~~Pisboğazlılığın sonu
2000 Kış mevsimi, Ankara. Kara ikliminin kendini uygunca hissettirdiği bir devirde, sıcacık öğrenci hanemizde tam da uyumaya hazırlanıyorduk ki misafir ettiğimiz, mesken arkadaşımın kuzeni Mustafa’nın “hadi Atatürk Orman Çiftliği’ne kokoreç yemeye gidelim” kelamı üzerine buz üzere havaya karşın hiç üşenmeden gece saat 02.30 civarı yola koyulduk. Tam da otomobilden iniyorduk ki odun ateşinde pişen döneri görüp dayanamayan Mustafa ile aramızda şöyle bir konuşma geçti:
- Ya buranın döneri de bi’ kusursuz oluyor…
- Oyunbozanlık etme, kokoreç fikri senden çıktı. Buraya kokoreç yemeye geldik. Döner falan yemem, kendimi kokoreç için hazırladım ben.
- E tamam, tekrar kokorecimizi yiyelim. Lakin öncesinde döner de yesek mi?
- Yok artık! O hengam kokorece konum kalmaz.
- Aman canım, gobit (sandviç) ekmeği arası yanız hiç olmazsa. Haydi, bi’ sefer gelmişiz dünyaya…
- Battı balık yan masraf, haydi yiyelim o devir.
Ankara’ya has gobit ekmeği arasına döner yiyip, öbür mekanda da yarım ekmek arası kokoreç ve yanında ayran tüketip, takriben 15 - 20 dakika sonra otomobilimize bindik. Aracı çalıştırdığımızda motoru soğumuş ve klimadan adeta soğuk hava geliyordu. Soğuktan adeta dişlerimiz birbirine vuruyordu. Çok kısa bir müddette karşılaştığımız bu durum önünde hayretler içerisindeydik. O esnada bir manzara gözümüze çarptı: Kış aylarının vazgeçilmez içeceklerinden salep. Otomobilin tam da önünde kocaman bir salep kazanı duruyordu ve ısınabilmek ismine hiç düşünmeden 3 tane sipariş verdik. Meğer kazanın dibinde kalan son 3 bardak salepmiş. Servis elemanı, salepleri otomobilde içeceğimizi düşünerek plastik bardaklara doldurdu. Gördüğümüz manzara önünde 2. kere hayrete düştük. Bardaklar, içerisine konulan sahlebin kaynar kademede sıcak olması sebebi ile resmen erir üzere orta noktalarından dışarı akıllıca kavis yapmaya başladı. Havanın şiddetli soğuk olması sebebi ile bu durumun ne kadar sıhhatsiz olduğunu düşünecek durumda değildik. Aslında sıhhat ismine o akşam yapılmaması gereken her şeyi yapmıştık.
Bu hatayı konuta döndüğümüzde çok net bir formda anlamıştık. Gecenin finalinde içtiğimiz o kaynar salep, tükettiğimiz yerküre kadar besini güya bir macun misali çepeçevre sararak, midemizde taş üzere oturmasına sebebiyet vermişti. Ne yatabiliyor, ne kalkabiliyor, ne de uyuyabiliyorduk. Sabaha kadar hazımsızlık sorunu yaşadık. O gece kendi adıma nitekim kıymetli bir karar aldım: Abartmadan yemek yemeyi öğrendim artık, bundan sonra hiçbir kuvvet bana ölçüsüz yemek yedirtemez!
Hakikaten de hayat böyledir; siz istemeden kimse size zararlı bir şey yaptıramaz. Evvel sizin istemeniz gerekir. Kimse sizin sigara, alkol, uyuşturucu vb kullanmanızı güçlükle kullanarak sağlayamaz. Birebir biçimde tatlı, kuruyemiş, kızartma vb tüketimi için de öncelikle sizin o besini istiyor olmanız gerekmektedir. Tükettiğiniz besinlerden yalnızca siz sorumlusunuz! Örnek olarak; trafik çok ağırdı, konuttan nispeten erken çıkmanıza karşın randevunuza geç kaldınız. Trafiği siz mi kilitlediniz? Güneşli bir günde birden yağmur yağdı, ıslandınız. Yağmuru siz mi yağdırdınız? Hiçbirinin sorumlusu siz değilsiniz. Lakin yüksek güçlü besinler tüketerek ve spor yapmayarak şişmanlarsanız bu durumun tek sorumlusu sizsiniz. Nasıl ki gardırobunuzu açtığınızda “bugün ne giysem?” diye düşünüyorsanız; birebir halde buzdolabınızı açtığınızda da “bugün ne yesem?” diye düşünmek durumundasınız. Hakikat seçimleri yapıp yapmamak sizin seçiminiz. Nasıl ki iki pantolonu üst üste giyme lüksünüz yok ise, dolapta nokta alan tatlılardan ikisini birebir anda yeme lüksünüzün olmadığını aklınızdan çıkarmayın.
2000 Kış mevsimi, Ankara. Kara ikliminin kendini uygunca hissettirdiği bir devirde, sıcacık öğrenci hanemizde tam da uyumaya hazırlanıyorduk ki misafir ettiğimiz, mesken arkadaşımın kuzeni Mustafa’nın “hadi Atatürk Orman Çiftliği’ne kokoreç yemeye gidelim” kelamı üzerine buz üzere havaya karşın hiç üşenmeden gece saat 02.30 civarı yola koyulduk. Tam da otomobilden iniyorduk ki odun ateşinde pişen döneri görüp dayanamayan Mustafa ile aramızda şöyle bir konuşma geçti:
- Ya buranın döneri de bi’ kusursuz oluyor…
- Oyunbozanlık etme, kokoreç fikri senden çıktı. Buraya kokoreç yemeye geldik. Döner falan yemem, kendimi kokoreç için hazırladım ben.
- E tamam, tekrar kokorecimizi yiyelim. Lakin öncesinde döner de yesek mi?
- Yok artık! O hengam kokorece konum kalmaz.
- Aman canım, gobit (sandviç) ekmeği arası yanız hiç olmazsa. Haydi, bi’ sefer gelmişiz dünyaya…
- Battı balık yan masraf, haydi yiyelim o devir.
Ankara’ya has gobit ekmeği arasına döner yiyip, öbür mekanda da yarım ekmek arası kokoreç ve yanında ayran tüketip, takriben 15 - 20 dakika sonra otomobilimize bindik. Aracı çalıştırdığımızda motoru soğumuş ve klimadan adeta soğuk hava geliyordu. Soğuktan adeta dişlerimiz birbirine vuruyordu. Çok kısa bir müddette karşılaştığımız bu durum önünde hayretler içerisindeydik. O esnada bir manzara gözümüze çarptı: Kış aylarının vazgeçilmez içeceklerinden salep. Otomobilin tam da önünde kocaman bir salep kazanı duruyordu ve ısınabilmek ismine hiç düşünmeden 3 tane sipariş verdik. Meğer kazanın dibinde kalan son 3 bardak salepmiş. Servis elemanı, salepleri otomobilde içeceğimizi düşünerek plastik bardaklara doldurdu. Gördüğümüz manzara önünde 2. kere hayrete düştük. Bardaklar, içerisine konulan sahlebin kaynar kademede sıcak olması sebebi ile resmen erir üzere orta noktalarından dışarı akıllıca kavis yapmaya başladı. Havanın şiddetli soğuk olması sebebi ile bu durumun ne kadar sıhhatsiz olduğunu düşünecek durumda değildik. Aslında sıhhat ismine o akşam yapılmaması gereken her şeyi yapmıştık.
Bu hatayı konuta döndüğümüzde çok net bir formda anlamıştık. Gecenin finalinde içtiğimiz o kaynar salep, tükettiğimiz yerküre kadar besini güya bir macun misali çepeçevre sararak, midemizde taş üzere oturmasına sebebiyet vermişti. Ne yatabiliyor, ne kalkabiliyor, ne de uyuyabiliyorduk. Sabaha kadar hazımsızlık sorunu yaşadık. O gece kendi adıma nitekim kıymetli bir karar aldım: Abartmadan yemek yemeyi öğrendim artık, bundan sonra hiçbir kuvvet bana ölçüsüz yemek yedirtemez!
Hakikaten de hayat böyledir; siz istemeden kimse size zararlı bir şey yaptıramaz. Evvel sizin istemeniz gerekir. Kimse sizin sigara, alkol, uyuşturucu vb kullanmanızı güçlükle kullanarak sağlayamaz. Birebir biçimde tatlı, kuruyemiş, kızartma vb tüketimi için de öncelikle sizin o besini istiyor olmanız gerekmektedir. Tükettiğiniz besinlerden yalnızca siz sorumlusunuz! Örnek olarak; trafik çok ağırdı, konuttan nispeten erken çıkmanıza karşın randevunuza geç kaldınız. Trafiği siz mi kilitlediniz? Güneşli bir günde birden yağmur yağdı, ıslandınız. Yağmuru siz mi yağdırdınız? Hiçbirinin sorumlusu siz değilsiniz. Lakin yüksek güçlü besinler tüketerek ve spor yapmayarak şişmanlarsanız bu durumun tek sorumlusu sizsiniz. Nasıl ki gardırobunuzu açtığınızda “bugün ne giysem?” diye düşünüyorsanız; birebir halde buzdolabınızı açtığınızda da “bugün ne yesem?” diye düşünmek durumundasınız. Hakikat seçimleri yapıp yapmamak sizin seçiminiz. Nasıl ki iki pantolonu üst üste giyme lüksünüz yok ise, dolapta nokta alan tatlılardan ikisini birebir anda yeme lüksünüzün olmadığını aklınızdan çıkarmayın.