Sporun eksikliğini hissetmek lazım

[SoruCevap]

Sporun eksikliğini hissetmek lazım

2009 İlkbahar mevsimi, İstanbul. Pek çok bireyde bahar yorgunluğunun başladığı devirlerde, ben kendimi Anoreksiya Atletika üzere hissediyordum. Haftanın 2 - 3 günü Latin danslarını öğrenmek için kursa gidiyordum. Hobi mahiyetinde gördüğüm için bana hiçbir devir spor üzere gelmedi. Beni yormuyor, bilakis dinlendiriyordu. Birebir şeyi haftanın en az 5’er günü gittiğim spor salonu için söyleyemeyeceğim. Nadiren de olsa programı yarım bırakıp çıktığım günler oluyordu. Lakin her devir için beni en çok dinlendiren spor yürüyüş olmuştur. Hayatımdaki bütün kıymetli kararları yürürken aldım ve hiçbirinde de pişman olmadım. “Sağlam baş sağlam vücutta bulunur” lafına katılmamak mümkün değil. Haftada en az 5 - 6 gün yürüyüş yapıyordum. Hal bu türlü olunca dans kursu, spor salonu ve yürüyüşün çakıştığı devirlerde ortalama 5 saat civarında aktivite yaptığım günler oluyordu. Hem de dilimde tatlı tat hissi uyandıran meyve dışındaki tüm şeker ve şeker içeren besinleri diyetimden çıkarmış olduğum bir dönemde…

Pekala, kişilerin diyetisyenlere akın ettiği ve işlerimizin en ağır olduğu ilkbahar devrinde bu kadar aktiviteyi bir güne nasıl sığdırabiliyordum? Sıhhatle ilgili bir meslek icra ettiğim için olsa gerek “hayatta en bedelli yatırım; sıhhate ve eğitime yapılan harcamalardır” halinde bir niyet yapısına, velev hayat üslubuna sahiptim. Gerekirse uykumdan fedakarlıkta bulunuyor, sporumu yapmadan uyumuyordum. Küçükken biri bana böylesi bir spor alışkanlığımın olacağını söylese, güler geçerdim herhalde. Havaların düzgünce ısınmaya başladığı periyotlarda bir cumartesi akşamı eski bir arkadaşımla en yakın dostlarımdan birinin nişan merasimine katıldık. Akabinde da gece nöbetinde olan hekim bir arkadaşımızı ziyarete gittik. Bir vade sonra gözümden uyku akıyordu. Haneye döndüğümde saat 03.30’u gösteriyordu. Birden gözlerim açılıverdi ve “ben bugün spor yapamadım” diyerek üzerimi değiştirdim ve kendimi sokağa attım. Yaklaşık 1,5 saat yürüyüş sonrası vurdum kafayı, deliksiz bir uyku çektim.

Birkaç hafta sonra misal bir vakası tekrar yaşadım. Kongre sebebi ile 3 günlüğüne Ankara’ya gitmiştim. Gün uzunluğu oturarak sunumları dinliyor ve neredeyse hiç hareket etmiyordum. Yalnızca 1’er saatlik öğlen yemeği arası veriliyordu. Karnımı doyurup stantları dolaşmaya kalkınca vade çabucak doluyordu. Akşamları da gala yemekleri, uzun devirdir görüşemediğimiz meslektaşlarımızla yapılan tertipler vb derken pek ziyade hareket etme bahtı kalmıyordu. Pazar günü sabaha karşı meskene döndüm. Saat 04.15’i gösteriyordu. Valizimi bir kenara, kendimi de sokağa attım. İstediğim halde spor yapamadığım 3 günün hışmıyla meczuplar üzere yürüyordum. Taksim meydanına geldiğimde artık sabah ezanı okunuyor ve kişiler parti mekanlarından meskenlerine dönüyordu. Yürüyüş sonrası yattım ve pazar sabahı hoş bir kahvaltı yapıp, soluğu tekrar spor salonunda aldım.

Diyeceğim şudur ki; egzersiz yapmadan onun tadını anlamak mümkün değildir. Vücut eksikliğini hissedemez. Nasıl ki öğlen yemeğini atlamak durumunda kalan kişi, kahvaltı ile yetinip akşama kadar aç kalamaz ve ikindi vakti bir şeyler yeme muhtaçlığı hisseder; sistemli egzersiz yapan birey de bir gün spor yapamazsa eksiklik ve huzursuzluk hisseder. Kendimi spora adadığım böylesi bir periyotta; 10 sene öncesinde 47 dakika aralıksız koşabildiğim günleri hatırlayarak “bunu 1 saate çıkarabilir miyim sanki?” diyerek koşmaya başladım. Yaklaşık 2 hafta içerisinde kondisyonumu geri kazandım ve 9 km süratle hiç durmadan 1 saat koşar hale gelmiştim.

İnanılmaz formda terlemiştim. Kaldı ki koşu esnasında ekstra bir havlu ile mütemadi olarak yüzümü, saç diplerimi ve omuzlarımı kuruluyordum. Buna karşılık 1,5 lt su, 300 ml ayran, 200 ml şeker eksiz meyve suyu içiyor ve bu esnada kuru kayısı ve ceviz üzere atıştırmalıklar tüketiyordum. O gün, terim üzerimde soğumadan kıyafetimi değiştirerek spor salonunda 1 saat mühletince bel ve bacak egzersizleri ile kas çalışması yaptım. Akabinde çok yakın bir arkadaşımla buluşup muayenehaneme geçtik. Kendisi tıpkı devirde zayıflamak için benim denetimimde diyet yapıyordu. Haftalık takibini gerçekleştirdik: Vücut bileşim tahlilini tekrarladım, yorumladım ve diyeti üzerine görüşmemi gerçekleştirdim. Kalan işlerimi toparladım ve bir arada yola çıktık. 40 Dakika içerisinde Nişantaşı’ndan Galatasaray’a yürüdük. Saat 20.00 - 22.00 arası aldığımız dans dersi sonrası ikimiz de acıkmıştık. Her hafta olduğu üzere ders sonrası portakal suyu içmek ismine bir Cafe & Restaurant bulup oturduk. Olağan koşullarda yemek için geç bir saat olmasına karşın bizim tasdikli bir mazeretimiz vardı. Aramızda şu biçimde bir haber alışverişi gerçekleşti:

- Otomobilsiz geldin ve dolmuşla döneceksin, değil mi?
- Evet, biliyorsun bu tarafta otopark sorun oluyor.
- Gece saat kaç üzere yatarsın?
- Saat 02.30’u bulur, bir girişim üzerinde biraz çalışmam lazım.
- Derhal uyumayacak olman şık. Artık daha bi’ gönül rahatlığıyla siparişi verebiliriz. Lakin dolmuştan indikten sonra haneye (İncirli’den Bahçelievler’e) kadar yürüyeceksin ama! Laf mü?
- Anlaştık patron, söz…
- İkimiz için de birer porsiyon ızgara köfte sipariş edeceğim. Patates kızartması yanına salata; pirinç pilavı bölgesine varsa bulgur pilavı yoksa birer dilim esmer ekmek isteyeceğim. İçecek olarak da sade maden suyu içerisine sıkma limon ya da ayran söyleyeceğim. Olur mu?
- Olur tabi…

Sipariş verilirken “biz yemek yiyeceğiz, bize eşlik etmek isteyen var mı?” diye sorduk. Daima bir ağızdan “bu saatte yemek yenir mi? Bi’ de diyetisyen olacaksın, bari danışanının yanında yeme! Öğretmenin dediğini yap, yaptığını yapma” formunda tenkitler yükseldi. Evet, ben ne yaptım? Koşu sonrasında cep telefonuma kaydettiğim fotoğrafımı gösterdim ve “2 saat spor salonunda yaptığım aktivitelerin üzerine, 40 dakika yol yürüyerek dans dersine geldim. Şahit olduğunuz 2 saatlik ders sonrası yeniden 40 dakika yürüyerek Nişantaşı’na geri döneceğim. Hanginiz bir günde, velev bir haftada 5 saat 20 dakika spor yapıyorsunuz? Başkaca aylardır dilime tatlı tadı verecek hiçbir besin sürmüyorum. Pardon yani, kimi eleştirdiğinize dikkat çekerim!” diyerek şakayla karışık kendimi savundum ve akabinde gelen yemeği afiyetle yedim.