabora olmasına neden olmuştu. Maryland iki 40 cm mermi ile vurulmuştu, ama ciddi bir hasara neden olmamıştı.
Her ne kadar Japonlar zırhlılara (ordaki en büyük teknelerdi) odaklanmış olsa da diğer hedefleri göz ardı etmediler. Hafif kruvazör Helena torpidolandı ve patlamanın şiddeti yanındaki mayın gemisi Oglala'yı alabora etti. Kuru havuzlardaki iki destroyer yakıt depolarına isabet eden bombalar tarafından yok edildi. Sızan yakıt alev adlı ve kuru havuzlar suyla karışık yakıtla dolarak içindeki gemileri yandı. Hafif kruvazör Honolulu hasar aldı ama görevine devam etti. USS Cassin destroyeri alabora oldu ve destroyer Downes ciddi hasar gördü. Tamir teknesi Vestal Arizona patladığı zaman onu çekiyordu ve ağır hasar aldı ve kıyıya çekildi. Deniz uçağı platformu Curtiss de ayrıca zarar görmüştü.
Neredeyse 188 Amerikan uçağının tamamı yok edilmişti ve 155 i yerdeyken vurulmuştu, sabotaja karşı kolay korumak için kanat kanata park edilmişlerdi ve bu durum yok edilmelerini hızlandırdı. Barakalara yapılan saldırılar pilotların ve diğer personelin ölümünü ekledi. Bazı uçaklar ise dost ateşi ile vuruldu.
Elli beş Japon havacısı ve dokuz denizaltıcı saldırı sırasında öldü. Japonların 441 uçağının (350 si saldırıda yeraldı) 29'u kaybedilmiş (dokuzu ilk dalgada, yirmisi ikinci dalgada) ve diğer yetmiş dört tanesi makinalı tüfek ve top atışı ile hasar görmüştü ve yirmiden fazlası uçak gemilerine sorunsuz inmişti.
Nagumo'nun iki dalgadan sonra geri çekilme kararı
USS Arizona'nın ön taretinin magazini Tadashi Kusumi'nin bıraktığı bir bomba tarafından patlatıldı.Bazı üst subaylar ve pilotlar Nagumoyu yakıt tankerlerine, makina binalarına, ve kuru havuzlara saldırması konusunda kışkırttı. Birleşik Devletler yakıt tanklarının savunmasızlığını savaştan önce dikkate almıştı ve gizlice bomba dayanıklı Red Hill yakıt tankı inşasına Japon saldırısından önce başlamıştı. Bu binaların yıkımı Birleşik Devletler Donanmasını çok büyük zorluklar içinde bırakacaktı ki kullanılabilir en yakın filo tesisi Hawaii'nin doğusunda birkaç bin mil uzaktaki Amerikanın Batı kıyılarındaydı. Bazı askeri tarihçiler bu yakıt tanklarının ve tamir atölyelerinin yıkılmasının Birleşik Devletler Donanmasına birkaç zırhlının batmasından çok çok daha büyük zarar vereceğini düşünmektedir. Nagumo bazı nedenlerden dolayı üçüncü dalgadan vazgeçti:
Uçaksavar performansı, ikinci dalgada birinci dalgadakinden daha etkiliydi, ve iki-üç Japonun ikinci dalgada kaybı, Amerikalıların tamamen alarm durumuna geçmiş olması üçüncü dalganın şu andakinden daha etkili karşılanacağını gösteriyordu.
İlk iki saldırı daha önce hazırlanmış uçaklarla yapılmıştı bu yüzden üçüncü saldırı uçakların tekrar hazırlanması yüklenmesi gibi nedenlerden dolayı biraz zaman alacak ve Amerikalıların Nagumo'nun kuvvetlerini bulup saldırmasına fırsat tanıyacaktı- Amerikan uçak gemilerinin yerleri hala bilinmiyordu.
Japon pilotlar Pearl Harbor'daki destek ve sahil birimlerine saldırmak için eğitilmemişlerdi ve bunun gibi bir saldırı birkaç grup lideri pilotun baskısına rağmen zaman alacaktı.
Solda yakıt "tarlası" denizaltı üssü Ekim 1941Yakıt istasyonları Pearl Harbor'un kuzeyinde ve ulaşılması güç bir yerdeydi, Japon uçakları halihazırda lojistik olarak sınırda çalışıyorlardı ve buraya ulaşan uçaklar saldırıdan sonra kritik sınırda yakıtla kaçacak veya gemiye geri döneceklerdi.
Üçüncü dalganın saldırı zamanı muhtemelen saldıran uçakların hava karardıktan sonra geri geleceğini gösteriyordu ve 1941 deki olanaklarla uçak gemilerinde gece harekatları sadece Japonlar değil hiç kimse için mümkün olmamakla beraber böyle bir doktrin de geliştirilmemişti.
İkinci dalga aslında görevini tamamlamıştı: Amerikan Pasifik Filosunun saf dışı edilmesi.
Basit bir tehlike de bir yerlere bu kadar uzak olunmasıydı. Japonlar, İç Deniz'den Hawaii'ye yolculuklarında fark edilmeden gelmeleri açısından çok şanslıydılar. Zira Birleşik Devletler denizaltılarının tehlikesi sürüyordu ve Amerikan uçak gemilerinin yeri hala belli değildi.
USS Pennsylvania'nın enkazıUçak gemilerine petrol ve diğer kaynakların kontrolü için saldırılan "Güney Kaynak Bölgesindeki" (Filipinler, Doğu Hindistan, Malaya ve Burma gibi) Japon saldırılarını desteklemek için gerek vardı. Japon liderler (özellikle ordu) güneyde, uçak desteğinden mahrum bırakıldığı böylesi bir operasyon için isteksizdi ve Nagumo gerekmedikçe komutasını riske atmayacağına dair kesin bir emir altındaydı. Saldırının denendiği tatbikatlarda iki ya da dört uçak gemisinin kaybı söz konusuydu ve Nagumo hiçbir gemiyi kaybetmeden geri döneceğine çok mutlu olmalıydı ki büyük olasılıkla bunu şansa bırakmak istemedi.
7 Aralık 1941 itibari ile Amerikan kayıplarına ilaveler [değiştir]Japon denizaltısı I-26 San Francisco açıklarında Birleşik Devletler ordusunun kiraladığı Cynthia Olsonuskuna gemisini batırdı ve 35 kişinin ölümüne neden oldu.
Sonraki saldırılar Saldırı sonrasında Pearl Harbor'a küçük ölçekli birkaç farklı saldırı daha yapıldı.
Mart 1942 de, Operasyon K-1, Midway akını hazırlığı olarak, Marshall Adaları'nda Wotje'de üslenmiş iki Japon H8K uçan-bot, tamiratın nasıl gittiğine dair keşif ve "Ten-ten" tamir güvertelerini bombalamak için görevlendirildi. Uzaklık yakıt ikmalini gerektiriyordu ve bu işlem Fransız Fırkateyn Kumullarında Pearl Harbor'un 500 mil (800 km) kuzeybatısında denizaltılar aracılığıyla yapıldı. Kötü görüş koşulları görevi kötü etkiledi ve bombalar birkaç mil saparak hedefi vuramadı.
Operasyonu destekleyen beş Japon denizaltısı: I-9 telsiz işaretçisi olarak, I-19, I-15 ve I-26 yakıt ikmalcisi veI-23 hava durumu gözlemcisi olarak görevdeydi. Her nasılsa I-23 geriye hiçbir iz bırakmadan kayboldu.
Böyle bir denemenin olası bir tekrarını önlemek için kumullara Amerikan gemileri gönderildi.
İlk Sonuçları
Amerikanın tepkisi
Başkan Franklin D. Roosevelt saldırının ertesi günü Japonya'ya Savaş İlanını imzalarken.Saldırı başlamadan 90 dakika önce (8 Aralık 1941 Japon saati ile) Japonya İngiliz Malayası'nı işgal etti. Bunu sabahın erken saatlerinde Hong Kong'un yeni bölgelerine saldırı (Hong Kong Savaşı) ve Filipinler'e, Wake adasına, Tayland'a saatler hatta günler süren saldırılar ve Prince of Wales ve Repulse gemilerinin batırılması takip etti..[7]
8 Aralık 1941'de Birleşik Devletler Kongresi, sadece Montana'lı cumhuriyetçi Jeannette Rankin'in muhalif oyuna rağmen Japonya'ya savaş ilan etti. "Birleşik Devletler'e, saldırı ve ilişkilerin kesildiğine dair notanın geç verilmesi ile hakaret edilmiş, vuku bulan olaylar haince düzenlenmişti". Roosevelt savaş ilanını aynı gün imzalayarak onayladı ve önceki günün "rezalet içinde yaşanılacak bir gün" olduğunu söyleyerek kongrenin duygularına gönderme yaptı. Devamlı askeri seferberlik üzerine yoğunlaşmak oldu, Amerikan hükümeti bir savaş ekonomisi oluşturmaya başladı.
Pearl Harbor saldırısı bölünmüş ulusu birleştirdi. Kamuoyu 1941 boyunca savaşa girmeyi desteklerken önemli derecede savaşa karşı kişi vardı ama saldırı Müttefik Güçlerin daha sonra Casablanca Konferansı'nda, savaşın Mihver Devletlerin koşulsuz teslimiyetine kadar sürdürülmesi kararı almaları sonucuna temel atacak şekilde, bütün Amerikalıları Japonlar'a karşı birleştirdi. Bazı tarihçiler yakıt depolarının ve tersanelerin yok edilmesine karşın ve hatta uçak gemileri limanda yakalanıp batırılmış olsaydı bile saldırının, Japonların yenilgisine hüküm kesmiş olduğuna inanmaktadır, zira "uyuyan Birleşik Devletler devi" uyandırılmıştı. Birleşik Devletler ekonomisi ve askeri olanakları öncelik silah olmak üzere hem Pasifik hem de Atlantik cephelerine sevk edilmekteydi.
Savaş deklarasyonu olmadan saldırının vahşet olarak algılanmış olması, Birleşik Devletlerdeki Japon asıllı Amerikalılar da dahil olmak üzere sonradan Amerikanın batısına göç eden Japonlar ile Japon sempatizanlarının sabotaj ve casusluk yaptığı yönündeki korkuları da alevlendirdi. Diğer faktörler ise Pasifik Kıyısı Sahil Güvenlik Komutanı General John DeWitt tarafından kişisel önyargı ile belirtilen sabotajı öne sür(mey)en yanlış istihbarat bilgilerini içeriyordu. Şubat 1942'de Roosevelt, bütün Amerikalı Japonların tutuklanması ve gözaltına alınmasını içeren Birleşik Devletler 9066 numaralı idari kararı imzaladı.
Nazi Almanyası ve Faşist İtalya, 11 Aralıkta, Japon saldırısından 4 gün sonra Birleşik Devletlere savaş ilan etti. Aslında Hitler ve Mussolini'nin Üçlü İtilaf Paktı ortak savunma koşulları gereği Amerika'ya savaş ilan etme yükümlülüğü yoktu. Aynı zamanda Avrupa İtilaf Güçleri ile Amerikan liderleri ilişkileri 1937'den beri aşamalı olarak kötüleşmekteydi. 1941 başlarında, Naziler Birleşik Devletlerin Kıta Avrupa'ya asker çıkartma planlarını öğrendiler, bu plan Gökkuşağı Beş planıydı ve Roosevelt'in Yeni Anlaşma düşüncelerine sempatik olmayan kaynaklar tarafından halka sızdırılmıştı ve Chicago Tribune tarafından yayınlanmıştı. Hitler, Birleşik Devletler ile savaşın kaçınılmaz olduğunu düşünüyor gibi görünüyordu ve Pearl Harbor saldırısı, Gökkuşağı Beş'in yayınlanması, Roosevelt'in saldırı sonrası Avrupa ilişkileri üzerine açıklamaları bunu muhtemelen etkilemiştir. Hitler ayrıca Ödünç ver-Kiralanın ötesinde Amerikan askeri üretim kapasitesini, ulusun iki cephede savaşabilme yeteneğini değerlendirdi ve zaman Barbarossa Operasyonu'nu gerektirecekti. Benzer şekilde Naziler savaş ilan ederek Avrasyada Japonlarla yakın işbirliği için, Japonlarla dayanışma göstermesini de umut etmiş olabilirlerdi. Bununla beraber bu karar büyük bir stratejik hataydı ve Amerikan halkını kızdırmıştı. Bu durum Birleşik Krallık ve Müttefik güçleri desteklemek için, kamuoyu Japonlara karşı misilleme eksikliğini tartışmadan, hemen Avrupa cephesine girmesini sağladı. Tersine Japonya'nın dikkati Pasifik cephesine odaklandı; Amerikanları ezerek -ve sonrasında onlara karşı savunarak- ve İngilizlere karşı Güneydoğu Asya'dan Ortadoğu'ya kadar yardımcı kuvvetlerini zayıflatarak. Sovyetler Birliği'ne (asla sonuca ulaşamayacak) ikinci bir cephe açmak ayrıca İtilaf Kuvvetlerinin kombine savaş çabasının bir sonucu olacaktı.
USS Utah savaşın başında bir torpido darbesi aldı ve alabora oldu. Batık hala Pearl Harborda.Başkan Roosevelt, saldırı hakkındaki bulguları ve doğruların raporlanması için başkanlığını Birleşik Devletler Üst Adalet Mahkemesi yargıcı Owen Robertsin yaptığı bir araştırma komisyonu görevlendirdi. Hem Tuğamiral Husband E. Kimmel hem de ordu komutanı Korgeneral Walter Short (Ordu hava kuvvetleri Peral Harborun da dahil olduğu ve genel olarak adanın genel olarak korunması ile beraber hava savunmasını da yürütmekteydi) saldırı sonrası görevlerinden alınmışlardı ve Roberts Komisyonu tarafından makul savunma önlemlerini almadıkları için görevi suistimal etmekten dolayı suçlanmışlardı. Bu değerlendirme hala süren bir tartışmaya da yol açmıştır. 25 Mayıs 1999'da Senato her iki komutanın da tüm görevi suistimal suçlamalarından temize çıkmaları için bir öneri oyladı.
Kendi amaçlarının koşullarına göre, Pearl Harbor saldırısı, taktiksel olarak planlayanların ümit ettiğinden fazlasıyla başarılıydı. Yürüyüş olarak, herhangi bir çağdaki askeri tarih açısından birkaç kıyaslanabilir benzeri vardı. İngilizlerin 1940da İtalyan Taranto donanma üssüne yaptıkları sürpriz uçak gemisi saldırısı bile daha büyük strateji içermesine ve İtalyan donanmasının etkisizleştirilmesine rağmen Pearl Harbor saldırısından daha büyük yıkıcı ve zarar verici şekilde etkili değildi. Kayıplardan dolayı, Birleşik Devletler Donanması ve Ordu hava kuvvetleri, Filipinlerin Japonlar tarafından istilası sırasında ve/veya Pasifik Savaşında, saldırıdan sonraki altı ay boyunca herhangi bir etkili rol oynayamayacaktı. Birleşik Devletler Pasifik Donanması aslında o an için oyundan çıkmıştı ve Japonya, Pasifik'teki "donanma rekabetinde" şu an için endişeden uzaktaydı. Bunu Güneydoğu Asya'nın, Güneybatı Pasifik'in işgali ve savaşın Hint Okyanusunun uzaklarına kadar taşınması takip etti.
Pearl Harbor, Amerikan toprakları olarak en önemli saldırıya maruz kalmış olmasına rağmen, Filipinler ve Wake Adasını da içeren II. Dünya Savaşı sırasında Kuzey Amerika'daki ABD topraklarına birkaç saldırı daha vardır.